O βραβευμένος Miguel Gallardo και το ταξίδι του... με τη Μαρία!
Γράφει η Αιμιλία Πανταζή
Γεννήθηκε στην επαρχιακή πόλη Lleida της Ισπανίας. Φοίτησε σε κολέγιο δομημένο με ιεραρχικό αυστηρό σύστημα. «Στην κορυφή βρίσκονταν οι ιερείς και μετά οι γονείς. Πέρασα χάλια. Να φανταστείτε, είχαν φυτέψει στον κήπο μπαμπού, όπου στη συνέχεια μας ζητούσαν να περπατήσουμε φορώντας σορτς. Τους άρεσαν τα βασανιστήρια», αναφέρει σε συνέντευξή του.
Όταν έπεσε στα χέρια του το πρώτο κόμικ, «The Globe and Zeppelin», είπε ότι αυτό ήταν που ήθελε να κάνει. Αν και το οικογενειακό του περιβάλλον έδειχνε εκτίμηση στα «τεχνικά μυαλά», κατάφερε να πείσει τον πατέρα του να σπουδάσει στο Art and Design Centre Escola Massana της Βαρκελώνης.
Ο Miguel Gallardo συνδυάζοντας τα comics (ήταν ένας από τους συντελεστές του θρυλικού ισπανικού underground περιοδικού MAKOKI) και την εικονογράφηση, εισχώρησε στον κόσμο της δημιουργίας.
«Το πρώτο κόμικ το κάναμε με τον σεναριογράφο μου, Juan Mediavilla, και η επιτυχία ήταν απρόσμενη. Το Makoki αποτέλεσε το κλασικό περιοδικό κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '80.»
Άρχισε να συνεργάζεται με το αξιόλογο περιοδικό El Vibora, καθώς και με τη συντηρητική εφημερίδα La Vanguardia, (για 20 χρόνια). Αργότερα, μέσω ενός πράκτορα στη Νέα Υόρκη, εισχώρησε στην αμερικανική αγορά εργασίας συνεργαζόμενος με εφημερίδες και περιοδικά όπως το The New York Times, Wall Street Journal και The New Yorker.
Το 1997 δημιούργησε ένα βιβλίο για την ιστορία του πατέρα του κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου.
«Ο πατέρας μου ήταν ο τυπικός άνθρωπος που ποτέ δεν είχε μιλήσει κατά τη διάρκεια των 40 χρόνων για την εμπειρία του στον Εμφύλιο. Από μικρός ήθελα να ασχοληθώ κάποτε με τις ιστορίες του πατέρα μου. Όταν πέθανε το έκανα. Ήταν χρέος μου.»
Ο κύκλος του ΜΑΚΟΚΙ είχε κλείσει. Ψυχανεμίστηκε ο ταλαντούχος κομίστας πως «έπρεπε να εφευρεθεί ένα νέο στυλ και χρειάζονταν μια ειδική συναισθηματική κατάσταση για να το πράξει». Τόλμησε την πρώτη ιστορία η οποία εμφανίστηκε στο περιοδικό Max στη Πάλμα ντε Μαγιόρκα...
«Ήταν μια άμεση, απλή ιστορία, στην οποία περιγράφεται η δραματική περίοδο όπου οι Γερμανοί βομβάρδισαν την περιοχή Alcala de Enares, παράλληλα με άλλες καθημερινές ανθρώπινες στιγμές... ... Ο ναζιστικός βομβαρδισμός αμάχων στην Ισπανία, δεν είναι ευρέως γνωστός, κάτι που θα ήταν αδιανόητο σε άλλες χώρες… ... Για μένα, ο εμφύλιος πόλεμος ήταν ανέκαθεν ένα από τα μεγάλα θέματα της Ισπανίας. Δεν χρειάζεται να τα "σκεπάζουμε με κουβέρτα" αλλά να τα αποκαλύπτουμε. Για μένα ένα βιβλίο σαν κι αυτό θα πρέπει να είναι στα σχολεία.», απαντά σε δημοσιογράφο.
Η μεγάλη αλλαγή στη ζωή του, δηλώνει πως ήταν ο ερχομός της αυτιστικής κόρης του Μαρίας. «Όταν γίνεσαι γονέας μπορείς να δεις τα πάντα με διαφορετικό τρόπο. Από την αρχή για μας ήταν σαφές ότι τα πράγματα με την Μαρία δεν πήγαιναν καλά… ... Όταν έχετε ένα παιδί, θέλετε να είναι τέλειο: να σπουδάσει, να κάνει τη δική του κοινωνία, να παντρευτεί και όλα αυτά. Και ξαφνικά, όλες αυτές οι προσδοκίες μειώνονται. Ήταν μια πολύ μακρά περίοδο δυστυχίας.»
