«Φοβάμαι ότι αν προσπαθήσω θα αποτύχω ή θα επιτύχω». Εσύ τι λες; 








Γράφει η Αγγελική Πλουμά

Πολλοί από εμάς, έχουν «γραμμική» αντίληψη όσον αφορά στην έκφραση του ταλέντου και των ικανοτήτων τους. Ανακαλύπτεις, λένε, το ταλέντο σου όταν είσαι έφηβος, το σπουδάζεις νεαρός, το κάνεις επάγγελμα όταν ωριμάσεις λίγο, το ασκείς σε όλη σου τη ζωή και …ζουν αυτοί καλά κι εσυ καλύτερα. Αλλιώς, συμβιβάζεσαι με ό,τι σου δώσει η πραγματικότητα…

Αυτό το σενάριο ζωής είναι πολύ συνηθισμένο. Η αντίληψή του μας δίνει πολλά περιοριστικά μηνύματα του τύπου: «αφού δεν κατάλαβα από παιδί ή από έφηβος ποιο είναι το ταλέντο μου, δεν έχω καμιά πιθανότητα να το ανακαλύψω τώρα», «αφού δεν το σπούδασα, έχασα το τραίνο», «τώρα δεν υπάρχουν δουλειές άρα και μία πιθανότητα να είχα να ασχοληθώ με ό,τι πραγματικά θέλει η ψυχή μου, τώρα πάει...», «φοβάμαι ότι αν προσπαθήσω θα αποτύχω ή θα επιτύχω» 



Χρειάζεται, όμως, να έχει κανείς μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στη ζωή – γιατί η έκφραση και του πιο μικρού και του πιο υποτιμημένου ταλέντου είναι η έκφραση της ίδιας της δύναμης της ζωής. Χρειάζεται, επίσης, να διαθέτει το κουράγιο να ανοίξει το κρυμμένο μουσικό κουτί της ψυχής που δεν σταματάει να παίζει μια έντονη μελωδία και να σπρώχνει επίμονα το καπάκι για να ανοίξει και να απελευθερωθεί.

«Μην πεθάνεις, χωρίς να έχεις αφήσει τη δική σου μουσική να ακουστεί στον κόσμο», λέει εύστοχα ο Dr Wayne Dyer, συγγραφέας και coach διεθνούς φήμης. Η αλήθεια είναι ότι η μουσική που «παίζει» το ταλέντο του καθενός μας είναι πρωτότυπη, αυθεντική και μπορεί να αφήσει μοναδικό στίγμα πάνω στη γη.


Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο χρόνων κι αν είσαι, όσες σπουδές κι αν έχεις κάνει, όσους δρόμους επιβίωσης κι ανάγκης κι αν έχεις διαβεί, η μουσική σου είναι εκεί, οι νότες πάλλουν το μέσα σου φως και κάποιες φορές όταν συντονίζεσαι μ' αυτήν, τα μάτια σου γεμίζουν δάκρυα συγκίνησης. Γιατί; Γιατί αναγνωρίζεις ότι ανήκεις εκεί, αφού όλοι τελικά ανήκουμε στα ταλέντα μας. Και πάντα, μα πάντα, το μήνυμα που μας δίνει αυτή η μουσική είναι: «Επέτρεψέ μου να ακουστώ - σε παρακαλώ».

Περιοριστικές αντιλήψεις, όπως αυτές που αναφέρουμε στην αρχή, περί ηλικίας, έλλειψης σπουδών, επιβίωσης, κρατάνε το καπάκι του κουτιού κλειστό. Αλλά ό,τι κλειδώνει η περιοριστική αντίληψη μπορεί να το ξεκλειδώσει η απόφαση, το κουράγιο κι ο ενθουσιασμός. Η απόφαση να αφήσεις τη μουσική σου ν` ακουστεί χωρίς φόβο, το κουράγιο να πάρεις την ευθύνη να ενορχηστρώσεις την δική σου μελωδία κι ο ενθουσιασμός ότι η μουσική σου θα προσελκύσει και άλλους ανθρώπους για να φτιάξετε όλοι μαζί ένα υπέροχο συμφωνικό κομμάτι.

Πρόσφατα διάβαζα μία συνέντευξη της πολύ καλής ηθοποιού, Μαρίας Καβογιάννη, η οποία περιέγραφε με πολύ εύγλωττο τρόπο το «πώς άκουσε αυτή τη μουσική». Δασκάλα ήταν η γυναίκα, στο δημοτικό, αλλά πάντα ένοιωθε μια ιδιαίτερη συγκίνηση όταν διάβαζε μικρά λογοτεχνικά κείμενα στα παιδιά Σ' αυτό το πρώτο, το δύσκολο κοινό, το παιδικό, η Μαρία έκανε τις πρώτες της πρόβες. Αυτό που γι' άλλον θα ήταν τροχοπέδη και δημοσιοϋπαλληλική ρουτίνα εκείνη το έκανε «πρόβα» καριέρας. Γιατί δεν μπορούσε να αγνοήσει αυτό που φώναζε μέσα της ότι την ήθελε στο «σανίδι».

