Το καλοκαίρι ήταν στην Ελλάδα. Είχε πολλά να τακτοποιήσει αφού θα έφευγε για Βιρμανία να εργαστεί ως δασκάλα σε ένα International σχολείο στην Yangon. Μόλις εγκαταστάθηκε στο νέο της σπίτι.

Η πρώτη αίσθηση που μου άφησε αντλώντας πληροφορίες για τις εθελοντικές της δράσεις και για την αλλαγή που έκανε στη ζωή της, ήταν πως η Μάρω Βερλή είναι ένα κορίτσι με ασίγαστη δίψα για δημιουργία, για ζωή.
Προσιτή, αυθόρμητη και απίστευτα φιλική, δεν μπορεί να "περιοριστεί". Ταξιδεύει για να γνωρίσει διαφορετικές κουλτούρες, πολιτισμούς. Ταξιδεύει γιατί αγαπά τους ανθρώπους. Η κουβέντα μαζί της απλώς επιβεβαίωσε τις αρχικές εντυπώσεις.

-Σε ποιες γειτονιές μεγάλωσες; 

«Τα πρώτα μου παιδικά χρόνια ήταν στον Πειραιά, στο Κερατσίνι, σε μια πολυκατοικία από αυτές που χτίστηκαν την περίοδο των προσφύγων, που ήρθε ο παππούς μου από την Κωνσταντινούπολη. Οι θείες και τα ξαδέρφια μου στους πιο πάνω ορόφους και η γιαγιά με τον παππού μου στο "ρετιρέ". Δύο δωμάτια στον τελευταίο όροφο γεμάτα από αγάπη. Αργότερα, μετακομίσαμε στα Μελίσσια και τώρα μένουμε Παιανία, σε μια υπέροχη γειτονιά με πολύ ζεστούς ανθρώπους.»

-Και κάποια στιγμή, έρχεται η απόφαση να αλλάξεις τη ζωή σου. Τι ήταν αυτό που σε «έσπρωξε» να το κάνεις; 

«Νομίζω αρχικά ήταν η ανάγκη να εξελιχθώ επαγγελματικά και να ασχοληθώ με κάτι δικό μου. Αυτή ήταν η αρχή, η ανάγκη να προσπαθήσω να κάνω τα όνειρα μου στόχους και τους στόχους πραγματικότητα. Ένιωθα ότι τα όνειρα μου και όσα μπορούσα να καταφέρω είχαν περισσότερο χώρο και περιοριζόντουσαν αν συνέχιζα να δουλεύω σε μια εταιρεία στην Ελλάδα. Είχα φίλους που με στήριξαν πολύ, είναι δίπλα μου, με πιστεύουν και με ενθαρρύνουν. Έτσι, την ίδια στιγμή μια φίλη μου που μόλις είχε έρθει να δουλέψει στην Myanmar μου κάνει πρόταση να ταξιδέψω για λίγο, να κάνω ένα διάλειμμα... Παραιτήθηκα τον Αύγουστο του 2014 και ήρθα στην Myanmar για δύο μήνες αρχικά. Στην πορεία ανακάλυψα ότι η ανάπτυξη που υπάρχει αυτή τη στιγμή στη χώρα και οι επενδύσεις που γίνονται προσέφεραν ευκαιρίες. Τον Δεκέμβριο του 2014, δέχθηκα μια πρόταση από ένα International σχολείο στην Yangon, τη μεγαλύτερη πόλη της Βιρμανίας. Η θέση της δασκάλας, αποτελούσε πρόκληση για εμένα και μεγάλη επαγγελματική στροφή, μια και η εμπειρία μου με παιδιά ήταν μόνο μέσω κάποιων εθελοντικών προγραμμάτων, κάτι το οποίο ήταν τελείως διαφορετικό. Παρόλα αυτά ήθελα πάντα να δοκιμάσω να δουλέψω σαν δασκάλα. Αυτή ήταν η στιγμή που αποφάσισα να "λοξοδρομήσω" για λίγο από τον αρχικό μου στόχο και έτσι ξεκίνησα να μένω και να δουλεύω Myanmar.» 

-Ασχολείσαι και με τη φωτογραφία...