Ενοχή, θυμός, απογοήτευση. Και μετά αρχίζεις να ανεβαίνεις..
«Ένας ψυχολόγος που διάβασε το βιβλίο μου για την Μαρία, ρώτησε: «Ποιος εδώ είναι αυτιστικός;". Προφανώς, ο πατέρας, ο οποίος δεν καταλαβαίνει τους κωδικούς που λειτουργούν με τη Μαρία. Με αυτό εννοώ ότι ενώ με τη γλώσσα είναι πολύ δύσκολο να επικοινωνήσεις, με τις εικόνες η επικοινωνία αναπτύσσεται ικανοποιητικά», λέει και συνεχίζει με ένα παράδειγμα, «το καλοκαίρι μαζί με την Μαρία κάναμε πάρτι κι ύστερα μου ζήτησε να το σχεδιάσω!»
Το βιβλίο MARIA Y YO, ένα graphic novel βραβεύθηκε με το Premi Nacional de la Generalitat, το 2008, στην κατηγορία των comics, ενώ το 2009, προβλήθηκε το βραβευμένο ντοκιμαντέρ MARIA AND I, το οποίο ήταν βασισμένο στο βιβλίο.
«Έχω γίνει αυτό που ήθελα να είμαι. Δεν ήθελα να γίνω σκιτσογράφος, εικονογράφος... Μου αρέσει να λέω ιστορίες σε οποιαδήποτε μορφή.»
Κι αυτές οι ιστορίες, όπως της κόρης του και του πατέρα του χρειάστηκαν χρόνο για να πραγματοποιηθούν…
«Πάντα έλεγα ότι το βιβλίο της Μαρίας μου κόστισε ένα μήνα, αλλά στην πραγματικότητα έπρεπε να περάσουν 13 χρόνια, όσα και τα χρόνια της Μαρίας. Έπρεπε να βρεθεί η κατάλληλη στιγμή, δεν ήθελα να πω μια θλιβερή ιστορία πόνου, ταλαιπωρίας. Ήθελα να μιλήσω μέσα από σκίτσα για τη ζωντανή ιστορία με την έφηβη κόρη μου ή να θίξω τη σχέση αγάπης γιου με πατέρα.»
«Έτσι νομίζω ότι λειτούργησε τόσο καλά και έχει φτάσει σε τόσο ευρύ ακροατήριο που δεν είναι εντός του αυτισμού, ούτε εντός του κόμικ ή οτιδήποτε άλλο.»
«Υπάρχει μια νέα γενιά των γονιών που θέλουν να αφήσουν πίσω το όλο θέμα της θυματοποίησης και της ταλαιπωρίας... Ταξιδεύω πολύ με την Μαρία. Κι είμαι υπερήφανος όταν την έχω δίπλα μου»
Σήμερα ο Μιγκέλ φαίνεται πως έχει αφοσιωθεί και στην εκπαίδευση με εργαστήρια για γονείς και επαγγελματίες.
«Ήμουν ένας τελειομανής κομίστας και τώρα έχω γίνει κάποιος που, στο τέλος της καριέρας του, απολαμβάνει την κατάρτιση. Δεν δουλεύω, παίζω. Δεν έχω κανένα πρότυπο. Μπορώ να συνδυάσω το ρόλο μου ως πληροφοριοδότης και ως δάσκαλος.»
«Χάρη στην εμπειρία μου με τη Μαρία, βλέπω τώρα το σχέδιο ως ένα ισχυρό εργαλείο επικοινωνίας που μπορεί να είναι χρήσιμο σε όλους τους τομείς.»
To Ίδρυμα αλληλεγγύης Orange, πρόσφατα συνεργάστηκε με τον καλλιτέχνη Miguel Gallardo, για να ευαισθητοποιήσει την κοινωνία γύρω από τον αυτισμό μέσα από μια μικρής διάρκειας ταινίας animation.
Ένα ταξίδι με τη Μαρία…
Πηγές:
http://www.jotdown.es
http://www.miguel-gallardo.com/
0 comments
Το μήνυμα σας