Το συγκλονιστικό γράμμα της Γεωργίας... «Περιμένοντας τη δίκη της και Παραμένοντας, ως ο Νόμος ορίζει, στα Κρατητήρια!»

Κρατητήρια Ναυπλίου, Απρίλιος 2015 

Ατέλειωτα ημερόνυχτα, πίσω από τα κάγκελα, μες την απέραντη μοναξιά… και κοιτώ από σκληρές και άγριες συναισθηματικά συνθήκες. 

Κλείνω τα μάτια… θέλω να πετάξω… ονειρεύομαι τον απέραντο Ουρανό και αιμορραγώ! Βλέπω τον γητευτή Ηλίατορα και πονάω… Τρέχω ελεύθερη, σαν άνεμος και ζαρώνω πιότερο… Προσπαθώ απελπισμένα να νοιώσω… μια τόση δα στιγμούλα, έξω απ’ όλη αυτή τη δέσμευση, να σπάσω τις μέσα μου αλυσίδες, ν’ αποδράσω, διανύοντας χιλιόμετρα διαπερνώντας όλα τα εμπόδια, ν’ απολαύσω μια στιγμούλα μελλοντικής ζωής, αιμοδοσία απαραίτητη ώστε ν’ αντέξω την μεγάλη δοκιμασία με τ’ ανάστημα και την αξιοπρέπεια που της αρμόζει, κατά το ταιριαστό μου μέτρο, που ουδέποτε υποτίμησα. 

Μα είμαι άνθρωπος ολότελα, και λυγίζω συχνά απ’ τη στέρηση όλης της ομορφιάς και των προνομίων που ενώ κατείχα κάποτε τα πέταξα ασυλλόγιστα στα σκυλιά, θεωρώντας δεδομένη την επανακατοχή τους κι εύκολη. Μια στιγμή αβλεψίας, μια στραβοτιμονιά επιπόλαια κι έριξα το καράβι μου στη ξέρα! 

Να’μαι λοιπόν τώρα να προσπαθώ να συμμαζέψω τα κομμάτια μου! 

Πού έκανα λάθος; Πότε, σαν άνοιξα τα παράθυρα του σπιτιού να μπει φρέσκος αέρας, τα ξέχασα ορθάνοιχτα και όρμησαν μέσα οι καταιγίδες και λεηλάτησαν τα πάντα; Πού είναι τα εφόδιά μου; Τα όπλα μου για να ριχτώ πάλι στη μάχη, τάχασα; 

Αφήνομαι ανυπεράσπιστη ή διεκδικώ; Είμαι αυτοδικασμένη θανατοποινίτης ή ξαναγεννιέμαι εκ του μηδενός; Είναι θανάσιμα κολάσιμο το αμάρτημά μου ή αδράχνω την ΕΥΚΑΙΡΙΑ που κυοφορεί τούτο, και υπομένοντας τη δοκιμασία, επαναπροσδιορίζω τις συντεταγμένες της πορείας μου, αποσύρω το μπαταρισμένο σκαρί μου, απ’ τα θολά βαλτωμένα νερά και αλλάζω ρότα; Και κυρίως, θα τα καταφέρω με τόσα εμπόδια γύρω μου; 

Και πεινώ… και διψώ… και είμαι ΜΟΝΗ…!! … … … Χάνομαι στις σκέψεις μου, που τρέχουν αλόγιστα ξεπηδώντας από κάθε γωνιά και σοκάκι του Νου μου… … Σπλατς… σπάει το κύμα δίπλα μου. Α! Τι θεόσταλτη δροσιά που γεύομαι! 

Ο ήλιος με καίει… ας πάω κάτω από τα δέντρα λογαριάζω σ’ αυτόν τον μαγικό ίσκιο του πράσινου! Μια πνοή αναζωογονητική απ’ ένα γλυκό αεράκι με ζώνη γύρω γύρω. 

Με περιτυλίγει με χρώματα μύρια, σαν αέρινες πολύχρωμες κορδέλες, που χαϊδεύουν το σώμα μου κι ανακουφίζουν την ψυχή μου… Πιο κείθε ένας καταρράκτης, ρίχνει με θόρυβο τα γάργαρα νερά του μες σε μια μικρή λίμνη… Ήχοι και μουσικοί από άυλες ζωές που κινούνται σ’ ένα αρμονικό ρυθμό, ποτίζει όλο μου το είναι. 