«Λίγο πριν, και πριν αποφασίσω να μείνω Myanmar, είχα πραγματοποιήσει έκθεση φωτογραφίας στην Yangon, με θέμα το προσωπικό μου photo project "From Myanmar with Love" που μόλις είχα ολοκληρώσει. 100 απαντήσεις, από 4 πόλεις και μεγάλα χωριά της Myanmar, στην ερώτηση: "what is the meaning of Love". Τα έσοδα δόθηκαν σε τοπικό foundation για τη στήριξη παιδιών που οι γονείς τους μένουν στο δρόμο. Αυτό ήταν και ουσιαστικά η αρχή να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη φωτογραφία.» 

-Η φωτογραφία, λένε όσοι την αγαπούν, είναι ένας τρόπος επικοινωνίας...

«Πιστεύω ότι όλοι έχουμε έναν κρυφό Ήρωα μέσα μας. Πιστεύω ότι ο ρυθμός της ζωής πολλές φορές σε κάνει να μην εστιάζεις στην ουσία, στο βλέμμα, στα συναισθήματα. Σε κάνει να ξεχνάς εύκολα. Να ξεχνάς όσα είδες, διάβασες, άκουσες, ένιωσες. Και σ' αυτό το σημείο έρχεται η φωτογραφία, που αποτυπώνει μια στιγμή και μπορεί να σου πει ολόκληρες ιστορίες, χωρίς λόγια. Να σε κάνει να νιώσεις, να θυμηθείς, να παρατηρήσεις, ακόμα και να επανατοποθετηθείς. Αυτή την στιγμή η φωτογραφία κάνει τα μαγικά της και μαγεύει όλες τις αισθήσεις...»

-Διαβάζοντας κάποιος για σένα, θα μπορούσε να πει πως το ταξίδι κυλά στο αίμα σου… Τι συνάντησες στον πρώτο σταθμό του ταξιδιού αλλαγής της καθημερινότητάς σου; 

«Το ταξίδι που με σημάδεψε και με έφερε πιο κοντά στον εαυτό μου και στα θέλω μου, ήταν η συμμέτοχη μου σε εθελοντικό ταξίδι στο Vietnam to 2013. 40 υπέροχοι άνθρωποι που συνάντησα, ταξιδέψαμε κάτω από την οργάνωση της Actonaid για να βοηθήσουμε στην κατασκευή ενός προαύλιου χώρου ενός σχολείου στο Βόρειο Βιετνάμ. Εκεί συνάντησα χαμόγελα, γενναιοδωρία, έναν άλλο τρόπο ζωής, τελείως διαφορετικό από αυτόν της Δύσης, συνάντησα δάκρυα συγκίνησης, είδα ελπίδα, είδα αθωότητα, είδα Ανθρώπους που διεκδικούν στη ζωή τους το δικαίωμα να ονειρεύονται αλλά και να διεκδικούν το καλύτερο, παρόλο που η συνθήκες και το καθεστώς δεν αφήνει πολλά περιθώρια.»

-Σήμερα σε ποιο σταθμό έχεις τις αποσκευές σου; 

«Αυτή τη στιγμή δουλεύω Βιρμανία. Εργάζομαι σαν δασκάλα, συνεχίζω να δουλεύω σαν φωτογράφος και σε κάποια Media project. Τον Οκτώβριο θα ταξιδέψω Φλωρεντία για την συμμετοχή του photo project "From Myanmar… with Love" στη Biennale της Φλωρεντίας. (X-EDITION FLORENCE BIENNALE: ART AND THE POLIS). Από εκεί νομίζω θα προκύψουν νέα φωτογραφικά σχέδια στο μυαλό μου. Θέλω να δω που μπορεί να πάει. Προσπαθώ προς το παρόν να ονειρεύομαι όσο πιο πολύ μπορώ. Και είμαι σίγουρη ότι ο δρόμος θα βρεθεί.» 

-Σκέφτεσαι να μείνεις μόνιμα εκεί;

«Σίγουρα κάποια στιγμή με φαντάζομαι στην Ελλάδα. Αλλά αν μέχρι τότε έχω περάσει από άλλες χώρες, κουλτούρες και εμπειρίες είμαι σίγουρη ότι θα γυρίσω πιο "πλούσια" στη χώρα μου. Για τους επόμενους λοιπόν μήνες θα βρίσκομαι Myanmar. Μετά βλέπουμε. 

