Η Μαριέττα Κόντου είναι πτυχιούχος ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών με μετεκπαίδευση στη Συστημική Θεραπεία Ζεύγους και Οικογένειας στο Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας του Αιγινητείου νοσοκομείου. Παράλληλα με τη διδακτορική της διατριβή παντρεύτηκε, έγινε μητέρα δυο αγοριών.











Συνέντευξη στην Αιμιλία Πανταζή


«Συγνώμη, μπορώ να πω κάτι;» μας ρωτά στο πρώτο της παιδικό βιβλίο. Και σαν από κάπου να έρχεται η απάντηση, πως, τα όνειρα είναι «ξυπόλυτα»

-Εμείς οι ενήλικες, πόσες συγνώμες χρωστάμε και σε ποιους;

«Η συγγνώμη και η ανάγκη έκφρασής της είναι προσωπική "εκκρεμότητα" που δεν έχει να κάνει μόνο με την ηλικία αλλά κυρίως με τη συναισθηματική και ηθική νοημοσύνη του καθενός, το χαρακτήρα του και τα συναισθηματικά ερεθίσματα του περιβάλλοντος που μεγάλωσε ή μεγαλώνει. Πάνω απ΄όλα σχετίζεται με την "παραμέριση" του εγωισμού και τη γενναιόδωρη αναγνώριση ότι δικαιούται να σφάλλει, να μετανιώνει, να το παραδέχεται και κυρίως να το μοιράζεται.Τέτοιου είδους "οφειλές" είναι λογικό, όσο περνούν τα χρόνια να αθροίζονται και να "στοιβάζονται" στο συνειδητό ή ασυνείδητό μας, ωστόσο ο δρόμος που ο καθένας επιλέγει να τις ξεχρεώσει δεν είναι πάντα αυτός της συγγνώμης…» 



-Σήμερα έχετε επιλέξει την ιδιώτευση. Από τι πάσχει η σύγχρονη ελληνική οικογένεια; Αναγνωρίζει τα σημάδια της «ασθένειάς της»;

«Aπό αδυναμία ενηλικίωσης, θα μπορούσε κάποιος να το πει και παρατεταμένη εφηβεία, δυστυχώς χωρίς επίγνωση, χωρίς καθαρή εικόνα του προβλήματος, άρα και χωρίς "θεραπευτικό" αίτημα. Το πρόβλημα "καλύπτεται", εξωραΐζεται, καμουφλάρεται και συχνά κληρονομείται και στις επόμενες γενιές που μεγαλώνουν μέσα στο θερμοκήπιο της υπερπροστατευτικής και "δεμένης" ελληνικής οικογένειας, αιώνια ανήλικα παιδιά των γονιών τους.» 




-Τι σημαίνει συστημική θεραπεία;

«Η συστημική θεωρία βρήκε εφαρμογή και στο χώρο της ψυχοθεραπείας & της συμβουλευτικής, αντιμετωπίζοντας τα ανθρώπινα "προβλήματα" ως εγγενείς και δυναμικές ιδιότητες των κοινωνικών συστημάτων και ιδιαίτερα της οικογένειας και όχι ως χαρακτηριστικό των ατόμων που απαρτίζουν αυτό το κοινωνικό σύστημα, καταργώντας την παγιωμένη αντίληψη της γραμμικής αιτιότητας.» 

 -Εργαστήκατε πολλά χρόνια και στον τομέα της απεξάρτησης εφήβων και νέων χρηστών. Τι άφησε αυτή η εμπειρία;

«Εμπειρίες ανεκτίμητες, καθαρή επίγνωση των δικών μου αντοχών και ορίων και βαθιά και δια βίου σύνδεσή μου με το τρυφερό και άγριο κεφάλαιο που ονομάζεται εφηβεία.» 

-Παράλληλα με τη διδακτορική σας διατριβή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, παντρευτήκατε και γίνατε και μητέρα δυο αγοριών. Τι χρειάστηκε περισσότερο εκείνη την περίοδο για να τα καταφέρετε;

«Χιούμορ, αντοχές και έρωτα για ό,τι έκανα…» 


-«Ο φίλος μου ο Γκρεγκουάρ», η δεύτερη συγγραφική σας προσπάθεια. Αν παρατηρήσει κανείς μόνο το εξώφυλλο θα μπορούσε να φανταστεί πως πρόκειται για την ιστορία φιλίας ενός παιδιού με ένα ζώο, ή όχι;

«Ο ήρωάς μου έχει αντιπάθεια για τα πρόβατα, η οποία και αντιμετωπίζεται με… ομοιοπαθητική! Κατά τ’ άλλα έχει μια σταθερή και ακατανίκητη επιθυμία να συνδεθεί με ένα ζώο της επιλογής του» 



