Η Ηρακλειά ανήκει στις Μικρές Κυκλάδες. Είναι περικυκλωμένη από την Πάρο, τη Νάξο και την Αμοργό. Λίγα θα δεις, αλλά πολλά θα ζήσεις...

Στην Ηρακλειά δεν πήραμε αυτοκίνητο. Ήταν ένας λόγος, να γλιτώσουμε τα ναύλα του καραβιού. Αλλά δε μας χρειάστηκε κιόλας. Αυτό το νησί του συμπλέγματος των Μικρών Κυκλάδων είναι ιδανικό για περπάτημα. Επίσης... δεν υπάρχει βενζινάδικο! (σ.σ., υπάρχει μαγαζί να νοικιάσετε μηχανάκι). 

Πήραμε το πρώτο καράβι από τον Πειραιά. Κοντά στις επτά και μισή το πρωί. Είχαμε πληρώσει ηλεκτρονικά τα εισιτήρια, αλλά τα αυτόματα εκδοτήρια ήταν εκτός λειτουργίας στο Λιμάνι (οπότε, καλό θα είναι να είστε τουλάχιστον μισή ώρα πριν στο Λιμάνι για τα καθέκαστα στα ναυτιλιακά Περίπτερα που βρίσκονται εντός).

Σημαντική πληροφορία για το εν πλω: το wi fi δεν είναι δωρεάν. Το πληρώνετε πέντε ευρώ μέχρι τη Νάξο. Τουτέστιν, ένα ευρώ την ώρα μέχρι να φτάσετε Νάξο. 

Εάν επιλέξετε αυτή τη διαδρομή, θα φτάσετε στη Νάξο γύρω στη μία παρά το μεσημέρι. Μόλις φτάσετε βγάλτε εισιτήρια για τον Σκοπελίτη. Είναι το ferry boat που θα σας πάει στην Ηρακλειά. Η διαδρομή είναι πολύ ωραία, αρκεί να μην έχει θάλασσα. Αν και ο Σκοπελίτης -όπως μας πληροφόρησαν- αντέχει και στα πολλά μποφόρ. 

Στο πλοιάριο δεν είχε πολύ κόσμο. Λίγους ξένους τουρίστες, στην πλειοψηφία τους Γερμανοί. Γύρω στις τρεις και μισή φτάσαμε στο λιμάνι της Ηρακλειάς. Βασικά σ’ έναν μικρό κολπίσκο με ελάχιστες υποδομές για μεγάλα πλοία και μία μονάδα αφαλάτωσης ανενεργή για καιρό (δε δούλεψε ποτέ) να χάσκει-σκουριάζοντας στη μέση του κόλπου και δίχως κανείς να θυμηθεί να την αποσύρει. 

Ο δρόμος μέχρι το ξενοδοχείο «Σπείρες» όπου είχαμε κλείσει, ήταν μια ανάσα. Αυτό το ξενοδοχείο το έφτιαξε η Μέλπω η οποία από το 1998 είναι ουσιαστικά μόνιμη κάτοικος του νησιού με ελάχιστα διαλείμματα στην Αθήνα και η κόρη της η Αλεξάνδρα.

Χωρίς να χάσουμε καιρό, αφήσαμε τις βαλίτσες μας και φύγαμε για ρεπορτάζ... δηλαδή, για μπάνιο στην πιο κοντινή παραλία. 

Το Λιβάδι. 

Η παραλία αυτή, από το λιμάνι -όπου και εκεί μπορείς να κάνεις μπάνιο: άμμος, καθαρά νερά, σκιά- απέχει με τα πόδια κανά δεκάλεπτο. Εμείς από το λόφο κάναμε γύρω στα είκοσι λεπτά μέχρι να φτάσουμε. Η θέα από ψηλά είναι υπέροχη. Μπροστά μας η Σχοινούσα, η βραχονησίδα Βενέτικο, στο βάθος η Αμοργός και ακριβώς από πίσω μας η Πάρος. 

Στο Λιβάδι συναντήσαμε μία πεντακάθαρη αμμουδιά. Δε χρειάστηκε να κουβαλήσουμε ομπρέλα καθώς τα δεντράκια στην παραλία (αν και τα κούρεψαν σχετικά πρόσφατα) προσφέρουν σκιερές βάσεις για τους λουόμενους. Αν και κάποιοι προνοητικοί Γερμανοί και Ιταλοί τουρίστες είχαν οργανωθεί καλύτερα, στήνοντας μία τέντα. 

