Η ιστορία της Έλεν Κέλερ, ίσως η πιο γνωστή ιστορία παιδιού που πάλεψε με τις αντιξοότητες και κέρδισε τη ζωή. 

Γράφει η Αιμιλία Πανταζή

Έτυχε να βρεθεί στον δρόμο της κωφάλαλης και τυφλής Έλεν Κέλερ (Helen Keller), η παιδαγωγός Αν Σάλλιβαν, η οποία την εκπαίδευσε στη χρήση διάφορων μεθόδων οι οποίες της επέτρεψαν να επικοινωνεί με τον κόσμο.

Από τα οκτώ της χρόνια η Κέλερ διδάχτηκε πολλά από την Αν. Τα περισσότερα έξω από την τάξη. Της μάθαινε την αφή, την όσφρηση, και την εμπειρία της φύσης. Ήθελε το κορίτσι να είναι περίεργο, να κάνει ερωτήσεις και να ανακαλύπτει τον κόσμο γύρω της. Ένα δίδαγμα που ακολούθησε την Κέλερ σε όλη της τη ζωή. 

«Είμαι μόνο μία, αλλά όπως και αν έχει, είμαι μία. Δεν μπορώ να κάνω τα πάντα, ωστόσο μπορώ να κάνω κάτι. Δε θα αρνηθώ να κάνω το κάτι που μπορώ» είχε αναφέρει η Κέλερ πολύ αργότερα, όταν είχε πια καταφέρει να μάθει την νοηματική γλώσσα, γερμανικά, ελληνικά και λατινικά. Ήταν το πρώτο άτομο με κώφωση και τύφλωση που αποφοίτησε από πανεπιστήμιο το 1914. 

Μέντορας της Κέλλερ υπήρξε ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ, ο μετέπειτα εφευρέτης του τηλεφώνου, Σε μικρή ηλικία ο Μπελ έβλεπε τη μητέρα του να χάνει σταδιακά την ακοή της, και επινοησε μια μέθοδο η οποία περιελάμβανε κινήσεις των χειλιών, ακουστική και νοήματα προκειμένου να τη βοηθήσει να αποκτήσει επαφή με τον κόσμο. Η μέθοδος του ανήλικου τότε Μπελ εξελίχθητε και επέτρεψε σε πολλούς κωφούς να βγουν από την απομόνωσή τους. 

Γνώριζε βαθιά το νόημα όσων έλεγε με τον δικό της τρόπο η Κέλερ 

«Το μόνο πράγμα που είναι χειρότερο από το να είναι κανείς τυφλός είναι να έχει όραση μα όχι όραμα» Και, για το υπόλοιπο της ζωής της η Έλεν Κέλερ εργάστηκε για το Αμερικανικό Ίδρυμα Τυφλών για περισσότερα από 40 χρόνια.

Έκανε ταξίδια στην Ευρώπη, όπου γνωρίστηκε με τον Μπέρναρντ Σω, ενώ στη Σκωτία ανακηρύχτηκε επίτιμη διδάκτορας πανεπιστημίου. Έκανε ακτιβισμό υπερασπιζόμενη το γυναικείο δικαιώμα στην ψήφο και δήλωνε ανοιχτά την δυσαρέσκειά της για τον πόλεμο. Υπήρξε αρκετά παραγωγική συγγραφέας με κυριότερα έργα της: «Το ημερολόγιο της Έλεν Κέλερ», «Η ιστορία της ζωής μου», «Απαισιοδοξία», «Η θρησκεία μου», «Ειρηνικό βραδινό» 

«Μέχρι το θάνατό της το 1968 (88 χρονών), εργάστηκε αδιάκοπα για τη βελτίωση της ζωής των ατόμων με αναπηρίες, της άρεσε να μυρίζει και να αγγίζει λουλούδια, να αισθάνεται τον άνεμο στο πρόσωπό της. Ήταν περίεργη για τα πάντα» δήλωναν όσοι την γνώριζαν καλά. Κι εκείνη με το παράδειγμά της δίνει νόημα στο «θαύμα». 

«Η αισιοδοξία είναι η πίστη που οδηγεί στην επιτυχία. Τίποτε δεν μπορεί να γίνει χωρίς ελπίδα και αυτοπεποίθηση», έχει πει η ίδια.