Ναι! τάκουσα πεντακάθαρα: «Με ζήτησες! Και ΗΛΘΑ! ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ! είτε το νοιώθεις εσύ, είτε όχι. Είναι δική σου η επιλογή να με θέλεις δίπλα σου. Εγώ είμαι ΕΔΩ Ο ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ και περιμένω να μ’ επιλέξεις! Γιατί σ’ ΑΓΑΠΩ χωρίς όρια και περιορισμούς. Γιατί ανασαίνω ΜΕΣΑ ΣΟΥ, γιατί κατοικώ ΜΕΣΑ ΣΟΥ, γιατί ΕΓΩ Σ’ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΙ! Γιατί η αμαρτία είναι τιμωρία από μόνη της, σε καταβροχθίζει από μέσα. Σκοπός μου δεν είναι να την τιμωρώ, χαρά μου είναι να τη θεραπεύσω. Γι’ αυτό επέλεξε την ευκαιρία. Όταν ήλθες στον κόσμο, απόθεσα στα χέρια σου ένα σακούλι με ατίμητα προικιά. Σού έδωσα όλα τα εργαλεία για να χαράζεις το ταξίδι σου στη ζωή! Αξίνα, φτυάρι, αγάπη, νου και φρόνηση… και Μένα! 

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ ΜΟΝΗ! ΠΑΝΤΑ ΗΜΟΥΝ – ΕΙΜΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ! Εσύ επέλεξες να συνεχίσεις μόνη. Εσύ δεν με ήθελες! Εγώ όμως παρέμεινα εντός σου, ως να με ζητήσεις πάλι. Γιατί είμαι η Αγάπη! Γιατί είμαι ο ΘΕΟΣ! ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ! ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ!» 

…Σαν συνήλθα… ο φρουρός με φώναξε: «Έλα κυρία μου, έχεις επισκεπτήριο. Ο Σεβασμιότατος Δεσπότης Νεκτάριος σε ζητά!» Ένας ψηλός, ηλικιωμένος γέροντας, με τη λευκή γενειάδα του, κουρασμένη η κυρτωμένη πλάτη του απ’ τα χρόνια που κουβαλούσε, φορτωμένος καλούδια για τους κρατούμενους… 

Έτρεξα, ελαφροπετώντας ως την ορθάνοιχτη πλέρια αγκάλη του… Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΟΥ! σκέφτηκα… με βρήκε! Με την αρμόζουσα ταπείνωση υποκλίθηκα… και τον άκουσα: 

-ΣΥΓΓΝΩΜΗ παιδί μου, άργησα λίγο νάρθω. ΜΑ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ! ΕΣΥ ΑΠΛΑ ΝΑ ΕΠΙΜΕΝΕΙΣ! 

Σήκωσα τα μάτια μου και αντίκρισα τα δικά του… Κει, μέσα στις κόρες των ματιών του, μια μορφή αέρινη κυκλοφορούσε μιλώντας ψιθυριστά: «Ζήτησέ με!! Επέλεξέ με σε παρακαλώ!! ΕΙΜΑΙ Ο ΕΝΑΣ ΑΧΡΑΝΤΟΣ ΑΝΑΡΧΟΣ ΘΕΟΣ… Ο ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ ΘΕΟΣ… Κι είμαι και ΜΕΣΑ σε ΣΕΝΑ! …ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΟΛΑΚΕΡΟΣ!!»

Το βράδυ, πάλι μέσα στο κρατητήριο σκεπτόμουν το παράλογο – παράδοξο που μου συνέβει.

ΟΧΙ δεν ήταν παράλογο, αλλά σίγουρα δεν είναι λογικό! Υπάρχει κάτι που υπερέχει της Λογικής, αυτής της λογικής με τους συνηθισμένους προσδιορισμούς των στοιχείων ή βασισμένη στα στοιχεία. ΚΑΤΙ που έχει νόημα μόνο όταν είσαι σε θέση τέτοιου πόνου, ώστε να δεις την ΟΛΗ μέσα σου και γύρω σου εικόνα της ΜΙΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ! Τούτο ΜΟΝΟΝ η Πίστη μπορεί να ταιριάζει και να ερμηνεύσει! 

Κάτι λυτρωτικά άγιο σερνόταν γύρω μου! Έγινε το κελί μου ο ΝΑΟΣ… ο ΔΙΚΟΣ ΤΟΥ ΝΑΟΣ!! ΜΥΡΙΖΕ ΜΥΡΟ… 

Κρατούμενη Γεωργία

Πηγή: Δίκτυο Στήριξης Φυλακισμένων & Αποφυλακισμένων Γυναικών