Ακολουθώντας την πορεία μιας οικογένειας από τη Συρία...











Ουδέτερη ζώνη της Ειδομένης, σύνορα Ελλάδας – ΠΓΔΜ. Χιλιάδες πρόσφυγες προσπαθούν να περάσουν στα Βαλκάνια και από εκεί να συνεχίσουν την πορεία τους προς την ελπίδα που φαίνεται να βρίσκεται σε χώρες της βόρειας Ευρώπης. Ανάμεσά τους μια πενταμελής οικογένεια από τη Συρία.
Ο μικρός Μοχάμεντ που κοιτάζει έντρομος τον αστυνομικό, η μητέρα του που τον κρατά σφιχτά από τη μπλούζα, δίπλα του ο μικρός του αδερφός Αχμάντ, ενώ ακολουθεί ο πατέρας του Γιόσεφ, που κουβαλά την αδελφή του Λίντα στους ώμους.

Ξεκίνησαν πριν από δύο εβδομάδες. Πολύωρο νυχτερινό περπάτημα μέσα από τα βουνά. Στα σύνορα ένας Τούρκος αστυνομικός σκότωσε εν ψυχρώ μία 16χρονη κοπέλα, την πυροβόλησε απευθείας στο στήθος. Από την Τουρκία πέρασαν στη Μυτιλήνη. Ήρθαν με πλοίο στον Πειραιά, ταξίδεψαν όλη νύχτα μέχρι να φτάσουν στα σύνορα. Μεταφέρθηκαν μαζί με άλλους σε κέντρα υποδοχής. Για να τους προσφερθούν από τους εθελοντές της Legis και του Ερυθρού Σταυρού, τροφή, νερό και προσωρινή στέγη κάτω από μια τέντα.

Ο Γιόσεφ είναι ανήσυχος και κουρασμένος. «Εδώ και 10 μέρες κοιμόμαστε πάνω σε πέτρες. Είμαστε πάρα πολύ βρώμικοι, χρειαζόμαστε μπάνιο. Τα παιδιά έχουν εξουθενωθεί. Οι μπαταρίες τους έχουν αδειάσει. Ακόμα κι εγώ έχω αδειάσει», λέει στη δημοσιογράφο του news247.gr Ιωάννα Μπρατσιάκου που ακολουθεί την πορεία τους.

O 38χρονος Γιόσεφ μηχανικός στο επάγγελμα και με σπουδές στη Γερμανία της διηγείται την ιστορία του σε άπταιστα αγγλικά.

Ήταν ιδιοκτήτης εταιρίας με 40 υπαλλήλους στο Χαλέπι. Πήρε την οικογένειά του και έφυγε με αφορμή την ερώτηση της κόρης του: «μπαμπά, θα πεθάνω από τις βόμβες;» 

Οι βομβαρδισμοί καθημερινοί. Πάνω από όλα τα παιδιά 

«Πέρα από τον κίνδυνο, παρατήρησα ότι ο Μοχάμεντ τα πήγαινε πολύ καλά με τα μαθήματά του, ξέρει και λίγα αγγλικά, οπότε σκέφτηκα ότι στη Συρία το μέλλον των παιδιών μου καταστρέφεται μέρα με τη μέρα. Έτσι πούλησα τα πάντα σε εξευτελιστικές τιμές και είπα στον εαυτό μου: "Θα φύγω φτωχός, θα έχω μόνο νερό και ψωμί, αλλά τα παιδιά μου θα μπορούν να πάνε σχολείο".
Δεν με νοιάζει για τον εαυτό μου. Δεν με νοιάζει που τα ξεπούλησα όλα, δεν με νοιάζει για την εταιρία, θέλω μόνο τα παιδιά μου να πάνε σχολείο γιατί πιστεύω ότι η μόρφωση είναι πολύ σημαντική. Γιατί έχει πόλεμο στη χώρα μου; Γιατί υπάρχουν πολλοί αδαείς άνθρωποι, αμόρφωτοι, ακαλλιέργητοι. Δεν δέχονται το διαφορετικό, κατακρίνουν τα πιστεύω σου, το παρουσιαστικό σου, τη θρησκεία σου. Αυτό οδηγεί στον πόλεμο, έναν βρώμικο πόλεμο. 

Επιπλέον δεν μπορείς να ζήσεις εκεί. Κάθε μέρα γίνεσαι όλο και πιο φτωχός. Κανείς δεν έχει πλέον λεφτά στη Συρία, εκτός από την πολιτοφυλακή. Στο τέλος η μόνη σου επιλογή είναι να δουλέψεις για εκείνους. Όμως αν τους προσφέρεις τις υπηρεσίες σου, γίνεσαι ένας από αυτούς.»

