Τη γνώρισα πριν από αρκετά χρόνια, ως «το κορίτσι» του Φώτη...«από δω η Γιάννα». Την κοίταξα στα μάτια. Μου χαμογέλασε, της χαμογέλασα. Κάναμε παρέα.








Γράφει η Ελένη Τριβέλλα.


Συνάξεις σε σπίτια, εκδρομές, μικροδιακοπές. Η αλήθεια είναι πως δεν είχα και την καλύτερη γνώμη γι' αυτήν. Ήταν λίγο σνομπ. Με εκνεύριζε όταν ψήλωνε τη μύτη της κι έβγαζε ένα μακρόσυρτο ήχο απ' τα ρουθούνια της, κυρίως όταν βρισκόταν σε αμηχανία.

Παντρεύτηκαν.

Επιτυχημένοι και οι δύο επαγγελματικά, ερωτευμένοι, οικονομικά ευκατάστατοι, με ευοίωνες προοπτικές για έναν καλό βίο...αυτόν της μετάληψης απ' το ίδιο κουτάλι, αλλά τοποθετημένοι σε αλλιώτικους κόσμους, με αντίθετες συμπεριφορές κι ενδιαφέροντα.

Λίγες ημέρες μετά το γαμήλιο ταξίδι τους, η Γιάννα κατέληξε με αφόρητους πόνους στο νοσοκομείο. Ενδομητρίωση, η διάγνωση. Επείγον χειρουργείο. Αφαίρεση της μίας σάλπιγγας.
Και στο σημείο τούτο, γυρίζει το κουμπί σε...κουπί. Κωπηλατούσαν, σε άγνωστα νερά. Γίνονταν καπετάνιοι εναλλάξ κι ο Φώτης -κυρίως αυτός- έψαχνε με τα κιάλια τη στεριά. Η Γιάννα -κυρίως αυτή- απολάμβανε, ενίοτε, το ταξίδι και προσαρμοζόταν εύκολα σε όλες τις καιρικές συνθήκες. Το όνειρο για ένα παιδί, μεταμορφώθηκε σε επιτακτική, σχεδόν βίαιη, ανάγκη για τον Φώτη.

Οι βόλτες τους, του έδιναν ανακούφιση, όταν συνδυάζονταν με επισκέψεις σε ιατρικά σαλόνια. Έψαχνε μανιωδώς τη λύση στο πρόβλημά της...στο πρόβλημά του. Εκείνη, ήταν ήρεμη -αυτός την έλεγε αδιάφορη- με πίστη στον Θεό και πίστη στη ζωή που της επέτρεπε ν' αποφασίζει.
«Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει», την είχα ακούσει, πολλές φορές, να το λέει και να το εννοεί. Γιατί να χαλιόμαστε, με ότι έρθει ή δεν έρθει; Να ζούμε δυνατά, να νιώθουμε, να ξυπνάμε με ευγνωμοσύνη, να καλημερίζουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη, να γευόμαστε την κάθε στιγμή, να απολαμβάνουμε τη γλύκα της και να ξινίζουμε τα μούτρα μας στην αλμύρα της. Η κοσμοθεωρία της, η φιλοσοφία της ...ξεχάστε τις φιλοσοφίες!

Εννέα εξωσωματικές σε δέκα χρόνια.
Ορμονοθεραπείες, εξετάσεις, ακινησία ...κι όμως, εκείνη πάντα όμορφη, ορεξάτη, ευγενική, πολύ περιποιημένη, εργασιομανής και αισιόδοξη. Στα μεσοδιαστήματα των «προσπαθειών» έκαναν ταξίδια, πολλά ταξίδια. Γέμιζαν την ψυχή τους με μυρωδιές κι αρώματα και μελωδίες. Τάιζαν τα μάτια τους με εικόνες καινούργιες. Κι άδειαζαν ...μεταξύ τους. Μαζί με τις βαλίτσες, πηγαινοέφερναν καημούς.
Ο καθένας τον δικό του.

Ο Φώτης την κυοφορία της και η Γιάννα την αντίδρασή της στην πίεσή του. Όμως, η αιτία της απομάκρυνσή τους δεν ήταν η διαφορετική προσέγγιση στο θέμα που έκαιγε, αλλά η διαφορετικότητά τους γενικά.
Το αρσενικό την κατηγορούσε πως δεν επιθυμούσε ένα παιδί με όλη της τη δύναμη, πως ήταν χαλαρή στο αν προκύψει, πως δεν έκανε τα πάντα -για παράδειγμα να έμενε ακίνητη σ' ένα κρεβάτι για χρόνια-, πως το δικό της «αν τύχει, έχει καλώς» ήταν ενδόμυχη απάντησή της, στην ασθενική, μητρική της φύση, κάτι σαν άλλοθι.

