Από τους πιο σημαντικούς ζωγράφους του 20ου αιώνα. Ζωγράφιζε τα λουλούδια του σαν σε παλιρροιακό κύμα πυράς...








Γράφει η Αιμιλία Πανταζή



Αναγνωρίστηκε περισσότερο στο εξωτερικό ως ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του αφηρημένου εξπρεσιονισμού.

Ο Θάνος Τσίγκος γεννήθηκε στην Ελευσίνα (με καταγωγή τον Ασπρόπυργο). Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ. Πολέμησε στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και στον Εμφύλιο. Πιάστηκε αιχμάλωτος στη Μέση Ανατολή, καταδικάστηκε σε θάνατο αλλά κατάφερε να γλιτώσει. Το πολιτικό κλίμα της Ελλάδας έδιωξε τον καλλιτέχνη. Βρήκε εύφορο έδαφος στο εξωτερικό.
Ασχολήθηκε με επιτυχία ως αρχιτέκτονας ώσπου αφοσιώθηκε στη ζωγραφική και το θέατρο περισσότερο ως σκηνογράφος. Παντρεύτηκε και έζησε στο Παρίσι με την ηθοποιό, Χριστίνα Μαυροειδή, μετέπειτα Τσίγκου. Φίλοι του ζευγαριού οι Χεμινγουέι και Μπέκετ, καθώς και ο ποιητής των θαλασσών, Νίκος Καββαδίας.

Αναφέρεται σε παλαιότερο άρθρο της Ελευθεροτυπίας πως όταν η γυναίκα του ζωγράφου χάρισε έναν πίνακα στον ποιητή, εκείνος προβληματιζόταν πώς θα τον περάσει στο τελωνείο. Ο τελώνης δεν γνώριζε ούτε από την τέχνη του χρωστήρα ούτε ποιος ήταν ο Τσίγκος. «Πάρ' τον από δω, δεν έχει καμιά αξία αυτή η σαχλαμάρα» του είπε, και ο Καββαδίας στεναχωρημένος σχολίασε; «Αυτός δεν έχει αξία; Ο Τσίγκος δεν έχει αξία;»
Ζωγράφιζε συχνά λουλούδια. Με έντονες κινήσεις γεμάτες πάθος. Περιγράφει η γυναίκα του: «Ζωγράφιζε στο πάτωμα και πολλά έργα ταυτόχρονα. Έβαζε τα τελάρα του κατάχαμα και δίπλα δεκάδες πελώρια σωληνάρια χρώμα και βάζα. Έριχνε πάνω στο μουσαμά το χρώμα, όπως ένας πυρομανής βάζει φωτιά σε μια πόλη. Έριχνε το χρώμα με ένα κουτάλι, το διαμοίραζε με τα χέρια του ή με ένα μαχαίρι, ή ζωγράφιζε με το ίδιο σωληνάριο που το πίεζε. Ζωγράφιζε με όλο του το σώμα. Αλλά μέσα σε αυτό το είδος της λαίλαπας που προξενούσε, δεν έπαυε να είναι κύριος της καταστάσεως. Εμείς οι άλλοι, οι θεατές, παρακολουθούσαμε γοητευμένοι, εκείνος όμως ήξερε πολύ καλά τι έκανε και πού πήγαινε. Αμέσως μετά κουνούσε το τελάρο, μετά το αναποδογύριζε εντελώς, μετά το έγερνε μόλις. Όταν όμως είχε τελειώσει, το καθετί είχε πάρει τη θέση του και είχε ακολουθήσει το πρόγραμμα που αυτός είχε θέσει».