Να αποτυγχάνεις, αλλά όχι "στα κουτουρού"...












Γράφει η Αγγελική Πλουμά

Κοίτα να δεις, δεν έχεις και πολλές επιλογές. Μπορείς -αν θες- να μην αποτυγχάνεις. Γίνεται. Απλά κάτσε ακίνητος, αδρανής, μην κάνεις τίποτα. Και μη νομίζεις ότι αυτό συμβαίνει μόνο σε φυσικό επίπεδο, αν π.χ. το σώμα σου δεν κινείται. Γιατί η ακινησία έχει πολλά επίπεδα...

Μπορεί, το συναίσθημα να είναι παγωμένο, η σκέψη σου «κολλημένη», η λαχτάρα της αναζήτησης απενεργοποιημένη. Αλλά τουλάχιστον έτσι «εξασφαλίζεις» ότι δεν θα αποτύχεις. Έτσι δεν είναι;
Θα εκπλαγείς, αν δεις, πόσοι από μας, συνειδητά ή λιγότερο συνειδητά κάνουν αυτή την επιλογή. Την επιλογή της αδράνειας, την επιλογή του «καίγομαι από το χυλό και φυσάω και το γιαούρτι». Τραυματίστηκα, πληγώθηκα κάποτε από κάτι ή κάποιον και τώρα «κάθομαι στ` αυγά μου» μήπως και ξαναπληγωθώ.

Αυτό, συνήθως, σημαίνει ένα πράγμα: αφήνω το τραύμα μου να με καθοδηγήσει. Και πιο συχνά με καθοδηγεί ακριβώς αντίθετα από κει που θέλω κι ονειρεύομαι.

Θέλω μια δημιουργική δουλειά αλλά «κάθομαι στα αυγά μου» γιατί κάποτε απέτυχα και μου στοίχισε… Ας` το καλύτερα....

Κι ακόμα χειρότερα... Λέω ψέματα στον εαυτό μου και στους άλλους. «Θέλω» λέω, κι αυτό μου το θέλω είναι έωλο. «Θέλω» χωρίς να είμαι πρόθυμος να κάνω ότι χρειάζεται γι' αυτό. Το ίδιο και μια σχέση… «Θέλω μια ήσυχη σχέση» και στο ήρεμη μπορεί να κρύβεται η παγίδα. Η παγίδα του δεν θα ρισκάρω καμιά αποτυχία, όχι μόνο τελειωτική αλλά ούτε κι ενδιάμεση π.χ. καυγά, διαφωνία, κλπ. 

Υπάρχει άλλη επιλογή; Υπάρχει. Να εμπεριέχω την αποτυχία, να την αγκαλιάσω, ακόμα και να προετοιμαστώ γι' αυτήν, θεωρώντας την τμήμα του δρόμου μου. Στη περίπτωση αυτή το «θέλω» συνοδεύεται κι από την προθυμία και τη δέσμευση να κάνω ότι χρειαστεί για να το πραγματοποιήσω. Άρα αυτό που θέλω χρειάζεται να είναι απόφαση κι όχι απλή επιθυμία. 

Δεν πρόκειται έτσι να αποφύγεις την πικράδα της αποτυχίας. Πάλι πικρή γεύση θα 'χει αυτή. Η διαφορά είναι ότι ταυτόχρονα θα αναζητάς το βασικό δώρο της. Κι αυτό είναι το τι σε έμαθε αυτή η αποτυχία. Ποιο ήταν το βασικό μάθημα που πήρες κι αν είσαι πρόθυμος να το αφομοιώσεις. 

Είναι σαν να οδηγείς προς ένα συγκεκριμένο προορισμό. Δεν είναι ωραίο να χάνεσαι. Σε κανέναν δεν αρέσει. Συχνά παίρνουμε τον ίδιο δρόμο, αυτό που ξέρουμε ότι δεν οδηγεί στον προορισμό, από συνήθεια. Το μεγάλο στοίχημά σου είναι αν θα εγκαταλείψεις ή όχι την απόφαση να φτάσεις στον τελικό προορισμό. Αυτό θα σε κάνει να ρισκάρεις να δοκιμάσεις κι άλλους δρόμους.

Άρα, πολλές φορές η δυσκολία δεν αφορά στο να δεις πώς θα αποφύγεις την αποτυχία. Αλλά να αποφασίσεις τον λόγο για τον οποίον αξίζει να αποτύχεις. Τον προορισμό. Τον στόχο. Και να δεσμευτείς ότι θα κάνεις ότι χρειαστεί. 