Δέχτηκε, ακόμα και το δανεικό ωάριο γονιμοποιημένο με το σπέρμα του καλού της στα σπλάχνα της, ύστερα από πολλές αντιρρήσεις, συζητήσεις και ηθικο...διλήμματα. Δεν θα μάθαιναν ποτέ την ταυτότητα της δότριας, ούτε το παιδί, που ποτέ δεν γεννήθηκε.

Με ποιο δικαίωμα; Λέω εγώ, τώρα... Μια φορά, σε κάποιο υπόγειο κουτούκι κι αφού είχαμε πιει τα κρασιά μας, κουβεντιάσαμε για την υιοθεσία.
Τρία ζευγάρια ήμασταν. Φιλαράκια. Ο Φώτης αναψοκοκκίνιζε. Συνέχεια ξεροκατάπινε. Δεν πέρναγε απ' το μυαλό του να μην έχει δικό του παιδί.
Κι αν ήταν τούμπα τα πράγματα, τον ρώτησα. Αν ο «υπαίτιος» ήσουν εσύ;
Σιωπή. Και ύστερα...
Θα δεχόταν να κάνει την όποια θυσία (αμαρτία) για ένα παιδί, δικό του...και πάλι τα ίδια απ την αρχή;
Η Γιάννα δεν τον αγαπούσε, δεν ήταν προτεραιότητά της η τεκνοποίηση. Σε αυτό κατέληξαν και αυτός και ο σύμβουλος γάμου που πήγαιναν για χρόνια και ο γυναικολόγος! Ίσως για τον συγκεκριμένο λόγο, απέτυχαν όλες οι εξωσωματικές.


Τι ωραία ιστορία, τι εύκολη διαπίστωση να χρεώνεις την ακαταλληλότητά σου, το «δεν μπορώ σου», την επιστημονική σου ανεπάρκεια, στο θηλυκό που έτυχε να γεννηθεί γυναίκα κι όχι, ας πούμε, «ζωντανό».
Έτσι ένιωθε ξώφαλτσα κι αυτόν τον κόμπο ξόρκιζε, μέχρι τη στιγμή, που κράτησε το μαχαίρι στα χέρια της και τον έκοψε.



Η Γιάννα ήθελε να μείνει έγκυος και να γεννήσει. Το 'βλεπα στα μάτια της και τις δύο φορές που ήταν θετικό το τεστ εγκυμοσύνης. Έλαμπαν. Το χαμόγελό της ξαστέρωνε κι άσπριζαν τα δόντια της. Στις αποβολές και στις αποτυχημένες εμφυτεύσεις σκοτείνιαζε, σήκωνε τη μύτη της και τη ρουφούσε, τάχα μου αδιάφορα.

Η Γιάννα δεν ήταν σνομπ. Δεν είναι. Περήφανη είναι, ακέραιη, ακατάδεκτη οίκτου και συμπόνιας, αξιοπρεπής, σχεδόν απόμακρη. Σαν ξωτικό.

Σήμερα. 

Έχουν χωρίσει, βγήκε και το διαζύγιο με συνοπτικές διαδικασίες. Ο Φώτης ξαναπαντρεύτηκε και παλεύει να συνέλθει από την πρώτη αποβολή σε μεγαλούτσικο μήνα της τωρινής του συντρόφου. Η Γιάννα βρίσκεται στις διαδικασίες να υιοθετήσει και να μεγαλώσει ένα βρέφος, χωρίς να χάνει ούτε στιγμή, την γυναικεία της υπόσταση, την ανθρώπινη δίψα της για ζωή και δημιουργία. Χαίρεται ό,τι καλό. Συνεχίζει να εργάζεται, να ταξιδεύει, να ονειρεύεται.

Η καθημερινότητα είναι εδώ. Ενθύμιο για το αύριο. Να πασχίζει για τα παιδιά της κοιλιάς και τα παιδιά της καρδιάς. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει!

Έτσι Γιάννα;

σ.σ., (Η ιστορία είναι πραγματική. Τα ονόματα όχι...)
Αφιερωμένο στους πρωταγωνιστές του κειμένου και στη Γιορτή της Μητέρας που έρχεται...