-Και τι φοβούνται που τους εμποδίζει την επιθυμία;

«Τα παιδιά συνήθως φοβούνται αυτά που βλέπουν ό,τι φοβούνται και οι γονείς τους ή οι άνθρωποι που τα ανατρέφουν. Θεωρητικά λοιπόν μάλλον εκείνοι πρέπει να κάνουν κάτι για τις φοβίες τους. Τότε και το παιδί σταδιακά θα αρχίσει να εξοικειώνεται με το φοβικό αντικείμενο. Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει τίποτε πιο ευεργετικό από το να μεγαλώνει ένα παιδί με ένα ή και περισσότερα ζώα και να εκπαιδεύεται από νωρίς στη ιδέα του σεβασμού στη ζωή, στην ανάληψη ευθύνης, στη φροντίδα αλλά και στην απώλεια, έτσι ώστε να μην το βρίσκει απροετοίμαστο η απώλεια στην πορεία, στην όποια της μορφή…»




-Εσείς πώς ήσασταν ως παιδί;


«Υπήρξα ένα παιδί γεμάτο αντιφάσεις, ανήσυχη αλλά βαθιά εσωστρεφής, ανεξάρτητη, αυτάρκης αλλά και συναισθηματική, επαναστάτρια αλλά και πειθαρχημένη. Το σίγουρο είναι ότι δεν έπαιξα ποτέ με κούκλες, τις βαριόμουν αφόρητα. Ήθελα να βρίσκομαι μονίμως έξω, ξυπόλητη, σκαρφαλωμένη σε δέντρα να παρατηρώ. Δεν με ενδιέφεραν οι παρέες αλλά οι εμπειρίες, η φύση, η συναναστροφή με τα ζώα, οι διαρκείς ανακαλύψεις. Αυτές όλες οι μνήμες είναι "χθεσινές", κοντινές και αξέχαστες, που με συντροφεύουν.»




-Έχετε φίλη που μοιραστήκατε σκέψεις σε εφηβικά λευκώματα και σας συντροφεύει ακόμη στη ζωή σας, ή μήπως με το πέρασμα του χρόνου κάποια πράγματα αλλάζουν;

«Η φίλη που με συντροφεύει στη ζωή μου, είναι από τα γυμνασιακά μου χρόνια και όχι εκείνα του δημοτικού που διατηρούσαμε ή ανταλλάζαμε λευκώματα. Δύο αγαπημένοι και αχώριστοι φίλοι μου είναι από το νηπιαγωγείο, 40 χρόνια. Με το πέρασμα του χρόνου κάποια πράγματα αλλάζουν. Ευτυχώς. Και κάποια επιλέγουμε να τα διατηρήσουμε, γιατί μας κάνουν ευτυχισμένους, ασφαλείς ή μας φοβίζει να τα "πειράξουμε". Επιλέγω το πρώτο.» 

-Μολύβι, γόμα, ξύστρα. Θα μπορούσατε να τα επιλέξετε και σε άλλους τομείς της ζωής σας εκτός ίσως από τη συγγραφή;

«Παντού θα τα χρησιμοποιούσα, κυρίως το μολύβι και την ξύστρα! Τη γόμα πολύ λιγότερο, ίσως και καθόλου.»





-Τα Πολύτιμα πού βρίσκονται;

«Στα σκοτεινά και στα αζήτητα, στα βαθιά κρυμμένα και ξεχασμένα. Για τον καθένα έχουν άλλη μορφή. Για 'μένα μοιάζουν από πάντα γνωστά, οικεία και αγαπημένα, αγκαθωτά ή βελούδινα, πάντως αγαπημένα.» 







-Κάλεσμα στα όνειρα.

«Παιδικά, χρωματιστά, απρόβλεπτα, "γυάλινα". Κοιτάζουν από "ψηλά", χαμογελούν πλατιά με πολλά βιβλία, εικόνες, λέξεις, θαυμαστικά, αποσιωπητικά, παρενθέσεις. Πέφτουν και ξανασηκώνονται, όπως και να’ χει είναι ελεύθερα, "ξυπόλητα", όπως και στα παιδικά μου χρόνια.»

Κάλεσμα στα όνειρα που καλούν τη ζωή. Γράφει η Μαριέττα στο προσωπικό της προφίλ σε δίκτυο κοινωνικής δικτύωσης: «Ο Τζώρτζης μου κλείνει τα 10 κι όμως μου φαίνεται ενός όταν κοιμάται, τριών όταν αρρωσταίνει, πέντε όταν πεισμώνει... Όταν όμως τον περιμένω έξω από το σχολείο και βγαίνοντας μου χαμογελά, τότε μου χαρίζει τα 10 πιο γενναιόδωρα χρόνια της ζωής μου. »