Η καλύτερη λύση είναι η φυγή από την κόλαση 

«Παλιά ήταν ένα καλό μέρος, ναι είχαμε δικτατορικό καθεστώς, αλλά ο λαός ζούσε. Τώρα επικρατεί χάος και παράνοια. Είναι θέμα τύχης πότε θα σε πετύχει η βόμβα. Όλος ο κόσμος ζει με αυτό τον φόβο. Ακούμε καθημερινά τα βομβαρδιστικά να καταφθάνουν και ο ήχος της βόμβας είναι φρικτός. Αν είσαι ακριβώς από κάτω δεν ακούς τίποτα γιατί κινείται πιο γρήγορα από τον ήχο. Όμως αν είσαι τριγύρω ακούς αυτό τον τρομακτικό θόρυβο. Τρέχουμε στο υπόγειο, όμως ούτε εκεί είμαστε ασφαλείς. 400 κιλά που πέφτουν από τον ουρανό μπορούν να καταρρίψουν 3-4 κτίρια. Δεν μπορούσαμε να το αντέξουμε άλλο». 

Περιμένοντας το τρένο

Ο Γιόσεφ που θέλει να πάει. «Δεν με νοιάζει. Θα ήθελα να πάμε στη Γερμανία, γιατί μιλάω γερμανικά και αυτό θα με βοηθήσει. Είναι καλά στη Γερμανία, έχω σπουδάσει εκεί, υπάρχει οργάνωση, δικαιοσύνη και οι Γερμανοί είναι έξυπνοι άνθρωποι. Αλλά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω».

Περνώντας από τη μια χώρα στην άλλη

«Σε κάθε χώρα που πάμε τα πράγματα είναι όλο και πιο δύσκολα. Δεν ξέρω γιατί μας συμπεριφέρονται τόσο άσχημα, γιατί δεν υπάρχει καμία οργάνωση, γιατί κάθε βήμα πρέπει να είναι γεμάτο αγωνία, θέλουν να το κάνουν ακόμα πιο οδυνηρό για εμάς; Γιατί παντού καθυστερούν τα τραίνα, τα λεωφορεία, τα χαρτιά μας; Δεν μπορούμε να μείνουμε σε ένα ξενοδοχείο, τα παιδιά μου κοιμούνται πάνω σε πέτρες, πρέπει να ξεκουραστούνε. Είμαστε άνθρωποι, δεν είμαστε κλέφτες. Εγκαταλείψαμε τη χώρα μας λόγω του πολέμου. Προσπαθούμε να πάρουμε κάποιες πληροφορίες αλλά κανείς δεν μας δίνει απαντήσεις. Μόνο να περιμένουμε. Να περιμένουμε, να μην ανησυχούμε. Θέλω να είμαι ήσυχος, να πιστεύω ότι κανένας δεν θα μας πυροβολήσει εδώ πέρα, ξέρω ότι είμαστε πλέον στην Ευρώπη, όμως υποφέρουμε»

Το τραίνο γι αυτούς φτάνει στις 11 το βράδυ. Η μεγαλύτερη αγωνία τους να μην χωριστούν από τους δικούς τους ανθρώπους. Στις τέσσερις τα ξημερώματα βρίσκονται στο Τομπανόβτσε, στα σύνορα της ΠΓΔΜ με τη Σερβία. Ο Γιόσεφ σκέφτεται να κατασκηνώσουν εκεί για την νύχτα, να ξεκουραστούν. Τελικά αλλάζει γνώμη.

«Μου είπανε ότι είναι επικίνδυνα, ότι υπάρχουν ληστές και πρέπει να περπατάμε σε μεγάλες ομάδες γιατί γίνονται κλοπές και επιθέσεις. Γι αυτό θα ακολουθήσουμε το πλήθος. Θα κάνω το καλύτερο που μπορώ για να προστατεύω τα παιδιά μου. Μου είπανε ότι θα πρέπει να περπατήσουμε πάρα πολύ και ότι είναι επικίνδυνα. Θα πάρω το ρίσκο. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Δεν υπάρχει επιστροφή στη Συρία. Θα είμαστε στα χέρια του Θεού και με οδηγό το GPS θα περπατήσουμε». 


Η Λίντα δεν φεύγει από την αγκαλιά του μπαμπά της. Ο Γιόσεφ συγκινείται: «Κοιτάζω τον μικρό μου θησαυρό, τη Λίντα. Με ρωτάει μπαμπά πότε θα πάμε σπίτι; Δεν μπορώ να βρω μια καλή απάντηση να της δώσω. »Νομίζει ότι είμαι σαν το Θεό. Αλλά δεν είμαι. Η μόνη δικαιολογία που μπορώ να βρω είναι ότι είμαστε προσωρινά άστεγοι. Μέχρι να βρούμε ένα νέο σπίτι, το μόνο που μπορώ να της προσφέρω είναι λίγο φαγητό και πολλή αγάπη, πολλές έξτρα δόσεις αγάπης». 


Ο Γιόζεφ και η οικογένειά του κατάφεραν να φτάσουν στην Σερβία. Περιμένουνε στριμωγμένοι και εξαθλιωμένοι για το πέρασμά τους στην Ουγγαρία. Η πορεία προς την ελπίδα συνεχίζεται.

Πηγή: news247.gr