Η ασφάλεια είναι η πιο υποτιμημένη αλλά και η πιο ισχυρή ανάγκη των ανθρώπων, κυρίως των μικρών ανθρώπων, των παιδιών.

Όσοι, με πρώτη την αφεντιά μου, την στερηθήκαμε σ` εκείνη τη νεαρή ηλικία, αρχίσαμε να την ψάχνουμε απεγνωσμένα μέσα από συνταγές και ανθρώπους κάνοντας συμβόλαια «μυστικά» και «υποσυνείδητα» μαζί τους με τα οποία πολλές φορές ουσιαστικά «τιμολογούμε» τον εαυτό μας πολύ χαμηλά προκειμένου να μας φροντίσουν. 

Δεν μας φταίνε οι συγκεκριμένοι άνθρωποι ούτε οι καταστάσεις. Δεν χρησιμεύει επίσης να τιμωρούμε τον εαυτό μας γι ` αυτή την επιλογή. Ο πόνος που φέρνουν αυτά τα συμβόλαια είναι, πολλές φορές, η απεγνωσμένη κραυγή του εαυτού μας να αναλάβουμε ΕΜΕΙΣ τη φροντίδα του. 

Γιατί «ξεχάσαμε» να στηρίζουμε τους εαυτούς μας και νομίσαμε ότι ΜΟΝΟ ΟΙ ΑΛΛΟΙ μπορούν να μας στηρίξουν. Γιατί στραβό-μάθαμε ότι ασφάλεια θα πάρουμε μόνο μέσα από τον έλεγχο του άλλου. Αν ξέρουμε ή αν συμφωνούμε με το πώς είναι ή τι κάνει ο άλλος, θα νοιώθουμε ασφαλείς… έτσι καταλήγει η ματιά μας να είναι μονίμως εκεί έξω, στους άλλους μπας κι έτσι φυλαχτούμε από ένα περιβάλλον που μας απειλεί, σα τα καρτάλια που καραδοκούν μη τα πληγώσουν. 

Μέχρι να ρθει αυτή η βρώμα η ζωή που δε σκαμπάζει από τέτοια, να σου δώσει μια μες στα μούτρα μπας και συνέλθεις και καταλάβεις ότι η ασφάλεια δεν έρχεται από τον έλεγχο και την καταπίεση αλλά ΜΟΝΟ όταν σκύψεις τρυφερά και πονετικά πάνω σ' αυτό το 5χρονο, 6χρονο, 7χρονο εαυτό σου που δε ξέρει πώς να αντιδράσει, τι να κάνει με τη ζωή του, που αναρωτιέται τι θ` απογίνει. Αν το αφήσεις να σου πει την ιστορία του με όλες τις λεπτομέρειες. Για να μπορέσεις στη συνέχεια να του μάθεις πώς να γράψει από δω και μπρος την ιστορία, να του μάθεις να σε εμπιστεύεται, να του μάθεις να έχει όνειρα και να καταλάβει πως τώρα έχει κάποιον που τον/την αγαπά... 

Έτσι θα κατανοήσεις ότι η πρώτη και βασική του ασφάλεια είσαι εσύ, ο «μεγάλος» που ξέρει να κατανοεί αλλά και να χαϊδεύει, να προστατεύει αλλά και να λέει αλήθειες, να παίζει αλλά και να συζητά... 

Δοκίμασε να μιλήσεις στο «μικρό» εαυτό σου με λόγια σαν κι αυτά... 

«Είσαι ό,τι καλύτερο μου συνέβη ποτέ» 

«Δεν θα σ' εγκαταλείψω ποτέ» 

«Δεν χρειάζεται να είσαι ούτε να δείχνεις πάντα δυνατή» 

«Μαζί μου είσαι ασφαλής» 

 Άντε, καλό μας κουράγιο μ` αυτά τα αναμικιόρικα μικρά.


*Η Αγγελική Πλουμά είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στη Διοίκηση Επιχειρήσεων, ασχολείται κι είναι ταγμένη στην Ανάπτυξη του Δυναμικού Ατόμων και Οργανισμών. Εφαρμόζει κατ` αποκλειστικότητα στην Ελλάδα το πρόγραμμα ανάδειξης ταλέντων «ο Δρόμος της Πεταλούδας» και είναι συγγραφέας του σχετικού βιβλίου, «Ζωές που ξεχωρίζουν, ιστορίες που μεταμορφώνουν» (Φίλντισι, 2015) καθώς και της συλλογής διηγημάτων «Η Φωνή της Πεταλούδας». Έχει βραβευθεί σε πολλούς πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.