Θα μάθεις το όνομά του με δική σου υπαιτιότητα...

Γράφει η Αιμιλία Πανταζή

Παγκοσμιοποιημένος Ηλίθιος, έγραφε στο εξώφυλλο. «Τι βιβλίο πήρα για να χαλαρώσω, να κοιμηθώ; Τέλος πάντων…» μονολόγησα και στράφηκα στην πρώτη σελίδα για το καλωσόρισμά μου ως αναγνώστης… 

«Προσοχή! Διαβάζετε αυτό το βιβλίο με δικής σας πρωτοβουλία. Εμείς, θα εκτιμήσουμε ιδιαίτερα αν το κλείσετε αυτή τη στιγμή και το κάψετε ή το καταστρέψετε με οποιοδήποτε τρόπο ώστε να εξαφανιστεί τελείως από τη ζωή σας.» 

Η περιέργειά μου άρχισε να φουντώνει. Συνέχισα με δική μου υπαιτιότητα, θέλοντας σώνει και ντε να μάθω ποιος είναι ο Παγκοσμιοποιημένος Ηλίθιος. Θα μου πεις, δεν ήξερες τι σημαίνει ηλίθιος; Ήξερα (έτσι νόμιζα), αλλά Παγκοσμιοποιημένος; Και άρχισα το διάβασμα… 

«Ο Παγκοσμιοποιημένος Ηλίθιος ζει, αναπνέει, καταναλώνει, αφοδεύει, προδίδει και κινείται δίπλα μας, κοντά μας. Ίσως κοιμάται και στο ίδιο κρεβάτι μαζί μας!» (Ναι, κοίταξα ασυναίσθητα δίπλα μου. Δεν είδα κανέναν Παγκοσμιοποιημένο Ηλίθιο. Συνέχισα.) 

«Πιστεύει όλα όσα εξαγγέλλουν οι πολιτικοί, ειδικά εκείνοι που αυτός ψηφίζει.

Βάζει εμφυτεύματα σιλικόνης στα χείλη ή τα στήθη της (αν είναι γυναίκα), και συχνά αποκτά το χαμόγελο της Τζοκόντα… σε γελοιογραφία.

Είναι …οπαδός του δανεισμού ώστε να μπορέσει να πάει μερικές ημέρες διακοπές σε κάποιο πλαστικοποιημένο ξενοδοχείο 4 δήθεν αστέρων.

Αγοράζει ακριβό αυτοκίνητο κι ας μην έχει να πληρώσει την επόμενη δόση του δανείου που πήρε για να το αποκτήσει. 

Πληρώνει αδιαμαρτύρητα για την εφημερίδα των 50 δραχμών, 1,30 ευρώ, για την μπαγιάτικη τυρόπιτα, 700 δραχμές ή 1,90 ευρώ και για τον καφέ του, 2000 δραχμές ή 7 ευρώ. 

Εδώ κι αρκετό καιρό, έχει αρχίσει να θεωρεί το αφύσικο, φυσιολογικό! …Το μποτιλιάρισμα, τα καμένα δάση, τις ουρές στις υπηρεσίες, τις προσβολές των άλλων, την κρατική εχθρότητα, την αισχροκέρδεια, την εγκληματικότητα, την τοκογλυφία των τραπεζών, τους διεφθαρμένους δικαστές, τους διαστροφικούς πολιτικούς, το μόνιμο πνευματικό και ψυχολογικό βιασμό του από τα ΜΜΕ, τους φουσκωμένους λογαριασμούς των ΔΕΚΟ…

Ανέχεται αντί να αντιδρά. Συμβιβάζεται αντί να διορθώνει. Υποκύπτει αντί να ανοίγει νέους δρόμους. Έχει πάψει να είναι έξυπνος και παραμένει απλά, καχύποπτος και παμπόνηρος. Κουτόβλαχος δηλαδή. Αλλά στην παγκοσμιοποιημένη πλέον έκδοση.»

