Το τραίνο είναι το αγαπημένο μου μέσο. Το καλοκαίρι ΔΕΝ είναι η αγαπημένη μου εποχή...

Γράφει η Αγγελική Πλουμά

Την προηγούμενη νύχτα, με την Άννα στην Αίγλη του Ζαππείου χορεύαμε ανάμεσα σε αστεία, κοριτσίστικες κουβέντες, εξομολογήσεις. Σήμερα, καθώς το τραίνο διασχίζει την Ελλάδα, παίζω σε ταινία στο μυαλό μου απολογισμούς. Στα μάτια μου εναλλάσσεται η υγρασία απρόσμενων δακρύων με το γέλιο της χαράς. 

Στα χέρια μου ένα βιβλίο… Διαβάζοντας πολύ και πολλά, μπορώ ευθαρσώς να δηλώσω ότι το βιβλίο αυτό αποτελεί σπάνια περίπτωση. Με κάνει να χάσω την αίσθηση του χρόνου. «Και του ύψους και του βάθους», λέει. «Μυθιστόρημα» λέει, αλλά σε ξεγελάει. Βιογραφία είναι, αλλά με τέτοιο τρόπο «δοσμένη» που μοιάζει με κουβέντα. Σαν αυτή που έκανα χθες με την Άννα. Μόνο που μιλάει η Ανθούλα και η συναρπαστική ζωή της. 

Η συγγραφή είναι ούτως η άλλως έκθεση. Ο συγγραφέας είναι ένας ένοικος σπιτιού σε πολυσύχναστο δρόμο. Όσοι γράφουν γνωρίζουν ότι αφήνουν τα παράθυρα της ζωής τους ανοικτά και τα φώτα αναμμένα. Είμαστε ευάλωτοι κι αυτό έχει την ομορφιά του αλλά και το ρίσκο του. 

Πολυγραφότατη η Ανθούλα (Αθανασιάδου) ξέρει καλά τη μαγεία της προσέλκυσης του ενδιαφέροντος… και η αλήθεια είναι, πως, όπως τα μάτια τρέχουν πάνω στις σελίδες, αυτό το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο. Η συγγραφέας απενδύεται κάθε καθωσπρεπισμό, αφήνοντας να διαφανεί η αποφασιστικότητα της να φέρεται στη ζωή με εντιμότητα. Είναι σκληρά τρυφερό και τρυφερά σκληρό όπως οι άνθρωποι που έχουν περάσει πολλά και αναγνωρίζουν πως τα όρια μεταξύ σκληρότητας και τρυφερότητας είναι τελικά ρευστά. 

Κινηματογραφική η ζωή που περιγράφει, «και του ύψους και του βάθους» κυριολεκτικά.

Καρέ – καρέ, οι σκηνές, όπως το τελευταίο τηλεφώνημα με τη μάνα και η υπόσχεση για τη νόστιμη μελιτζανόπιττα που ποτέ δεν θα γευτεί… Ο έρωτας με τον γοητευτικό άντρα που μοιάζει τόσο ιδανικός, τόσο «είμαι εδώ για σένα» που εκείνη παραγνωρίζει τα σημάδια που θα τον οδηγήσουν στην αγκαλιά της παντρεμένης φίλης τους. Η σοβαρή ασθένεια η οποία φέρνει ενόραση, ανάγκη συνολικού απολογισμού και στην οποία δεν αφιερώνεται αρκετός χώρος, αφού «εξιστορείται» κυρίως μέσα από αιτίες και επιπτώσεις. 

«Καθώς περνούσαν οι ώρες και οι μέρες κι εγώ έμενα ξαπλωμένη στο ίδιο κρεβάτι, άρχισα σταδιακά να αποσυνδέομαι από τους θορύβους της καθημερινότητας και να συνδέομαι με τις εσωτερικές φωνές. Έμενα ακίνητη με κλειστά μάτια και γινόμουν ένα με τον αέρα, με το κύμα, με την ακίνητη άμμο που δέχεται το κύμα είτε ήρεμο, είτε αγριεμένο. Γινόμουν δεκτική σαν πηγή… και είπα Γεννηθήτω το θέλημά σου» 

Η αρρώστια που «γράφει παρακαταθήκες» για τις σχέσεις. 

«Η αρρώστια έχει σκληρό πρόσωπο, δεν χαρίζεται. Ξεμασκαρεύει ανθρώπους, δείχνει χαρακτήρες, ποιοι σε πονάνε και ποιοι λένε μόνο λόγια, ποιοι μπορούν να σε αντέξουν κι όταν δεν είσαι δυνατή, όταν λυγίζεις. Όταν κλαις και φοβάσαι και σ αγαπάνε και τότε. Και σε καταλαβαίνουν και σε παρηγορούν.» 

Η αρρώστια σε κάνει να πάρεις αποφάσεις ζωής. 

«Και αποφασίζω όσος χρόνος μου μένει να τον περνάω περιτριγυρισμένη από αληθινή αγάπη. Κανείς δεν φεύγει από δω αν δεν πάρει τα μαθήματα που πρέπει. Το σώμα σου το μοιράζεσαι μόνο με εκείνους που αγαπάς.» 