Ιδανική η παραλία αυτή και για παιδιά, καθώς τα νερά είναι πολύ ρηχά. 

Σε απόσταση αναπνοής βρίσκεται το μαγαζί «Πέρα Πάντα» του Πέτρου. 

«Πέρα Πάντα» σημαίνει στην «άλλη μεριά», απ’ ότι μας είπε. Η μητέρα του η κυρία Βούλα που είναι και η μαγείρισσα, θυμήθηκε τα καλά χρόνια της Ηρακλειάς, τότε που οι κάτοικοι ήταν γύρω στους 200. Οι άνθρωποι αυτοί δε μένουν τον χειμώνα στο νησί, όπως φυσικά και άλλοι επαγγελματίες. Τον χειμώνα η Ηρακλειά με το ζόρι μετρά 80 κατοίκους. 

Μόνιμος γιατρός δεν υπάρχει. Τα τελευταία χρόνια της κρίσης, σχεδόν κάθε εβδομάδα το νησί αλλάζει γιατρό. Μία τους έρχεται οφθαλμίατρος, μία παιδίατρος... Όπως φυσικά δεν υπάρχει και φαρμακείο. Ο,τι χρειάζονται τα παραγγέλνουν από τη Νάξο και τα παραλαμβάνουν από τον Σκοπελίτη. 

Η Λίτσα και ο Marco 

Μόνιμοι «θαμώνες» στο Λιβάδι τα τελευταία πέντε χρόνια είναι και ένα ζευγάρι που ζει μόνιμα στο Βερολίνο. Η χορεύτρια χορογράφος Λίτσα Κιούση με τον σύζυγό της γνωστό ηθοποιό στη Γερμανία Marco Wittorf και τον μόλις 17 μηνών γιο τους Λου.

Ο Marco ο οποίος απολαμβάνει ιδιαίτερα το νησί και δεν ανήκει σε όσους ξένους τουρίστες αυτήν την περίοδο εκφράζανε τους φόβους τους με αφορμή τις δραματικές οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις σε διεθνές επίπεδο με επίκεντρο τη χώρα. Ο ίδιος πιστεύει ότι όλα όσα συμβαίνουν από την πλευρά των εταίρων, «είναι ένα μεγάλο ψέμα». Υποστηρίζει πως τα χρήματα που δόθηκαν ως βοήθεια στην Ελλάδα δεν είχαν σκοπό να σώσουν τη χώρα, αλλά τους ίδιους τους εταίρους και το σύστημά τους. Συγκινείται κάθε φορά που σκέφτεται πως ακόμη και πολύ φτωχοί άνθρωποι που συνάντησε στην Αθήνα είχαν από κάτι να προσφέρουν ως δώρο στον μικρό του γιο: «Ακόμη και μια πέτρα...» 

Έρημο χωριό... 

Ο περιφερειακός δρόμος που περνά από το Λιβάδι καταλήγει στο πάνω χωριό, στην Παναγία. Εκεί πρόσφατα δημιουργήθηκε ένα ακόμη σχολείο (το δεύτερο που υπάρχει στο νησί) αν και συνολικά οι μαθητές δεν ξεπερνούν τους 16. Είναι μια ανάσα ελπίδας κι αυτή, αν σκεφτείς πως στο νησί υπάρχει και τρίτος οικισμός που πια, όμως, έχει ερημώσει. Το χωριό του Αϊ Θανάση. 

Ο συνταξιούχος Φάνης γελά όταν τον ρωτάω αν φοβάται πως θα ερημώσει το νησί σε λίγα χρόνια: «Εμείς δε θα ζήσουμε να το δούμε». Ζει με την γυναίκα του την Κυρία Φανή στο χωριό στο Λιμάνι και υπερηφανεύεται που ότι καταναλώνουν το παράγουν οι ίδιοι. Έχει τα μελίσσια του, τα ζώα του, τις καλλιέργειές του και ψαρεύει κιόλας. 

Αν βρεθείτε στο νησί μην ξεχάσετε να αγοράσετε θυμαρίσιο μέλι. Είναι εξαιρετικής ποιότητας. 

