«...από τότε, είναι το πιο κοντινό όργανο για μένα, σχεδόν επέκταση του σώματός μου. Όταν φαντάζομαι κάποια μουσική στο μυαλό μου, σχεδόν αυτόματα, φαντάζομαι και τα πλήκτρα του.»

Ο Ryuichi Sakamoto, Ιάπωνας πιανίστας, ακτιβιστής, συνθέτης, παραγωγός δίσκων, συγγραφέας, τραγουδιστής, πιανίστας, και ηθοποιός, έπαιξε πρώτη φορά πιάνο στο νηπιαγωγείο: «Δεν ήταν πρόθεσή μου να ερωτευτώ το πιάνο. Ακολούθησα τους φίλους μου, στα μαθήματα πιάνου με μια παλιά γιαπωνέζα καθηγήτρια. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι στην έκτη τάξη, όλοι είχαν σταματήσει, εκτός από μένα.» 

Η μουσική του ταξιδεύει και συγκλονίζει...Τόκιο, Νέα Υόρκη και Ευρώπη..

Ξεκίνησε την καριέρα του το 1978 ως μέλος της πρωτοποριακής ηλεκτρονικής μουσικής ομάδας, Yellow Magic Orchestra (YMO). Παράλληλα άρχισε σόλο καριέρα κυκλοφορώντας το άλμπουμ «The Thousand Knives of Ryūichi Sakamoto» (1978).

Όταν αργότερα η μουσική ομάδα ΥΜΟ διαλύθηκε, αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στη μουσική που έβγαινε από μέσα του, ενώ συνεργάστηκε με διάφορους διεθνείς καλλιτέχνες. Έχει κερδίσει πολλά και αξιόλογα βραβεία για το έργο του, με σημαντικότερα, τα βραβεία Oscar και Grammy για τη ταινία: «Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας» (1987).

Έχει κερδίσει δύο Χρυσές Σφαίρες για το έργο του ως συνθέτης ταινιών, ενώ η μουσική του έντυσε την τελετή έναρξης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Είναι μέλος της αντι-πυρηνικής οργάνωσης «Stop Rokkasho», ενώ έχει ορθώσει τη φωνή του και για την κατάργηση του πυρηνικού σταθμού Hamaoka.

Η διαφορά, του να συνθέτεις για μια ταινία ή να παίζεις με μια ορχήστρα, με το να στέκεσαι στη σκηνή μονάχα με τα πλήκτρα, είναι για τον Ryuichi Sakamoto, μοναδική και έντονη. «Εκεί είμαι απλά ο εαυτός μου, δεν έχω τίποτα να κρύψω. Νιώθω σαν να είμαι γυμνός μπροστά στο κοινό.»

Τι συναρπάζει σήμερα και τον ωθεί να εξακολουθεί να «γεννά» μουσικές; «Σχεδόν κάθε μέρα ανακαλύπτω μια άγνωστη μουσική για μένα. Πάντα υπάρχει ανεξερεύνητη μουσική στον κόσμο.»

Κάποτε πήγε διακοπές στη Χαβάη. Τυχαία άκουσε παλιές μουσικές του τόπου και γοητεύτηκε. Η περιέργεια του για συλλογή από άγνωστους αρμονικούς ήχους ξεκίνησε, χωρίς ποτέ να πάψει να τους αναζητά… Μεγάλωσε με τη μουσική του Μπαχ, του Μπετόβεν, του Σοπέν, αλλά από την άλλη πλευρά , μεγάλωσε και με τους John Cage και Αvant garde jazz, καθώς και με αυτοσχεδιαστικές μουσικές του δρόμου. «Δεν είναι η μουσική, αλλά ο ήχος. Μου αρέσουν ειλικρινά όλοι οι ήχοι. Λατρεύω τα τιτιβίσματα των πουλιών!»

Οι μεγαλύτερες μουσικές στιγμές της ζωής του βρίσκονται στις αποσκευές της πρώιμης παιδικής του ηλικίας. Στα 11 του, το πρώτο άκουσμα από τους Beatles, ενώ τρία χρόνια αργότερα η καταλυτική επίδραση ενός νέου ήχου για τα μέχρι τότε ακούσματά του, τον σημάδεψαν. Ο Γάλλος συνθέτης Debussy. ήταν γι αυτόν μια μεγάλη ευχαρίστηση: «Ανακάλυψα αυτό το είδος της αρμονίας, που αργότερα έμαθα πως ονομάζεται ενάτη χορδή» Η εξομολόγηση ξεδιπλώνει ένα μεγάλο όνειρο ή απλά για τον Ιάπωνα καλλιτέχνη, ένα «αστείο όνειρο».