Κι είχα τόσα να πω, να κάνω, ν' αρχίσω, να τελειώσω. Κι έβρισκα τοίχο, απόσταση, γυαλί που δεν μπορούσα να σπάσω. Άμεμπτη αντίσταση στο αυθόρμητο. Καχυποψία. 

Γράφει η Ελένη Τριβέλλα

«Τι βάρη κουβαλούσε, ποιες πληγές δεν έκλειναν ποτέ, πώς πέρασαν τα χρόνια με απωθημένα που σάλευαν, που δεν αποκολλήθηκαν, που δεν βρήκαν γιατρειά;» Μονολογούσε... αφού είχε σκάψει με τα βήματά της το σαλόνι. Διαδρομή που έκανε συνήθως όταν ήθελε να βάλει σε τάξη τις σκέψεις της. Άνετα θα το επιχειρούσε και με τα μάτια κλειστά. 

«Τι να την κάνεις την αγάπη αν δεν επικοινωνείς;» Μονολόγησε ξανά μαζί με το ανακουφιστικό «ουφ» κι άφησε το σώμα της να πέσει με δύναμη στον καναπέ. 

Ήταν εξαντλημένη, πονούσαν τα πόδια και το κεφάλι της. Αιωρούνταν ανάμεσα σε λέξεις και συναισθήματα, μεταξύ της αλήθειας και της υπόθεσης. «Αν», έλεγε και ξανάλεγε, «αν αλλάξει; Αν την καταλάβει; Αν την πιστέψει; Αν πάψει να ψάχνει πίσω από νοήματα; Αν δεν την αντιμετώπιζε φιλύποπτα; Αν σταματούσε να την κοιτάζει και να την ακούει κάθε φορά λοξά;»

«Θέλω να είμαι ο εαυτός μου», φώναζε κι ανοιγόκλεινε την πόρτα του καταψύκτη. Ξεπρόβαλε η άχνα του πάγου, έγινε σύννεφο και την τύλιξε. 

«Είναι σημαντικό να ζεις "αζόριστα". Αλλιώς δεν ζεις. Κάπως, σα να φοράς ρούχα που σε στενεύουν, παπούτσια που σε πονάνε, ακόμα και το μικρό σου δαχτυλάκι να διπλώνει, θα κουτσαίνεις όταν περπατάς, αλλά κι όταν κάθεσαι ή στέκεσαι, ο μορφασμός της ενόχλησης θα γράψει στο πρόσωπό σου.» Σκέψεις... που γίνονται λόγια, λόγια που γίνονται συναισθήματα, άβολα, αληθινά. 

Να προσέχει τι λέει, πώς το λέει, να διαλέγει σύμφωνα, να χρωματίζει ανάλογα τη φωνή της, να σιωπά, να προσποιείται. Γιατί σιωπά; Να προσποιείται; 

Δεν καταχωνιάζονται τα βαθύτερα της ψυχής σε σκουριασμένα μπαούλα. Θέλουν να γίνουν πουλιά, να πετάξουν. Οι πεταλούδες από σκουλήκια γεννήθηκαν. Αρνήθηκαν την επιβίωση για να γιορτάσουν τη ζωή. Πολύχρωμες, ζωηρές, πανέμορφες, για τόσο λίγο. 

Διάλεξε αστραπιαία, καθόλου μεθοδικά, κάπως προκλητικά, αποφασιστικά. 

Διάλεξε τον εαυτό της. Όχι από εγωισμό. Από σεβασμό. Στις σχέσεις των ανθρώπων, στις ουσιαστικές, αυτές που κερδίζονται με τον χρόνο κι όχι τον τρόπο. 

Η αλήθεια, το ξεγύμνωμα, ανεβαίνει στο βάθρο του νικητή. Στις επόμενες θέσεις ακολουθούν, πολλά άλλα, για τον καθένα διαφορετικά. Αλλά, όταν δίνεις την πραγματικότητά σου, όταν ξεσκεπάζεις τα σωθικά σου και "χτυπάς" πάνω στην αμφιβολία, τα ερωτηματικά, την αντίρρηση, δεν έχεις λόγο να συνεχίζεις. 

Να χαρίζεις απλόχερα όλες τις όψεις σου, και να παίρνεις πίσω και την κάρτα αλλαγής... 

Να ναι καλά!