Επίσης μην ξεχάσετε να έχετε στις βαλίτσες σας όλα όσα θα χρειαστείτε για τη διαμονή σας. Στο νησί λειτουργούν δύο ψιλικατζίδικα με λίγα είδη μπακαλικής, ωστόσο θα πρέπει να είστε προσεκτικοί με τις τιμές. Αυτό ισχύει και για τις ταβέρνες.

Έχετε κατά νου, πάντως, όταν θα πάτε στο νησί και θέλετε να φάτε φρέσκο ψάρι να κάνετε μία βόλτα από την ταβέρνα της Ακαθής. Ψαρεύει μαζί με τον άντρα της. Εάν το... βαλάντιο σας, όμως, δεν είναι για μεγάλα ανοίγματα, περιοριστείτε στο καλαμάρι που επίσης ψαρεύεται στην περιοχή και θα το βρείτε φρεσκότατο. Ζητήστε από την Μέλπω στις «Σπείρες» να σας ετοιμάσει μία «λευκή» γαριδομακαρονάδα και από την Κυρία Βούλα στο Λιβάδι, ντολμαδάκια γιαλαντζί. Μην παραξενευθείτε εάν δείτε τον Ιούλιο ή τον Αύγουστο να κυκλοφορούν στο νησί παραδοσιακά μελομακάρονα. Τα ζητούν πολύ οι ξένοι τουρίστες. 

Η Άννα, μόνιμη κάτοικος του νησιού μαζεύει τους θησαυρούς της γης, τους περιποιείται και τους αξιοποιεί πουλώντας τους: Μαρμελάδες, θυμάρι, χοντρό αλάτι Ηρακλειάς και κρόκο Ηρακλειάς που απ’ ότι μας είπε εκεί το λένε «ζαφορά». 

Τον αγαπά τον τόπο της. Μένει χειμώνα καλοκαίρι εκεί και δεν σκοπεύει να φύγει παρά τις δυσκολίες. «Εδώ μεγαλώσαμε και συνηθίσαμε», λέει. Θεωρεί πως η καλύτερη «γωνιά» του τόπου της, είναι το Σπήλαιο του Αϊ Γιάννη. Δεν πηγαίνει δρόμος μέχρι εκεί, οπότε καλό θα ήταν να προετοιμαστείτε για πεζοπορία. 

Από αυτήν την περίοδο μέχρι και τον Σεπτέμβρη, υπάρχουν καΐκια που σας πηγαίνουν στις παραλίες Αλιμιά και Καρβουνόλακο που δε μπορείτε να πάτε παρά μόνον μέσω θαλάσσης. Με τον ίδιον τρόπο μπορείτε να «πεταχτείτε» και μέχρι τη Σχοινούσα. Εάν έχετε βάση σας την Ηρακλειά, είναι μία εκδρομή που πραγματικά αξίζει. 

Σε αυτό το νησί των Μικρών Κυκλάδων θα νιώσετε τι σημαίνει «κάνω διακοπές» έστω κι αν μπορείτε να πάτε μόνον για τρεις ημέρες. Όχι μαγαζιά, όχι αυτοκίνητα, όχι ρολόγια και γενικώς όχι άγχος. Διαφορετικά δε θα σε αφήσει το ίδιο το νησί να το χαρείς.

Σ.σ., μην ξεχάσετε να αναζητήσετε τις «σπείρες». Πρόκειται για σπειροειδείς βραχογραφίες που υπάρχουν ακόμη στο νησί και χρονολογούνται από την περίοδο της Πρώϊμης Χαλκοκρατίας. Τις σπείρες της Ηρακλειάς που είναι γνωστές ως «επίκρουστες» μπορείτε να τις βρείτε στο χωριό Παναγιά, στο ερειπωμένο χωριό του Αγίου Αθανασίου, στον Άγιο Μάμα και στην πλαγιά της Βορεινής Σπηλιάς. 

Λέγεται ότι μέχρι σήμερα έχουν σωθεί 23 βραχογραφίες με σπείρες. Ήταν πολλές περισσότερες. Κάποιοι λένε πως τις κατέστρεψαν καθώς λεγόταν παλιά πως κάτω από μία τέτοια βραχογραφία υπήρχε κρυμμένος θησαυρός από πειρατές. 

Υ.Γ., Επίσης όταν φτάσετε στην Ηρακλειά να μην ξεχάσετε να αφεθείτε...

αναδημοσίευση από newsbomb.gr