Στο σπίτι του, αυτό που τον αντάμωσα, είχε ακουστεί το πρώτο του νεογέννητο κλάμα...







Γράφει η Αιμιλία Πανταζή 

Τώρα, γέρος άνθρωπος πια, κοιτούσε με τη σειρά του τους γερασμένους τοίχους του σπιτιού του κι έπιανε με το χέρι του τη βούρτσα. Πηχτός ο ασβέστης του σερνόταν στις ραγισματιές, στις τρύπες της πλίθρας, στις λαβωματιές του χρόνου…

Μια μικρή αυλή με γιασεμιά, λευκά και γαλάζια, που είχαν φυτρώσει από σπόρους του ανέμου, είχε προστεθεί με τα χρόνια στο σπίτι του κυρ Γιάννη. Αβγάταιναν τα γιασεμιά με τις εποχές, μόνος παρέμενε ο κυρ Γιάννης να σκάβει τη γη, που αυστηρά, λέει πως του φέρθηκε.

«Τη ζύγωνα, την πελεκούσα με τα εργαλεία και τον ιδρώτα μου χρόνια τώρα, κι εκείνη άλλοτε με ανταμείβει με καρπούς σαν τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι κι άλλες μου γυρνά την πλάτη. Λες και θέλει να με τιμωρήσει που γράμματα πολλά δεν έμαθα.» Έτσι νόμιζε ο κυρ Γιάννης, κι ας δεν έπαυαν να τον τιμωρούν οι μνήμες της ορφάνιας του.


«Σε όλη τη ζωή μου παρέμεινα χωριάτης και αγγράματος. Ούτε γυναίκα δεν στάθηκε πλάι μου, ούτε παιδιά έκανα, ούτε σκυλιά, ούτε γατιά που λέει και ο λαός μας» μου αποκρίθηκε μονορούφι, σάμπως έτσι ξορκίζεται το κακό. «Μα ούτε και ταλέντα έχει ο κυρ Γιάννης», έλεγε πάλι ο λαός που καρφώνει στις άκρες του δρόμου ταμπέλες για πόλεις και ανθρώπους.



Απόγευμα του Αυγούστου είχαμε συναντηθεί. Μου φτιαξε καφέ ελληνικό, μιλήσαμε, κι ύστερα πήρε τη μάνικα για να ποτίσει τα γιασεμιά της αυλής του. Δρόσισε ο τόπος!


«Δεν τα φύτεψα εγώ, μόνο που τα ποτίζω κάθε μέρα.» Τον άκουγα που τους ψιθύριζε ερωτόλογα: «Ομορφούλες μου! Πόσα ανθάκια κάματε!» τους μιλούσε κι οι ρυτίδες τού προσώπου του φεγγοβολούσαν. Κι όσο σουρούπωνε τόσο περισσότερο έλαμπε το πρόσωπο του κυρ Γιάννη.
Μελωδία γέμισε η αυλή. Σαν χορδές κιθάρας ακούστηκαν από βαθιά τη ψυχή του κυρ Γιάννη, σαν αυτές που ήθελε να μάθει να παίζει από μικρός, όπως μου εκμυστηρεύτηκε.


Ο κυρ Γιάννης ζει σε κάποιο χωριό της Πελοποννήσου. Χωριάτης, αγγράματος άνθρωπος. Όταν σε κοιτά μυρίζει ασβέστη το καθαρό του βλέμμα. Και τέτοιο ακριβό τάλαντο δεν έχω ξαναδεί.