Η Ινδονησία και η Λατινική Αμερική είναι στο μυαλό μου περισσότερο, νομίζω ότι υπάρχουν πολλά να ανακαλύψω προς τα εκεί.»

-Πώς κάποιος μπορεί να ξεδιψάσει τη δίψα του για ζωή; 

«Δύσκολη ερώτηση, αλλά η απάντηση μάλλον τελικά είναι απλή. Νομίζω ότι παλεύουμε κάθε μέρα να αποκτήσουμε όλο και πιο πολλά και αυτό κάνει ακόμα πιο συνθέτες τις ζωές μας. Μεγαλώνουν οι υποχρεώσεις και μαζί και το ανικανοποίητο που πολλές φορές προέρχεται από δικά μας προσωπικά και αληθινά "θέλω»". Εκεί ΜΑΣ χάνουμε. Ξεχνάμε από που ξεκινήσαμε και προς τα που πηγαίναμε. Τελικά νομίζω ότι το πιο σημαντικό είναι η Αγάπη μέσα μας. Όσο πιο πολύ αγαπάμε τον εαυτό μας, όχι εγωιστικά αλλά σαν μονάδα μέσα σε μια κοινωνία, και όσο λιγότερο τον εγκλωβίζουμε από τα πρέπει που ορίζει μια κοινωνία, τόσο πιο πολύ αγάπη μπορούμε να βρίσκουμε και να μοιράζουμε. 

Στην Ασία συνάντησα πολλούς που παραιτήθηκαν από τον τρόπο ζωής τους για να ταξιδέψουν ή για να ικανοποιήσουν το όνειρο τους. Το ταξίδι τους δεν ήταν εύκολο, ούτε και η απόφαση, ούτε και η αλλαγή. Όμως το πρόσωπο τους έκρυβε μια ηρεμία, από αυτήν που δεν συναντάς εύκολα. Η ζωή είναι στιγμές αμέτρητες, αρκεί να αφήσεις τα μάτια σου να τις δουν και την καρδιά σου να τις ζήσει, εκεί η δίψα σβήνει μόνη της. Μην ανυπομονείς να ξεδιψάσεις, βρες τα όνειρα που θα σε κάνουν να διψάσεις. Αυτό είναι η ζωή.»

-Στον ανθρώπινο πόνο, είτε ατομικό είτε κοινωνικό, τι απαντάς; 

«Στον ατομικό πόνο, σκύβω το κεφάλι και σωπαίνω. Δεν χρειάζονται λόγια. Όπου μπορώ ακούω, και όπου αλλού μπορώ προσφέρω, κάνω πράξεις. Δεν χρειάζονται γνώμες και συμβουλές, νιώθω "μικρή" απέναντι σε αυτόν που βιώνει τον πόνο. Η ανθρώπινη δύναμη είναι απεριόριστη και κάθε φορά έχει και λίγο ακόμα, αυτό ξέρω. Έτσι μου είχε πει μια φίλη μου, ήξερε καλύτερα, δυστυχώς. Το μόνο που έκανα ήταν να την ακούω, και να την αγκαλιάσω. 

Σε κοινωνικό επίπεδο, επίκαιρο όσο ποτέ κιόλας τελευταία, ο καθένας μας έχει χρέος να γίνεται καλύτερος πολίτης κάθε μέρα, κάτι που ελπίζω ότι τελευταία στην Ελλάδα λόγω κρίσης συναντάται και πιο συχνά. Ομάδες, οργανώσεις και εθελοντές προχωράνε σε πράξεις. Και εδώ είναι η μόνη απάντηση σε αυτό: Πρώτα εμείς καλύτεροι, εμείς το παράδειγμα και μετά οι άλλοι. Αυτό είναι η μόνη απάντηση. Μεγάλα όνειρα και καλά ταξίδια σε όλους, αυτό εύχομαι!»

Η Μάρω καταγράφει τις εμπειρίες και τα όνειρά της στο maroverli.com