Πήρε το ποδήλατό του, ταξίδεψε στην Ευρώπη και έτρωγε από τα «σκουπίδια»

Γράφει η Ελευθερία Ρίζου

Γεννήθηκε το 1988 στο Bourges της Γαλλίας. Μετά το τέλος των σπουδών του στη La Rochelle, ταξίδεψε πολύ. Τρία χρόνια στην Κίνα, στην Κολομβία, στην Ταϊτή καθώς επίσης και σε άλλες χώρες που βρίσκονται σκορπισμένες στις 6 ηπείρους. Στα ταξίδια του είχε αντιμετωπίσει τη φτώχεια μεταξύ των ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού, και την αδιαφορία των ανεπτυγμένων χωρών. Φαίνεται πως αυτό έδρασε καταλυτικά για την μετέπειτα πορεία του: οδηγήθηκε στην απόφαση να κάνει ένα μεταπτυχιακό στη Βιώσιμη Ανάπτυξη, όπου τα οικονομικά, περιβαλλοντικά και κοινωνικά θέματα αποτελούν βασικό άξονα μελέτης. Κι ύστερα, βρήκε τρόπο να ευαισθητοποιήσει τους ανθρώπους για την σπατάλη των τροφίμων και τις βλαβερές συνέπειες της στην παγκόσμια οικονομία και ρύπανση του περιβάλλοντος. 

Ανέβηκε στο ποδήλατό του, ξεκινώντας από το Λουξεμβούργο, και κατευθύνθηκε προς Βέλγιο, Ολλανδία, Γερμανία, Δημοκρατία της Τσεχίας και τέλος στην Πολωνία. Ζητούσε φαγητό το οποίο προορίζονταν αποκλειστικά για τους κάδους απορριμμάτων, ενώ αγόραζε μόνο νερό. 

«Μετά από τόση ποδηλασία, είμαι κουρασμένος και χρειάζομαι ενέργεια. Είναι το στομάχι μου γεμάτο ή άδειο; Αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα, όχι τι είναι αυτό που τρώω», δήλωνε.

Ένας στους δέκα ιδιοκτήτες ξενοδοχείων, εστιατορίων, παντοπωλείων και σούπερ-μάρκετ ενδιαφέρθηκε να τον βοηθήσει, ενώ άλλοι ζητούσαν χρηματικό αντίτιμο για όσα θα πέταγαν στα σκουπίδια τους. Τελικά ο Baptiste δεν πείνασε. Ο λόγος; 

«Ο λόγος που μπορώ να βρω αρκετό φαγητό, είναι ότι οι βιομηχανικές χώρες είναι αρκετά πλούσιες ώστε να επιτρέπουν στον εαυτό τους να σπαταλούν τόνους φαγητού, το οποίο θα μπορούσε να καταναλωθεί. Βρίσκω φαγητό που έχει πεταχτεί απλά και μόνο επειδή η συσκευασία είναι βρεγμένη ή κατεστραμμένη, ολόκληρες τσάντες με φρούτα στους κάδους επειδή ένα φρούτο έχει χτυπηθεί, γιαούρτια, τυρί ή άλλα προϊόντα να έχουν απορριφθεί επειδή έχει παρέλθει η ημερομηνία λήξης. Και πάρα πολλά φρούτα που κανείς δεν θέλει στις αλυσίδες τροφίμων και στα οπωροπωλεία. Μέχρι τώρα είχα μόνο ένα γεύμα χωρίς φρούτα ή λαχανικά».

Τις εμπειρίες του ο Baptiste τις κατέγραφε στο ιστολόγιό του, La Faim du Monde 2014 

«Το καθάρισμα των κάδων για να βρεις φαγητό δεν είναι ο σωστός τρόπος για να καταπολεμήσεις την σπατάλη, αυτό το φαγητό δεν έπρεπε να βρίσκεται εκεί από την αρχή. Όμως είναι ο μόνος τρόπος που βρήκα για να προσπαθήσω να καταγγείλω αυτήν την μάστιγα η οποία οδηγεί στην λιμοκτονία χιλιάδων ανθρώπων, απειλεί το περιβάλλον μας, και σπαταλά δισεκατομμύρια ευρώ και πολλή δουλειά.» 

Σε άλλο σημείο, τονίζει: «Όταν 18.000 παιδιά πεθαίνουν από την πείνα κάθε μέρα, πώς γίνεται να αδιαφορήσεις για αυτό στον εικοστό πρώτο αιώνα;»

Μετά την ολοκλήρωση των 3.000 χιλιομέτρων (1.900 μίλια) ταξίδι με το ποδήλατό του υπογράμμισε στο CNN Dubanchet πως «δεν πίστευε ότι πραγματικά θα τα κατάφερνε», αντίθετα, νόμιζε πως «θα μπορούσε πιθανότατα να λιμοκτονήσει για τέσσερις ή πέντε ημέρες και τότε θα έπρεπε να αγοράσει κάτι.»