«Αποφάσισα να διδάξω τέχνη, ώστε να μοιραστώ με τους άλλους τις αποσκευές μου. 

 Από τότε οι άνθρωποι.»

Η Χαρά Σαΐτη είναι Εικαστικός και Θεωρητικός της Τέχνης και με σπουδές MSc of Art and Education University of Nicosia. Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Tεχνών Ελλάδας και μέλος της εικαστικής ομάδας, greekartists.info. Είναι υπεύθυνη του εικαστικού εργαστηρίου του συλλόγου ζωγραφικής και αγιογραφίας Λευκάδας και συντονίστρια της τοπικής ομάδας Περατιάς του Πελίτι. Άρθρα της έχουν δημοσιευτεί στον τύπο ενώ από την Πανελλήνια ένωση Λογοτεχνών έχει βραβευτεί για το ποιητικό της έργο.

Ανήσυχο πνεύμα, δραστήρια, με ήρεμη και συνειδητοποιημένη "ματιά" για όσα επιλέγει και αγαπά. 

Επιθυμώντας να τη γνωρίσω καλύτερα, της ζήτησα να μου μιλήσει για 'κείνην. Προτίμησε τον αυθεντικό, ποιητικό της τρόπο... 

«Γεννήθηκα το 1965, από φτωχή οικογένεια που δούλευε χειρωνακτικά για να ζήσει. 

 Από τότε η τέχνη. 

Μεγάλωσα σε μια ξεχασμένη γραφική γειτονιά, σ’ ένα Αττικό λιμανάκι, γεμάτη πρόσφυγες και απλούς λαϊκούς ανθρώπους. 

Από τότε η θάλασσα. 

 Έκανα μακροχρόνιες σπουδές στην τέχνη, την ιστορία, τη ζωγραφική, την εκπαίδευση. 

 Από τότε η αμφισβήτηση. 

Φεύγοντας από την Αθήνα, με το σύντροφό μου, Κώστα Τσίγκο και τα παιδιά μας, Μυρσίνη και Θάλεια, δημιουργήσαμε μια φάρμα φυσικής καλλιέργειας, σ’ ένα μαγικό σημείο, απέναντι από τη Λευκάδα, όπου ζούμε… 

Από τότε η φύση. 

Παράλληλα, πειραματίστηκα πολύ και μελέτησα τις αρχαίες τεχνικές ζωγραφικής και τις φυσικές χρωστικές. 

Από τότε το υλικό. 

Αποφάσισα να διδάξω τέχνη, ώστε να μοιραστώ με τους άλλους τις αποσκευές μου. 

Από τότε οι άνθρωποι. 

Σε μια διαρκή αγωνία για αυτοέκφραση και ισορροπία, ακολουθώ την ύλη, που κάθε φορά με οδηγεί στην αναζήτηση του άυλου. 

Από τότε η αγάπη. 



Το έργο της Χαράς Σαΐτη «Βενθεσικύμη» (αρχαίο ελληνικό γυναικείο όνομα που σημαίνει το «βαθύ κύμα της θάλασσας») είναι μονοτυπία από την εικαστική έκθεση «Terra Incognita»

«Ρυθμική θαλασσινή ανάσα
αλισάχνη εντός μου
αλμυρό αμνιακό υγρό 
περιβάλλει
τις δίνες των ονείρων
τις ωδίνες των νερών»

«Μικρές Αλήθειες» τιτλοφορείται το βιβλίο της που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Fagotto, Λευκάδα 2011. 

Κι η Αλήθεια, ο Άνθρωπος, η Τέχνη, κατά πόσο πλησιάζονται; Στην εισαγωγή γράφει τις σκέψεις της...  

Τι είναι τέχνη; 

«Η τέχνη δεν υπάρχει παρά μόνο οι καλλιτέχνες.» αναφέρει ο Gombrich στην αρχή του «Χρονικού της Τέχνης» του. Αλλάζουν οι εποχές, αλλάζουν οι άνθρωποι, αλλάζει και η αισθητική αντίληψη. Κάθε φορά το έργο τέχνης εκφράζει το δημιουργό του, την εποχή του και το κοινό του. Πολλές φορές τα έργα διαφοροποιούν τη νοηματοδότησή τους αναλόγως της πρόσληψης τους από το εκάστοτε κοινό. Επομένως δεν μπορούμε να δώσουμε έναν γενικό ορισμό για την τέχνη. Αντίθετα μπορούμε να δώσουμε πολλαπλούς ορισμούς για το τι είναι τέχνη: στην Αναγέννηση η γεωμετρική προοπτική και τα μαθηματικά, στον μεσοπόλεμο η έκφραση της ανθρώπινης σωματικότητας, στον μεσαίωνα η αποσάρκωση της πνευματικότητας, στον 20ο αι. η αλήθεια της αφαίρεσης, κ.ο.κ. 

