Και πώς να μην χαθούμε; Εκείνη εκεί, εγώ εδώ, με το ωράριο της καθημερινότητας να χάσκει ανάμεσά μας. Με κοιτούσε μάλλον φοβισμένη. «Πήγα σε παιδοψυχολόγο για τον γιο μου». Της είπαν ότι το παιδί έχει δυσλεξία. Προσπάθησα να την καθησυχάσω: «Ας έχουμε εμπιστοσύνη στα παιδιά». Μπορεί να της φάνηκε ρομαντικό, ουτοπικό, μια κουβέντα για να προσπεράσω; Ότι και να σκέφτηκε δίκιο θα είχε. Μάνα είναι.

Με πήγε αρκετά χρόνια πίσω, τότε που χρειάστηκε να επισκεφτώ κι εγώ παιδοψυχολόγο γιατί και μένα κάποιοι άλλοι, μου είχαν πει ότι το παιδί μου έχει δυσλεξία και ότι πρέπει να ξεκινήσει άμεσα συνεδρίες με κάποιον ειδικό.

Ήταν η περίοδος μύησης σε έναν σκληρό κόσμο που ως μάνα δεν μπορείς να καταλάβεις αν είναι σκληρός γιατί έτσι πρέπει (γιατί με αυτόν τον τρόπο αποζητά το καλύτερο αποτέλεσμα) ή γιατί απλά θέλει να τα «πάρει». «Μα καλά κυρία μου που ήσουν τόσο καιρό; Το παιδί δεν μπορεί να εκφέρει τόσα δίψηφα σύμφωνα! Το ξέρεις ότι όταν πάει δημοτικό θα έχει πρόβλημα, όλοι θα το κοροϊδεύουν; Δύσκολη περίπτωση… κατά πάσα περίπτωση θα χρειαστεί να αναβληθεί η έναρξη στο δημοτικό»! 

Αυτή ήταν η επιστημονική(;) προσέγγιση του λογοθεραπευτή. Και μετά στη νηπιαγωγό: «Έχει πρόβλημα συμπεριφοράς το παιδί μου; Το κοροϊδεύουν;». Τα λόγια της με καθησύχασαν τότε, αλλά εγώ όφειλα να εμπιστευθώ τους ειδικούς!

Κάθε Σάββατο και Τετάρτη, οδηγούσα μες στην κίνηση της Αθήνας, με τελικό προορισμό ένα ημιυπόγειο, γιατί αυτό κάλυπτε η ασφάλιση του ΙΚΑ. Η αγωνία μου στοιβαγμένη στον καναπέ του χώρου αναμονής, μαζί με τις αγωνίες και άλλων γονιών. Περιμέναμε τα παιδιά μας.

Κι εκείνα να βγαίνουν από το μάθημα, κρατώντας σφιχτά στο χέρι ένα μάτσο πολύχρωμα μπαλόνια. «Όλοι τα καταφέραμε και σήμερα!!», έλεγε η δασκάλα. Παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις, χρειάστηκαν μόνον έξι μήνες. Εκεί στο ημιυπόγειο. Με αμοιβή… ένα μάτσο πολύχρωμα μπαλόνια. Και με τον καλύτερο ειδικό; Τα ίδια τα παιδιά…