«Ως εδώ…» Αισθάνομαι έναν κόμπο στο λαιμό λίγο πριν την έκρηξη. Γιατί άραγε; 

«Μα, ποιος είναι αυτός ο τύπος, τέλος πάντων, που γράφει όλα αυτά;» σκέφτομαι με μιαν αδικαιολόγητη (;) οργή, κοντά στις 2 τα μεσάνυχτα. Γυρίζω στην τελευταία σελίδα του βιβλίου. Κοιτώ το μικρό βιογραφικό του: «Α, χα! …Άκης Αγγελάκης, εκδότης, συγγραφέας, σύμβουλος επιχειρήσεων και προσωπικής επιτυχίας σε θέματα εργασίας, επικοινωνίας, επίτευξης στόχων. Διοργανώνει σεμινάρια και ομιλίες σε ολόκληρη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει και site…» 

Και το αρχικό μου: «Α, χα!» καταλήγει σε: «Ε, και;» 

Και... τα νεύρα τσατάλια. Σίγουρα ο ύπνος που προσδοκούσα δεν θα ερχόταν. Ίσα ίσα που ήθελα να δω πού πηγαίνει το πράγμα, πού θα καταλήξει… Είπαμε, ήθελα να μάθω ποιος είναι ο Παγκοσμιοποιημένος Ηλίθιος. Ίσως να δίνονταν και ονόματα… Συνέχισα.

«Στη μίζερή του ζωή, εύκολοι στόχοι για να εκτονώσει το θυμό και την απελπισία του είναι οι αγαπημένοι του. Έχει εξειδικευτεί στο να συμπεριφέρεται άσχημα στα πρόσωπα που βρίσκονται πιο κοντά στην καρδιά του. 

Ξεχνά πως υπάρχουν δύο σχέσεις στη ζωή του: η σχέση του με το Θείο, με άλλα λόγια, η σχέση που έχει με το Θεό μέσα από τον εαυτό του, και η δεύτερη , η σχέση με τους αγαπημένους του. 

Πιθηκίζει χωρίς να έχει να προσθέσει κάτι δικό του. Αντιγράφει, χωρίς να είναι. Μιμείται χωρίς να συνειδητοποιεί τι ακριβώς κάνει. 

Θαυμάζει τους ανήθικους τηλε-αστέρες και απαξιώνει το μεροκαματιάρη της γειτονιάς του. 

Βρίσκει υπερβολικά δύσκολο έως ακατόρθωτο να ανασυντάξει τις δυνάμεις του μετά από μια αποτυχία, μια απόρριψη ή οποιασδήποτε μορφής τραυματική εμπειρία…

Όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως τα έχει προβλέψει, αρχίζει να τα χάνει και να καταριέται τη μοίρα του. 

Του είναι παντελώς ανήκουστο, αδύνατο και άγνωστο να βρει λίγο χρόνο προσωπικής ειρήνης και σιωπής με τον ίδιο του τον εαυτό. 

Έχει την απαίτηση και την ψευδαίσθηση από τα παιδιά του να υλοποιήσουν τα δικά του χαμένα όνειρα και ανεκπλήρωτες προσδοκίες. 

Θεωρεί τον εαυτό του το επίκεντρο του σύμπαντος. 

Είναι πεινασμένος και λαχταράει να ωφεληθεί εδώ και τώρα – Δεν ξέρει πώς να περιμένει. 

Μπερδεύει τις ανάγκες με τις επιθυμίες του. Γι αυτό και γίνεται βλακωδώς καταναλωτικός. Υπερχρεώνεται για να αποκτήσει πράγματα που στην ουσία δεν χρειάζεται. Γίνεται δυστυχισμένος κάθε φορά που δεν έχει αυτό που επιθυμεί, άσχετα αν το χρειάζεται ή όχι. 

Ζει με δανεικά. Δανεικά χρήματα και "κάλπικους" ανθρώπους που θεωρεί φίλους. 

Συνέχεια κρατάει στα χέρια του μια ζεστή πατάτα, και την πετάει σ’ όποιον βρεθεί μπρος τα του. 

Ο Παγκοσμιοποιημένος Ηλίθιος κρίνει, κατακρίνει, γκρινιάζει, μελαγχολεί, θυμάνει, παραιτείται. Καταριέται τη βροχή, ενώ ο ώριμος φυσιολογικός άνθρωπος πουλάει ομπρέλες. 

