«Τι χρώμα είναι αυτό;» Η Αννούλα, η ντροπαλή Αννούλα με τα γυαλιά και τον έντονο στραβισμό, η Αννούλα που περιγελούν οι νταήδες της τάξης, σηκώνει για πρώτη φορά -μετά από πολύ καιρό- το μικροσκοπικό της χεράκι...

Γράφει η Αγγελική Πλουμά

«Μπλε, κυρία». Η κυρία Χριστίνα, είναι ένα εικοσιπεντάχρονο κορίτσι, με μακριά μαλλιά και ολοζώντανα καστανά, παιχνιδιάρικα μάτια. Ένα κορίτσι που δεν έχει ξεχάσει να είναι παιδί και λατρεύει να βρίσκεται ανάμεσα σε επτάχρονα.

Στο «μπλε» της Άννας, τα χέρια μπήκαν αυτόματα μπροστά στο στόμα για να πνίξουν τα γέλια. Από το άλλο μέρος της αίθουσας, οι φωνές αν και ψιθυριστές ακούγονται ολοκάθαρες.

«Και στραβή και χαζή…» Η Αννούλα κατεβάζει τα κεφάλι λες και θέλει να το χτυπήσει πάνω στο θρανίο. Τα κρυμμένα δάκρυα μαζί με τη βαριά αναπνοή θολώνουν τα γυαλιά.

«Τι χρώμα είπες ότι είναι αυτό, Αννούλα;» Η Χριστίνα είναι πίσω της και βάζει τα χέρια στην κορυφή του κεφαλιού της Αννούλας, εκεί από όπου ξεκινάει η μακριά κοτσίδα της. Μιλιά η Αννούλα. Πριν από λίγο ήταν σχεδόν περήφανη για τη ζωγραφιά της και για το ότι «η κυρία» την έδειξε σε όλη την τάξη. Και τώρα…Τώρα ντρέπεται. Ντρέπεται την κυρία Χριστίνα που είναι τόσο καλή μαζί της κι αυτή πάλι ρεζίλι έγινε. Ντρέπεται κυρίως για την ίδια, για το μικρό σώμα της, για τα αδύναμα μάτια. Ντρέπεται και φοβάται. Φοβάται το διάλειμμα που έρχεται και που θα 'ναι πάλι μόνη. Ποιος θέλει να κάνει παρέα με μια χαζή;

«Μπλε δεν είπες Αννούλα;»  Τι θέλει κι αυτή η δασκάλα τώρα και επιμένει; Δεν καταλαβαίνει ότι τη βασανίζει; Δεν μπορεί, δεν αντέχει όλα αυτά τα μάτια πάνω της. Θέλει να της φωνάξει να σταματήσει. Θέλει να παραδεχτεί ότι είναι ηλίθια επιτέλους, μπας και τελειώσει ετούτο το βάσανο.

«Πολύ σωστά, μπλε», λέει τώρα η Χριστίνα κι η Αννούλα παλεύει να σηκώσει τα κόκκινα ματάκια της που βλέπουν αλλού το ένα κι αλλού το άλλο, κι εκεί στη μέση να συναντήσει το χαμόγελο της δασκάλας της.

«Μα κυρία», διαμαρτύρεται ο Τόλης το ψηλότερο παιδί της τάξης που έχει «χρισθεί» κι αρχηγός των νταήδων. «Γίνεται φύλλα και μπλέ; Από πού κι ως πού; Αφού τα φύλλα των δέντρων είναι πράσινα - όλοι το ξέρουμε αυτό, εκτός κι αν είμαστε χαζοί ή στραβοί», συνεχίζει περήφανος για το μικρό του αποστομωτικό λόγο.

«Μμ είναι έτσι στ` αλήθεια;» τον ρωτάει η Χριστίνα. «Τώρα ας πούμε, το φθινόπωρο, τα φύλλα στα δέντρα της αυλής μας είναι πράσινα;» Ο Τόλης γυρίζει το κεφάλι σε μια καρυδιά. Τα φύλλα της είναι κατακίτρινα. Ίδιο χρώμα μ' αυτό που απλώνεται στο πρόσωπό του καθώς η πρώην «παρέα» με γέλια, που αυτή τη φορά απευθύνονται στο πρόσωπό του, δείχνουν φανερά την αποδοκιμασία τους.

«Κι αν το σκεφτεί κανείς, τι άλλο είναι το πράσινο από το μπλέ του καλοκαιριού που συναντά το κίτρινο του φθινοπώρου;» συνεχίζει η δασκάλα.

Στο παιδικό πρόσωπο της Άννας σχηματίζεται ένα χαμόγελο ευγνωμοσύνης, ίδιο με ανοιχτή αγκαλιά. Τη λατρεύει τη δασκάλα της!

«Μόνο που αυτή "η συνάντηση" των χρωμάτων», συνεχίζει η Χριστίνα, «μπορεί να γίνει όταν κοιμόμαστε ή όταν έχουμε τα μάτια κλειστά. Γιατί βλέπετε, υπάρχουν κι αυτά που μπορούμε "να δούμε" μόνο με τα μάτια της φαντασίας. Και με την αφορμή αυτή, ξέρετε ότι κάποια έργα τέχνης ξεκινάνε με χρώματα άλλα από "τα κανονικά", από τα χρώματα που βλέπουν οι περισσότεροι άνθρωποι; Μπορεί να 'χουμε λοιπόν εδώ, έναν μικρό καλλιτέχνη. Έναν μικρό καλλιτέχνη σήμερα, που αύριο θα γίνει μια μεγάλη ζωγράφος! Πώς λέτε να πούμε τη ζωγραφιά της;»  Η Άννα σηκώνει για δεύτερη φορά μέσα στη μέρα το χέρι της.

«Θαλασσόδεντρο να το πούμε κυρία, γιατί έχει τη θάλασσα στα φύλλα!» Η κυρία γελάει και της λύνει τα μαλλιά, χαϊδεύοντάς τα.

«Μπράβο, θαλασσόδεντρο θα το πούμε! Και τα μαλλιά σου πάνε πιο πολύ έτσι», της λέει. «Είναι πιο "καλλιτεχνικά" και ταιριάζουν περισσότερο με το δέντρο σου.»  Η Αννούλα βλέπει με περηφάνια μια τη ζωγραφιά της και μια τη δασκάλα της.

«Μακάρι να έχω πάντα αυτή τη δασκάλα», σκέφτεται. «Μακάρι να γίνω ζωγράφος!» Στο διάλειμμα τα παιδιά τη βάζουν στη μέση: «Γύρω- γύρω όλοι»

*Η Αγγελική Πλουμά είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στη Διοίκηση Επιχειρήσεων, ασχολείται κι είναι ταγμένη στην Ανάπτυξη του Δυναμικού (Ατόμων και Οργανισμών). Εφαρμόζει κατ` αποκλειστικότητα στην Ελλάδα το πρόγραμμα ανάδειξης ταλέντων, «ο Δρόμος της Πεταλούδας» και είναι συγγραφέας του σχετικού βιβλίου, «Ζωές που ξεχωρίζουν, ιστορίες που μεταμορφώνουν» (Φίλντισι, 2015).