Θυμάσαι τι σε παρηγορούσε όταν ήσουν παιδί; 

Γράφει η Αγγελική Πλουμά*

Θυμάσαι, όταν ήσουν παιδί, κάτι ανθρώπους -ηλικιωμένους επί το πλείστον- που ήξερες ότι σ` αγαπούσαν; 

Θυμάσαι που σαν σ' έβλεπαν από μακριά, γονάτιζαν για να φτάσουν στο ύψος σου και άνοιγαν τα χέρια τους, φτερά, τεντώνοντας τα όσο πιο πολύ μπορούσαν, περιμένοντας σε; 

Θυμάσαι πως έπαιρνες φόρα και έπεφτες μέσα κι ήθελες να σε σφίξουν τόσο που να σε φτάσουν στο σημείο λίγο πριν «σπάσεις»; Κι ας παραπονιόσουν; 

Θυμάσαι που σε κρατούσαν στην αγκαλιά τους όσο χρειαζόσουν για να καταλαγιάσει ο πόνος σου, να θεριέψει η χαρά σου, να στεγνώσουν τα δάκρυά σου, να τελειώσεις τις παραληρηματικές ιστορίες σου; 

Θυμάσαι που έβγαινες ξανανιωμένος από αυτή την αγκαλιά; 

Θυμάσαι; Γιατί δεν γίνεσαι εσύ αυτή η αγκαλιά σήμερα, για το μικρό εαυτό σου;

*Η Αγγελική Πλουμά είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στη Διοίκηση Επιχειρήσεων, ασχολείται κι είναι ταγμένη στην Ανάπτυξη του Δυναμικού Ατόμων και Οργανισμών. Εφαρμόζει κατ` αποκλειστικότητα στην Ελλάδα το πρόγραμμα ανάδειξης ταλέντων «ο Δρόμος της Πεταλούδας» και είναι συγγραφέας του σχετικού βιβλίου, «Ζωές που ξεχωρίζουν, ιστορίες που μεταμορφώνουν» (Φίλντισι, 2015) καθώς και της συλλογής διηγημάτων «Η Φωνή της Πεταλούδας». Έχει βραβευθεί σε πολλούς πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.