Πολλές φορές η σημερινή τέχνη τρομάζει τον θεατή, τον απογοητεύει, τον απωθεί. Αν δεχθούμε ότι τέχνη είναι η απεικόνιση της ομορφιάς, όπου η αισθητική αντίληψη αναζητά την αισθητική απόλαυση, σίγουρα αυτό δεν είναι τέχνη. Αφού υπερπληρώθηκαν όλες οι εικαστικές τάσεις, η μεταμοντερνική εποχή αναζητά μπουχτισμένη άλλες διεξόδους. Η πρόκληση «σοκ» και η αφύπνιση ενός κόσμου που σαπίζει στον καναπέ, βομβαρδισμένο από εικόνες και απόλυτα χειραγωγίσιμο, με ευφάνταστα τεχνολογικά μέσα, είναι μια από τις πολλές σύγχρονες τάσεις. Η εικόνα δυναστεύει πια το μάτι του κοινού, ενώ κάποτε η δύναμή της ήταν τέτοια που μπορούσε να νικήσει ακόμη και τον θάνατο (π.χ. Πορτρέτα Φαγιούμ). Η σύγχρονη ακαταλαβίστικη εικαστική γλώσσα χρειάζεται και ανάλογη σύγχρονη μετάφραση. Ίσως η τέχνη να είναι τελικά συνώνυμη με τον άνθρωπο…. 

Η τέχνη για εκείνην είναι... 

«Τέχνη, τίκτω, γεννώ. 

Τέχνη, δημιουργώ εκ του μη όντος. 

Τέχνη, κατανοώ το ον, κατανοώ τον εαυτό μου. 

Τέχνη, υποφέρω. 

Tέχνη, απολαμβάνω. 

Tέχνη, ζω. 

Τι σημαίνει, άραγε, αυτή η μυστήρια λέξη, η τέχνη; Ειλικρινά, δεν ξέρω να απαντήσω. Μπορώ, όμως, να πω τι είναι τέχνη για μένα…. 

Η τέχνη είναι πάντα ένα πλήρες βίωμα για μένα, που κλειδώνει μέσα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Ποτέ δεν την έψαξα στα ψηλά, γιατί ήταν υψηλή από μόνη της. Όταν δίνεις απλόχερα από το θησαυρό των αποθεμάτων σου, είναι τέχνη. Η φροντίδα της γριάς γειτόνισσάς μου στα φυτά του κήπου της και το καλοκαιρινό κοχύλι στο ράφι της βιβλιοθήκης μου. Είναι τέχνη να αναγνωρίζεις την αναγκαιότητα του ταπεινού αγριόχορτου στη συμπαντική συνοχή και τη μεταμόρφωση του σπόρου σε άγγελο. Να τρως με όρεξη ψωμί βρεγμένο με τον ιδρώτα του προσώπου σου. Τέχνη και να σπέρνεις και να ζωγραφίζεις και να θυμάσαι και να περπατάς. 

Με άλλα λόγια, η τέχνη συνίσταται σε ό,τι μπορεί να μπει στην καθημερινότητά μας, να ζυμωθεί με το είναι μας, έστω σιγά κι ανεπαίσθητα. Τέχνη είναι εκείνο το κάτι παραπάνω που μας προβιβάζει σε ανθρώπους κι εκείνο το κάτι λιγότερο που μας επιστρέφει στις πηγές. 

Τελικά, τέχνη είναι όταν για μια απειροελάχιστη στιγμή, χωρίς να το καταλάβεις και να το επιδιώξεις, η εσωτερική ουσία σου γίνεται ένα με το σύμπαν. 

Αν, λοιπόν, κάποιοι διαχώρισαν τις τέχνες σε «καλές» κι «όχι καλές», ήταν γιατί ήθελαν να ξεχωρίσουν τους ανθρώπους...