Με θεούς και δαίμονες τα βάζουν οι κρατούμενοι -μικροί και μεγάλοι- ώστε να μπορέσουν να βγουν κάποια μέρα από τις φυλακές. 

Γράφει η Αιμιλία Πανταζή

Ο Ζαχαρίας Καρατζάς είναι Παιδαγωγός και Κοινωνικός Λειτουργός. Μετεκπαιδεύτηκε, δύο φορές, ως υπότροφος της Ιταλικής κυβέρνησης στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου της Ρώμης και στην Ανωτέρα Σωφρονιστική Σχολή του Ιταλικού Υπουργείου Δικαιοσύνης. Υπηρέτησε στα αναμορφωτήρια –μετέπειτα σωφρονιστικά καταστήματα ανηλίκων- σε φυλακές της Ελλάδας και της Ιταλίας. 

35 χρόνια υπηρεσίας χρειάστηκαν για να περιμαζώσει δύσκολα βιώματα και να δημιουργήσει το βιβλίο «Ξεφυλλίζοντας το Ημερολόγιο ενός Σωφρονιστικού Υπαλλήλου», εκδόσεις Στέφανος Δ. Βασιλόπουλος. 

Τι συμβαίνει στις φυλακές ανηλίκων αλλά και ενηλίκων; Διαβάστε μερικά αποσπάσματα του βιβλίου... 

Με θεούς και δαίμονες τα βάζουν οι κρατούμενοι -μικροί και μεγάλοι- ώστε να μπορέσουν να βγουν κάποια μέρα από τις φυλακές. Με θεούς και δαίμονες για να μείνουν ζωντανοί. Για να μη χαπακώνονται και για να μη μαστουρώνουν. Μόνον με χάπια μπορούν να είναι ήρεμοι και να αντιμετωπίζουν όλους εκείνους τους υπερεξουσιαστές δεσμοφύλακες.

Ο Γιάννης αυτοκτόνησε 

Ο Γιάννης Μ., ένα δεκαεπτάχρονο αγόρι, τελείωσε το Αναμορφωτήριο, αλλά δεν είχε οικογένεια να τον περιμένει. Μην έχοντας να πάει που, παρέμενε στο Αναμορφωτήριο. Τον στέλναμε σε κάποια εξωτερική εργασία και όταν σχόλαγε από την εργασία του, επέστρεφε στο ίδρυμα. Αυτή η διαδικασία ήταν μία πρόχειρη και προσωρινή λύση, χωρίς άλλες δυνατότητες και με ημερομηνία λήξης. 

Το υπουργείο μας δεν έλαβε ποτέ υπόψη του τις τόσες καταχωνιασμένες στα χρονοντούλαπά του μελέτες και αναφορές του γράφοντος, για την ίδρυση ενός μετεαϊδρυματικού σταδίου, ώστε τα παιδιά που αποφοιτούν από το Αναμορφωτήριο και στερούνται οικογένειας ή η οικογένειά τους είναι ηθικώς ακατάλληλη να μπορούν να διαμένουν σε κάποια νομοθετημένη εστία, κάτω από την παιδαγωγική επίβλεψη και κατεύθυνση ειδικών, όπως άλλωστε γίνεται σε όλες τις προηγμένες χώρες, έως ότου ορθοποδήσουν και βγουν στο χάος της κοινωνίας για να επανενταχθούν. 

Αυτές οι μελέτες προς το Υπουργείο Δικαιοσύνης σήμαναν και ένα καμπανάκι, όπου δυστυχώς το καμπανάκι, αργότερα, έγινε καμπάνα των Παρισίων, όταν κάποια μέρα ο Γιάννης βρέθηκε… κρεμασμένος στις τουαλέτες του Αναμορφωτηρίου. 

Λίγες ημέρες πριν το τραγικό συμβάν, ένα ενδεκάχρονο αγόρι, ο Γιάντσος, είχε γεμίσει τους τοίχους των εσωτερικών προαυλίων γράφοντας με κιμωλία: «Τον Γιάννη θα τον φάει η μοναξιά του.»

Ραντεβού στα Επείγοντα 

Πρόκειται για μια τρυφερή συναισθηματική ιστορία δυο νέων ανθρώπων, του Δημήτρη και της Ελένης. Από διαφορετικές φυλακές ο καθένας, αγαπιούνται πλατωνικά και από μακριά. Όμως κάνουν τη θυσία με το όποιο κόστος ήθελε προκύψει, να αυτοτραυματισθούν χαράζοντας βαθιά τις φλέβες των χεριών τους, ώστε να κινδυνέψουν σοβαρά, σε βαθμό που να κινητοποιηθούν οι υπηρεσίες των δυο φυλακών, για να τους μεταφέρουν στο νοσοκομείο των φυλακών, μόνον και μόνον για να ιδωθούν από κοντά, έστω και για λίγες στιγμές σε αυτές τις δύσκολες ώρες που περνούν και οι δυο μέσα στη φυλακή τους. 

Τα δυο παιδιά είχαν δώσει μέσα από τα σήματα που έκαναν ραντεβού στα επείγοντα περιστατικά του νοσοκομείου, με αυτόν τον μοναδικό και επικίνδυνο τρόπο. Και η αυλαία του πιο ευφάνταστου σεναρίου ανοίγει. Και ενώ εμείς φτάσαμε πρώτοι, σε λίγο να σου και φέρνουν την Ελένη, μια 19χρονη κοπέλα των Γυναικείων Φυλακών Κορυδαλλού, και αυτήν με το ίδιο σύμπτωμα, με κομμένες τις φλέβες των χεριών και γεμάτη αίματα. Είναι μια ώρα κρίσιμη για τη ζωή των παιδιών και μέσα στον χαμό και στη βαβούρα που επικρατεί στα επείγοντα περιστατικά, τα παιδιά ψάχνουν με το αγωνιώδες βλέμμα τους να βρουν το ένα το άλλο… 

Σήμερα, ο Δημήτρης και η Ελένη είναι παντρεμένοι και έχουν δυο χαριτωμένα κοριτσάκια. Ο Δημήτρης εργάζεται σε μία μεγάλη ασφαλιστική εταιρεία και η Ελένη σε κάποια βιομηχανία. 

Όμως, κάπου κάπου, έρχονται και βλέπουν τον παλιό τους «δεσμώτη» και τότε «η θύμηση της ζωής στη φυλακή μας φέρνει λίγα χρονάκια πίσω. Τότε, στα πικρά εκείνα χρόνια της φυλακής που ζήσαμε και πέρασαν με κακές αλλά και καλές αναμνήσεις». 

Είναι περισσότερο από σαφές και επιτακτικό να γίνει κάτι πριν η όλη κατάσταση που ζουν χιλιάδες κρατούμενοι χαρακτηριστεί μη αναστρέψιμη.