«Την ξενιτειά, την είχα μέσα μου» είχε πει ο Κώστας Βίρβος, και ζύμωνε τους στίχους του «χωρίς κανείς να μπορεί να πετάξει τίποτα».







Γράφει η Αιμιλία Πανταζή

Είχε γράψει περισσότερα από 2000 τραγούδια. Έφυγε στα 88 του μετά από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο.
Συνεργάτες του οι μεγαλύτεροι Έλληνες λαϊκοί δημιουργοί: Στέλιος Βαμβακάρης, Απόστολος Καλδάρας, Γιάννης Μαρκόπουλος, Μίμης Πλέσσας, Χρήστος Νικολόπουυλος, κ.α..

Γενέτειρά του τα Τρίκαλα. Ο πατέρας του τον προόριζε να συνεχίσει την οικογενειακή επιχείρηση παραγωγής και εμπορίου τυριών και βουτύρων. Ο Κώστας Βίρβος με έφεση στα γράμματα, αποφοίτησε από την Πάντειο και συνέχισε τις σπουδές του στο τρίτο έτος της Νομικής.

Η συμμετοχή του στην ΕΛΑΣ ΕΠΟΝ Πανεπιστημίου - Σπουδαστών και αργότερα στο αντάρτικο, θα οδηγήσει τη γραφή του στο συνταίριασμα λυρικότητας και ρεαλιστικότητας. Τα τραγούδια του χαρακτήρισαν την εποχή του '40 και '50 αλλά και στην πορεία του χρόνου ο Βίρβος δεν σταμάτησε να αφουγκράζεται τον λαϊκό άνθρωπο και τη μοίρα του.

Είχε αναφέρει σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στα πλαίσια της βιογραφίας του Καζαντζίδη στον Κώστα Μπαλαχούτη που την επιμελούνταν: «Την ξενιτειά, την είχα μέσα μου. Την είχα βιώσει. Κάποιοι συγγενείς μας, θείοι μου, είχαν μεταναστεύσει στην Αμερική κι έτσι το πρόβλημα το ζούσα μέσα στο σπίτι μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι όταν επέστρεψε ένας από αυτούς ερχόντουσαν μάνες κι αδελφές άλλων και τον ρώταγαν αν συνάντησε τους δικούς τους ανθρώπους, πως ήταν στην υγείας τους, πως τα περνούσαν κλπ. Κι εκείνος για να μην τους απογοητεύει, παρ’ όλο που δεν τους είχε δει και δεν γνώριζε τίποτα για την κατάστασή τους απαντούσε: όλα καλά, είναι μια χαρά... 
Επίσης όταν ήρθα στην Αθήνα, μετά τις σπουδές μου, εργαζόμουν ως υπάλληλος στα Κρατικά Λαχεία απ’ όπου και έφυγα ως διευθυντής. Τότε τα γραφεία ήταν σ’ ένα μέγαρο με στοά, Αριστείδου και Σοφοκλέους. Εκεί στο ισόγειο, στεγάζονταν τα ιατρεία όπου εξέταζαν τους υποψήφιους μετανάστες. Εκεί καθημερινά εξελίσσονταν σπαρακτικές σκηνές που είχαν άμεση σχέση με το δράμα της ξενιτειάς. Κι έτσι οι εικόνες που αποτύπωσα σε στίχους είναι έντονες και ζωντανές... 
Αυτά τα τραγούδια με την φωνή του Καζαντζίδη απέκτησαν άλλη διάσταση. Γιατί το τραγούδι αποτελείται από το τρίπτυχο: στίχοι, μουσική, ερμηνεία. Και όχι μόνο. Πρέπει να προσθέσουμε σ’ αυτό τους μουσικούς, την εταιρία, τα στούντιο κλπ. Ο Καζαντζίδης σαν ερμηνευτής τα είχε όλα. Τα πάντα... Ειδικά στα μακρόσυρτα τραγούδια ήταν άφθαστος. Κλάσεις ανώτερος απ’ όλους τους άλλους μεγάλους ερμηνευτές που έχουμε στο ελληνικό τραγούδι.» 

Και η εκτίμηση του Στέλιου Καζαντζίδη προς το πρόσωπο του Βίρβου αποτυπώνεται στη φράση: «Απ' τον Βίρβο, δεν πετάς τίποτα»

Από το αφιέρωμα στον Κώστα Βίρβο στον «Ιανό»...