Ο Παγκοσμιοποιημένος Ηλίθιος είναι ο απόλυτος παρταόλας. Μόνον ο εαυτούλης του. Τι τον νοιάζει για τους άλλους; Ας κόψουν το λαιμό τους! Τι τον νοιάζει για το περιβάλλον; Ας καούν τα δάση για να χτιστούν αυθαίρετα γκέτο! Έτσι κι αλλιώς, όταν έρθει εκείνη η στιγμή θα κανονίσει να πάρει στεγαστικό δάνειο για να αγοράσει την πολυπόθητη μεζονέτα –κλουβί στα καμένα…» 

Η ώρα είχε πάει 5. Είχα παρατήσει το βιβλίο. Έξω ήταν ακόμη νύχτα. Θα ξημέρωνε χωρίς να έχω κλείσει μάτι, κι ακόμη να μάθω το όνομα του Παγκοσμιοποιημένου Ηλιθίου. Σαν να είχα μια εμμονή με τα ονόματα. Σαν να ‘θελα να ακούσω ένα όνομα άγνωστο ή γνωστό αλλά όχι συμπαθητικό προς τα γούστα μου. Σίγουρα δεν ήθελα να ακούσω πως ο Παγκοσμιοποιημένος Ηλίθιος έχει το όνομα κάποιου αγαπημένου μου. 

Με τριγύριζαν οι σκέψεις… 

Όλα αυτά τα γνωρίζω. Τα έχω δει να συμβαίνουν δίπλα μου, μακριά μου, μέσα μου. 

Περίμενα το ξημέρωμα… 

Εξάλλου είχα προγραμματίσει στις 6 να... ξυπνούσα. Είχα λίγο χρόνο ακόμη… για το όνομα.

«Ο Παγκοσμιοποιημένος Ηλίθιος δεν μπορεί, ούτε ξέρει πώς να αποφεύγει ανθρώπους και καταστάσεις που του βγάζουν το χειρότερό του εαυτό. Αισθάνεται άβολα, ίσως μειονεκτικά, κάθε φορά που συναντά ανθρώπους και καταστάσεις που τον κάνουν να αναδείξει τον καλύτερο εαυτό του. Ούτε καν του έχει περάσει από το μυαλό να διερωτηθεί: "Αισθάνομαι ότι η παρουσία μου είναι δώρο για τις ζωές των ανθρώπων γύρω μου;"

Δεν ξέρει τι θέλει από τη ζωή. Έστω κι αν νομίζει ότι ξέρει. Γιατί κάποιος που αισχροκερδεί, δεν ξέρει. Κάποιος που καταστρέφει, δεν ξέρει. Κάποιος που λέει ψέματα στους άλλους αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό, δεν ξέρει. 

Δεν έχει ούτε τη διάθεση αλλά ούτε και τα κότσια για να ονειρευτεί μεγαλόπνοα. 

Δεν ξέρει τι σημαίνει προσφορά. 

Δεν είναι σε θέση να αποδεχτεί αυτό που είναι. Ολόκληρο το "πακέτο". Με τα "συν" και τα "πλην".

Ούτε καν έχει μπει στην επίπονη γι αυτόν διαδικασία να ανακαλύψει το σκοπό της ζωής του. 

Δεν ξέρει από "ανηφόρες" αλλά μόνο από μεσοβέζικες λύσεις. Παραδίδει εύκολα τα όπλα. Του λείπει η βασική ηθική σε κάθε του ενέργεια. Όπου κομπίνα κι αυτός μέσα. Όπου διαφθορά κι αυτός από κοντά. Έστω κι αν μακροχρόνια καταστραφεί κι ο ίδιος.» 

Είχε ξημερώσει. Διαβάζω την τελευταία φράση του βιβλίου: «Γι αυτό, και δικαιωματικά έχει αποκτήσει τον τίτλο του Παγκοσμιοποιημένου Ηλιθίου (Globalized Idiot)» 

Σηκώνομαι. Πηγαίνω στο μπάνιο. Ρίχνω νερό στο πρόσωπό μου και κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια πρόδιδαν την αϋπνία μου. «Πώς θα την βγάλω σήμερα;» αναρωτήθηκα και έκανα να φύγω. Επέστρεψα. 

«Καλημέρα Παγκοσμιοποιημένε Ηλίθιε», μου είπα. 

Πηγή: «Παγκοσμιοποιημένος Ηλίθιος» του Άκη Αγγελάκη, εκδόσεις Πληρότητα