Θα χαθείς πολλές φορές. Θα έρθεις κατάφατσα πολλές φορές με την απόρριψη και τη θλίψη της. Τα γραπτά σου θα λάβουν ένα μεγαλοπρεπέστατο «όχι» από πολλούς εκδοτικούς οίκους. Ποια είναι όμως η δική σου αλήθεια; Ευτυχώς ή ατυχώς αυτή είναι το μόνο καταφύγιο σου.

Πιστεύεις ότι έχεις κάτι να πεις; Πιστεύεις ότι το συγγραφιλίκι είναι μέρος της αιτίας που βρίσκεσαι εδώ; Έστω κι αν χρειάζεται να το εξελίξεις, να μαθητεύσεις, να τελειοποιηθείς; Τότε φίλε μου, δεν έχεις ιδέα πόσες απορρίψεις μπορείς να αντέξεις. Θα τρόμαζες αν το μάθαινες.


Πρόσφατα, βρέθηκα σε μια τέτοια δίνη αποτυχίας. Τη μοιράστηκα με λίγους, έμπιστους, υποστηρικτικούς ανθρώπους. Τους ανθρώπους δώρα μου. Ήμουν στενοχωρημένη, κλαμένη, σκασμένη. Ανέλυσα, έβρισα, θύμωσα, γύρεψα εκδίκηση, κατηγόρησα. Ο κάθε ένας από τα «δώρα» μου το επέτρεπε και μαζί με βόηθαγε να βάλω ένα λιθαράκι στο «ποιο ήταν το μάθημά μου από τη δύσκολη εμπειρία». Ο φίλος μου όμως ο Παναγιώτης έβαλε την λυδία λίθο: «Κάτσε βρε παιδάκι μου», μου είπε, «είσαι αποφασισμένη να φτάσεις εκεί που λες: Να δημιουργήσεις αυτό στη ζωή σου;». Ήμουν. «Τότε κούλαρε… και μην στενοχωριέσαι τόσο πολύ. Το να είσαι σε αυτή τη διαδικασία σημαίνει ότι θα συναντήσεις πολλά που δεν σου κάνουν, έτσι δεν είναι; Αφού έχεις αντίληψη κι ευαισθησία, μάθαινε γρήγορα, πιο χαλαρά και λιγότερο στενάχωρα. Άντε μη σου πω τίποτα και σένα και στις στενοχώριες σου… Πιο πολύ αξίζει βρε ο νταλκάς από το να προχωρήσεις προς τα κει που θες;». 

Βάλσαμο τα λόγια σου Παναγιώτη μου. Λόγια που ξεκλείδωσαν το μεγάλο μυστικό: Η αστοχία δεν είναι αποτυχία. 

Αυτό είναι και το δικό μου δώρο... Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ ότι δεν θα αποτύχεις. Το «πάντα επιτυχίες» μόνο σαν ευχή στέκει. Κάθε φορά που αποτυγχάνεις να αναρωτιέσαι: «σε τι αποσκοπούσα;». Κι αν αυτό που αποσκοπούσες, ο προορισμός, ο στόχος αξίζει σε σένα, στο μυαλό σου, στην καρδιά σου, στις ικανότητες σου, γιόρτασε την αποτυχία, συγγνώμη την αστοχία. Καλωσόρισε το μάθημα. Αγκάλιασέ το. Άστο να κυλήσει στις φλέβες σου. Αγωνίζεσαι κι αυτό είναι σπουδαίο!

Μην ακούς τι σου λένε. «Συμβουλεύουν» συνήθως όσοι δεν προσπάθησαν αρκετά. Εσύ είσαι ήδη από τους άλλους. Απ` αυτούς που πηγαίνουν κόντρα. Τίμησέ το αυτό μάτια μου. Πάρε ανάσα, κάνε ένα δώρο στον εαυτό σου και ξανα-ξεκίνα. Η τύχη δεν αρκεί για την επιτυχία. Χρειάζεται κι η επιμονή. Κι η επιμονή χτίζεται με τις αποτυχίες. Τα πολλά, συνεπή όχι χτίζουν το μεγάλο ναι. Να το θυμάσαι!

*Η Αγγελική Πλουμά είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στη Διοίκηση Επιχειρήσεων, ασχολείται κι είναι ταγμένη στην Ανάπτυξη του Δυναμικού Ατόμων και Οργανισμών. Εφαρμόζει κατ` αποκλειστικότητα στην Ελλάδα το πρόγραμμα ανάδειξης ταλέντων «ο Δρόμος της Πεταλούδας» και είναι συγγραφέας του σχετικού βιβλίου, «Ζωές που ξεχωρίζουν, ιστορίες που μεταμορφώνουν» (Φίλντισι, 2015) καθώς και της συλλογής διηγημάτων «Η Φωνή της Πεταλούδας». Έχει βραβευθεί σε πολλούς πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.