Κανονικά θα πρεπε να πίνουμε μπύρες σε καφενεδάκι του Αιγαίου, να αλείφουμε με γιαούρτι την τσουρουφλισμένη μας πλάτη και να ξύνουμε τον αστράγαλο απ' τα τσιμπήματα των κουνουπιών.






Γράφει η Ελένη Τριβέλλα


Μετράμε πια αντίστροφα για το τέλος του καλοκαιριού! Ένα καλοκαίρι που ουσιαστικά δεν έχει ξεκινήσει ακόμη κι ίσως να φύγει πριν το καταλάβουμε! Τόσο παράξενο, τόσο αλλόκοτο, τόσο ανατρεπτικό.

Κανονικά, η πορεία προς το «χύμα στο κύμα» θα είχε τουλάχιστον σχεδιαστεί, η καθημερινή κούραση θα γλύκαινε με τ' όνειρο της προσμονής της γαλάζιας θάλασσας και των κόκκινων δειλινών ξάπλα στα βότσαλα. Κανονικά! Όταν όλα θα ήταν κανονικά. Αλλά δεν είναι...

Πέρασε λιγότερο από ένας μήνας πολιτικοοικονομικής αστάθειας στη χώρα, αβέβαιης προοπτικής αγκαλιά με το άγνωστο, το επισφαλές, το αδόκιμο. Σα να πέρασε ένας χρόνος μού φάνηκε. Συνέβησαν πρωτόγνωρες καταστάσεις, μη διαχειρίσιμες. Κολλημένοι στις τηλεοπτικές οθόνες, στα social media, στα ραδιόφωνα, τις εφημερίδες.

Μάθαμε καινούργιες λέξεις, χρηματοοικονομικούς όρους, όλους τους βουλευτές με ονοματεπώνυμο, τους κανονισμούς του ελληνικού και ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, τους ηγέτες του κόσμου με την ιστορία τους και την παραϊστορία τους. Υποθέσεις, σενάρια, δημοψήφισμα, κίνδυνος εξόδου απ' το ευρώ, διαπραγματεύσεις, συμφωνία, ανασχηματισμός, προτάσεις μομφής που ακόμη δεν έγιναν, αντιπολίτευση που στηρίζει την κυβέρνηση και μέρος της κυβέρνησης που ασκεί αντιπολίτευση.

Αριστερές ιδεολογίες συγκρούστηκαν με φιλελεύθερες αντιλήψεις και εκ του αποτελέσματος, ψηφίζουν μεταρρυθμίσεις. Όχι που έγιναν ναι. Ναι που δεν ήταν ναι σε σκληρή συμφωνία, αλλά ήταν ναι στην Ευρώπη. Συγκεντρώσεις στις πλατείες, χημικά, μολότοφ, αλλοδαποί. Παράνομοι μετανάστες στα νησιά μας, πεινασμένοι, αβοήθητοι. Ανασχηματισμός. Πυρκαγιές. Διχασμός. Κλειστές τράπεζες, capital controls και bail in. Και συνεχίζουμε....


Για που; Με ποια αφετηρία; Ποιο στόχο; Με τι τρόπο;
Πυξίδα έχουμε; Χάρτη; Καπετάνιο ορίσαμε; Πλήρωμα;
Προμήθειες; Σωστικά μέσα; Ναυαγοσώστες;
Πρόγνωση καιρού πήραμε; Τα βάθη τα γνωρίζουμε; Τις ξέρες; Τα παγόβουνα;


Σωρεία πληροφοριών, μας βομβαρδίζει. Οι εξελίξεις μας προλαβαίνουν. Τι να πιστέψεις; Το ένα αναιρεί το άλλο. Συνεχώς. Ψάχνουμε πίσω από τις λέξεις, ανάμεσα στα βλέμματα, στη γλώσσα του σώματος. Ένα μυαλό που έχει αποκολληθεί, έχει διαχωριστεί απ' το κρανίο, έχει γίνει άμμος... εκατομμύρια κόκκοι άμμου. Κάθε κόκκος, μία είδηση. Οι μισοί σκεφτόμαστε αντίθετα για τους άλλους μισούς. Χιλιάδες ερμηνείες για κάθε ένα γεγονός.

Τρέχουν. Όλα τρέχουν. Και μεις τρέχουμε πίσω από τα νέα, σαν τα σκυλιά που σκάνε απ' την υπερπροσπάθεια. Αυτά δεν έχουν πόρους στο δέρμα τους για να ιδρώνουν, εμείς δεν έχουμε αναπνοή. Ξεραίνεται ο λαιμός από τις πολλές και σύντομες ανάσες.

Βουρκώνω. Σπάνια κλαίω. Δεν με φοβίζει το άγνωστο. Με φοβίζει πως κοντεύουμε να χάσουμε το γνωστό. Το σήμερα. Δεν υπάρχει το σήμερα. Είναι μια εναγώνια προσπάθεια εκτίμησης και πρόβλεψης του αύριο. Να μαντέψουμε. Να μάθουμε. Να προστατευτούμε. Να αντέξουμε. Να βοηθήσουμε. Να συμπορευτούμε.

Νιώθω τύψεις. Θέλω να φύγω για διακοπές...και δεν θέλω. Σα μαγνήτης με τραβάνε οι εξελίξεις. Να ξέρω. Να έχω τον έλεγχο. Να μπορώ να το κοντρολάρω. Τι θα γίνουν τα παιδιά μου, η δουλειά μου, η περιουσία των γονιών μου; Οι κόποι, οι προσπάθειες, τα όνειρα, οι στόχοι....

Άλλοι δεν έχουν τη δυνατότητα ή την ευκαιρία να δραπετεύσουν για λίγες μέρες. Δεν μπορούν. Εγώ μπορώ. Γιατί να μπορώ; Ευτυχώς που μπορώ. Ενοχές. Ανασφάλεια. Αβεβαιότητα. Ζαλάδα. Τα συμβάντα πυκνά και ανελέητα. Πάντα ο χρόνος είναι σχετικός. Σα να μεγάλωσα απότομα.

Κι όμως θέλω τόσο πολύ να μυρίσω γιασεμί, να γευτώ την αλμύρα της θάλασσας. Να πιω ρακί και να φάω χταποδάκι στα κάρβουνα. Να ξαπλώσω στην παραλία, να διαβάσω ένα βιβλίο, να χορέψω ένα νησιώτικο μπάλο. Θέλω να δω τη χαραυγή με μάτια που τσούζουν από το ξενύχτι, να κολυμπήσω σε παρθένους βυθούς, να μαζέψω κοχύλια, να χτίσω κάστρα στην ακρογιαλιά. Ανέμελες στιγμές, παρέα με αγαπημένα πρόσωπα, χωρίς πρόγραμμα, δίχως ρολόι, επιδίωξη και ανάγκη βαραίνουν στη ζυγαριά της ισορροπίας ....κιλά φτερού από την άλλη πλευρά.

Μια μεγάλη εισπνοή όταν θα ακουστεί η μπουρού στο καράβι, μια ανακουφιστική εκπνοή όταν θα επιστρέφει στο λιμάνι. Ένα διάλειμμα για διαφημίσεις. Σαν ανάρρωση μετά την εγχείρηση αμυγδαλών. Σαν χορταστικός ύπνος πριν το ξεκίνημα μιας σπουδαίας μέρας. Για να αντέξει η καρδιά. Για να χαλαρώσει το κορμί. Για να πλυθεί ο νους. Για να μπορεί η ζωή να συνεχίζεται.