«Στην ανάγνωση, λοιπόν, (τα παιδιά) ήταν το κοινό μου και όταν άρχιζα να διαβάζω, μπορώ να σου πω ότι όσες φορές το κείμενο ήταν δραματικό, με κόπο κρατούσα τα δάκρυά μου να μη γίνω ρεζίλι. Αυτό, λοιπόν, το κοινό το αγνό, το πιο αληθινό και το πιο ενστικτώδες, που καταλαβαίνει αν θα γελάσει, αν θα κλάψει, μου έμαθε πώς να επικοινωνώ με τον κόσμο. Ο στόχος μου ήταν να γίνεται το μάθημα λιγάκι θεατρικά και πολλά παιδάκια πρέπει να γίνανε καλλιτέχνες από μένα», αναφέρει στο lifo.

Και τι έκανε μετά; Τα παράτησε όλα αμέσως, τα βρόντηξε χάμω για να ακολουθήσει το χάρισμά της; Όχι, κράτησε τη δουλειά της μέχρι που μπόρεσε να «φέρει» την υποκριτική, το ταλέντο της σε τέτοιο σημείο που να μπορεί να ζει από αυτό.

Στο πρόγραμμα «ο δρόμος της Πεταλούδας» δίνουμε μεγάλη σημασία σε αυτό ακριβώς το σημείο, δηλαδή, το σημείο όπου ανακαλύπτεις ή «ακούς» το χάρισμά σου αλλά έχεις κάποια δουλειά ή δεν έχεις αρκετή εκπαίδευση ή χρειάζεσαι περισσότερη εξάσκηση κλπ.

Είναι το σημείο για το Σχέδιο Δράσης. Το σημείο όπου χρειάζεται να αποφασίσεις για την μετάβαση. Για το αν το χάρισμά σου θα το κάνεις επάγγελμα, παράλληλη απασχόληση, χόμπυ. Για το πώς αυτή η μετάβαση μπορεί να είναι όσο πιο ομαλή, δημιουργική και χαρούμενη για σένα. Για το ποια είναι τα βήματα, χρονικά και ποιοτικά, για να οδηγήσεις το ταλέντο σου εκεί που αποφάσισες να το οδηγήσεις.

Και είναι αυτό το σημείο που πολλοί, πράττοντας σοφά, ζητούν τη βοήθεια ενός ειδικού για να κρατηθούν ευθυγραμμισμένοι και να «θυμούνται» ότι εδώ πρόκειται για την ποιότητα της ζωής κι όχι για ανταγωνισμό με τον εαυτό ή τους άλλους! Πρόκειται για μαραθώνιο, κι όχι για αγώνα δρόμου με την αγωνία του πώς θα τερματίσω γρηγορότερα.


Σ αυτόν, λοιπόν, τον μαραθώνιο, τα δύο ισχυρά και απαραίτητα χαρτιά είναι : Το πάθος για την ικανότητά μου και η σοφία για το πότε και πώς θα κάνω τα βήματα.

Πρόσφατα, ένας άνθρωπος που δουλεύουμε μαζί, μου είπε: «Νόμιζα ότι θα κάνουμε "επαγγελματικό προσανατολισμό". Θα το ΄κανα κι αυτό παρότι στα 30 μου θεωρούμαι μεγάλος. Αλλά τελικά κατάλαβα ότι αυτό δεν πήγαινε μοναχό του. Ανακαλύπτω πως δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στον επαγγελματικό προσανατολισμό και στον "προσανατολισμό" στην ίδια μου τη ζωή», λέει ο γλυκός αυτός άνθρωπος που εξέφρασε με τα δικά του απλά λόγια, το ίδιο, την στιγμή που ένοιωσε τη δική του μουσική.


*Η Αγγελική Πλουμά είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στη Διοίκηση Επιχειρήσεων, ασχολείται κι είναι ταγμένη στην Ανάπτυξη του Δυναμικού (Ατόμων και Οργανισμών) Είναι Εκπαιδεύτρια Ενηλίκων με ειδικότητα στην Βιωματική Εκπαίδευση. Εφαρμόζει κατ` αποκλειστικότητα στην Ελλάδα το πρόγραμμα ανάδειξης ταλέντων, «ο Δρόμος της Πεταλούδας» και είναι συγγραφέας του σχετικού βιβλίου, «Ζωές που ξεχωρίζουν, ιστορίες που μεταμορφώνουν» (Φίλντισι, 2015).