Ο καλλιτέχνης Νίκος Χουλιαράς γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1940, πέθανε στις 20 Ιουλίου 2015.









Γράφει η Ελευθερία Ρίζου


Σπούδασε στην ΑΣΚΤ Αθηνών γλυπτική και σκηνογραφία. Αγάπησε ιδιαίτερα και τη ζωγραφική. Τιμήθηκε με το Βραβείο Παρθένη το 1969. Η πρώτη του ατομική έκθεση πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα το 1969 και από τότε ακολούθησαν κι άλλες ατομικές του εκθέσεις στην Ελλάδα. Έλαβε μέρος στη Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας το 1969 και έργα του παρουσιάστηκαν σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην πατρίδα του και στο εξωτερικό. Aναδρομική παρουσίαση του συνόλου της δουλειάς του στο Μουσείο Μπενάκη έγινε πριν τέσσερα χρόνια.

Αρχικά τα ζωγραφικά του έργα αποτύπωναν αφαιρετική διάθεση και ακαθόριστες φόρμες. Στη συνέχεια της καλλιτεχνικής του πορείας αποκτούν χαρακτηριστική αφηγηματική διάσταση. Οι ανθρώπινες φιγούρες του σαν να διηγούνται το δράμα ή την ποίηση που κουβαλάνε.



Η καλλιτεχνική φύση του Νίκου Χουλιαρά φαίνεται πως δεν μπορούσε να περιοριστεί μόνο στη ζωγραφική. Ασχολήθηκε με αφοσίωση με τη μουσική και τη λογοτεχνία. Έχουν κυκλοφορήσει 7 δίσκοι με τραγούδια του.









Έχει γράψει διηγήματα και πεζά τα οποία έχουν μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες, ενώ το μυθιστόρημα «Ο Λούσιας», που κυκλοφόρησε το 1979 και είχε ως πρωταγωνιστή ένα παιδί έγινε τηλεοπτική σειρά. Ασχολήθηκε επίσης, για πολλά χρόνια, με την εικονογράφηση και την εικαστική επιμέλεια βιβλίων και κέρδισε δύο βραβεία στη διεθνή έκθεση καλλιτεχνικού βιβλίου της Λειψίας.



Έγραφε για «Τα ποιήματα στο δρόμο»

«Μ’ αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ’ τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια – όχι αυτά που κρέμονται στα δέντρα της γιορτής, στη θαλπωρή των δωματίων, αλλά εκείνα που τονίζουνε την ερημία των σφαχτών στις μωβ βιτρίνες των συνοικιακών κρεοπωλείων. 
Τα σακατεμένα και τα μοναχικά, μ’ αρέσουν: τα ποιήματα-κοπρίτες που περπατούν κουτσαίνοντας στις σκοτεινές άκρες των λεωφόρων: αυτά που τ’ αγνοούν οι κριτικοί κι οι εκπαιδευτικοί του Μωραΐτη· που τα χτυπούν συχνά οι μεθυσμένοι οδηγοί και τα αφήνουν αβοήθητα στο δρόμο. Και τα ποιήματα-παιδάκια, όμως αγαπώ· αυτά που ενώ δεν έχουν μάθει ακόμη την αλφάβητο, μπορούν εντούτοις, με δυο λέξεις τους, να σου κολλήσουν την ψυχή στον τοίχο. 

Μ’ αρέσουν, πάλι, τα απελπισμένα κι όμως χαμογελαστά: τα ποιήματα-συνένοχοι· εκείνα που σου κλείνουνε με νόημα το μάτι. Που δεν σου πιάνουν την κουβέντα, δεν σ’ απασχολούν μα συνεχίζουνε το δρόμο τους αδιάφορα: τα ποιήματα-«δεν πρόκειται να σου ζητήσω τίποτε»· αυτά που χαιρετούν μόνο και φεύγουν, όπως μ’ αρέσουνε και τ’ άλλα, τα χαρούμενα, που προτιμούνε τα παιχνίδια απ’ το μάθημα καθώς και τα ποιήματα-παππούδες, γιατί ενώ γνωρίζουνε καλά το μάταιο της ζωής εντούτοις θέλουν να το ζήσουν. […] 


Μόνο στο "ωχ" ανήκει



«Η ζωγραφική είναι η αρχή των πάντων, από τότε που οι άνθρωποι των σπηλαίων ζωγράφιζαν ανθρωπάκια και ζωάκια. Για μένα είναι σαν τα όνειρα, συνεχώς προσπαθείς να φτάσεις κάτι αλλά ποτέ δεν τα καταφέρνεις» 






«Είμαι φυλακισμένος στην εικόνα. Τα νέα μου έργα δείχνουν ακριβώς αυτό, ότι είμαι ένας παρατηρητής της ζωής. Ζωγραφίζω τη σκιά της καθημερινότητας. Τη φευγαλέα της αίσθηση» 







«Οι εικόνες με τις οποίες βομβαρδίζεται σήμερα ο κόσμος, οι εικόνες των καταστημάτων και του χρήματος, όπως περνάνε μέσα από την τηλεόραση, αυτές οι άρτια φτιαγμένες σαχλαμάρες πρέπει να σβήσουν» συνεχίζει δίνοντας μια εξήγηση για την απαισιοδοξία και το μαύρο χρώμα των έργων του. «Δεν ανήκω σε καμία κατηγορία, δεν είμαι ούτε pop, ούτε τίποτα, μόνο στο"ωχ" ανήκω. Είμαι καλλιτέχνης τού Ωχ!» 









«Οι gallery μού φαίνονται ψυχρές σαν φαρμακεία. Μέσα τους οι καλλιτεχνίζοντες έρχονται να πάρουν το φάρμακό τους. Τα εγκαίνια είναι βαρετά. Σε ένα πεδίο τόσο ενδιαφέρον η γενική κατάσταση είναι ψυχρή. Όμως αυτά δεν με ενδιαφέρουν· με ενδιαφέρει το ευρύ κοινό, οι απλοί άνθρωποι»





Πηγές:
«Τα ποιήματα στο δρόμο» δημοσιευμένο στο περιοδικό Η Λέξη, τεύχος 147, Σεπτέμβρης-Οκτώβρης 1998.
Αποσπάσματα συνεντεύξεως του Νίκου Χουλιαρά στο athensvoice με αφορμή την έκθεσή του «Στη φυλακή της εικόνας - Σχέδια & εικόνες 2006-2009