Κι η Ανθούλα στο βιογραφικό της αυτό βιβλίο μοιράζει με περισσή γενναιοδωρία «σώμα και αίμα», στιγμιότυπα ζωής και αγάπης. Γιατί φαίνεται ότι είναι μια γυναίκα που ξέρει να αγαπάει. Κι αυτό δεν είναι καθόλου μα καθόλου αυτονόητο. Η αγάπη σφυρηλατείται με το σφυρί της τόλμης και το αμόνι της αντοχής. Περνάει μέσα από τη φωτιά του πάθους. Δροσίζεται σε ωκεανούς εμπιστοσύνης, σε πολύωρα τραπέζια με φίλους αλλά κυρίως σε μεγάλα διαστήματα απομόνωσης και μοναξιάς. Τέτοια στιγμιότυπα υπάρχουν πολλά στο συγκεκριμένο βιβλίο. 

Ξεχωρίζω αυτό της συνάντησης με τον πατέρα, όταν έφηβη το σκάει θιγμένη από το σπίτι, διανυκτερεύει με έναν -σχεδόν- άγνωστο σε σκηνή στην παραλία και περιμένει την τιμωρία σαν επίπτωση για τη πράξη της. Αντί γι αυτό, ο πατέρας ανακουφισμένος που τη βρήκε, την αγκαλιάζει, «εμένα δεν με σκέφτηκες» της λέει και της δείχνει χωρίς άλλα λόγια το μεγαλείο της συγ-χώρεσης που εκπορεύεται από την ανιδιοτελή αγάπη. 

Επίσης, βρήκα πολύ δυνατή τη στιγμή που ζητά τρεις μέρες «άδεια» πριν τις επίπονες -θα μπορούσε και μοιραίες για τη ζωή της- χημειοθεραπείες για να αποχαιρετήσει, να κλείσει λογαριασμούς, να ζητήσει και να δώσει. 

Από τις σελίδες ξεχειλίζει η αγάπη, η έγνοια, η κατανόηση για τις τρεις «κόρες» της, τη μικρή της αδερφή, τη Σάντρα, τη Δανάη και τη Μυρσίνη. 

Και φυσικά ο έρωτας… Ο έρωτας που γίνεται σύζυγος, ο έρωτας που έρχεται μετά από μια προσευχή φέρνοντας πάνω του όλα τα καρμικά σημάδια αλλά αδυνατεί να αποφασίσει αυτό που τελικά θέλει από τη ζωή του. 

Λιγότερο, πολύ λιγότερο σημαντικά πράγματα έχουν ειπωθεί με μεγαλοστομίες. Η Ανθούλα δεν ακολουθεί αυτό το δρόμο. Το κάνει απλά και ουσιαστικά όπως οφείλει να είναι η ζωή. 

Στο φόντο αλλάζουν τα πλάνα της σύγχρονης ιστορίας: η Δικτατορία αλλά και η δίωξη των Εβραίων, το πολυτεχνείο αλλά και οι ξενιτεμένοι Έλληνες, η μεταπολίτευση και «η κρίση». Με guest stars «τον Ξαφνικό Έρωτα», την Ελευθερία Αρβανιτάκη, την Οπισθοδρομική Κομπανία, τον Σωκράτη Μάλαμα. 

Άλλα είπαμε, αυτό που «ανοίγει», «κλείνει» και διατρέχει το βιβλίο είναι η Αγάπη. Αυτή που όταν ξεπηδάει από τις σελίδες θεωρητικών στοχασμών στη ζωή, ματώνει, κάνει κύκλους και έρωτα, διστάζει, αναρωτιέται, τολμά να κάνει λάθη, διαλέγει τη σωστή στιγμή αδύναμους συντρόφους, μετανιώνει, κάνει παιδιά και συνεχίζει την αέναη γραμμή της ζωής. Αναστοχάζεται, συγχωρεί, φιλιώνει με το άδικο και το αχάιδευτο και το μετασχηματίζει σε στοργή και συμπόνια. Αγάπη που ξέρει πως δε μπορεί να μείνει αλώβητη όταν γίνεται ζωή. Γι αυτό πλένει στη θάλασσα τις πληγές της και συνεχίζει την αέναη διαδρομή της.


*Η Αγγελική Πλουμά είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στη Διοίκηση Επιχειρήσεων, ασχολείται κι είναι ταγμένη στην Ανάπτυξη του Δυναμικού Ατόμων και Οργανισμών. Εφαρμόζει κατ` αποκλειστικότητα στην Ελλάδα το πρόγραμμα ανάδειξης ταλέντων «ο Δρόμος της Πεταλούδας» και είναι συγγραφέας του σχετικού βιβλίου, «Ζωές που ξεχωρίζουν, ιστορίες που μεταμορφώνουν» (Φίλντισι, 2015) καθώς και της συλλογής διηγημάτων «Η Φωνή της Πεταλούδας». Έχει βραβευθεί σε πολλούς πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.