Ηταν υπάλληλος της Πολιτικής Αεροπορίας. Μέχρι που το 1985 πήγε στο Ανώγειο. Ένας από τους μουσικούς του σχήματος αποχωρούσε. «Πάρε το μπουζούκι σου και έλα», του είπαν οι φίλοι.

Συνέντευξη στην Αιμιλία Πανταζή

Φωτογραφίες: Μαρία Πανταζή

Δυο σειρές από έγχορδα και η φωτογραφία του δασκάλου της φωνητικής, Φραγκίσκου Βουτσίνου, τοποθετημένη μπροστά από το παλιό ραδιόφωνο της γιαγιάς, μας περίμεναν στο στούντιο του ερμηνευτή. Από τη συλλογή με τα παιδικά αυτοκινητάκια ο Γεράσιμος Ανδρεάτος πήρε το πιο αγαπημένο. Και μαζί με τα τραγούδια της νέας του δουλειάς: «Κι ύστερα έρχεται η αγάπη», που θα παρουσιαστεί την Πέμπτη 14 Μαΐου στο Ρυθμός Stage… μας ταξίδεψε!

Από τότε, κάθε που βρίσκεται πάνω στη σκηνή σκέφτεται πως οι προβολείς τον διαπερνούν. «Γίνομαι διάφανος. Οτιδήποτε γκρίζο έχω μέσα μου που εμποδίζει τη ροή της μουσικής, φροντίζω να το ‘χω αφήσει πίσω και να ‘μαι εντελώς καθαρός και ειλικρινής απέναντι στον κόσμο που έρχεται να με ακούσει. Να μπορέσω να του μεταφέρω 100% αυτά που νιώθω μέσα από τα τραγούδια.» 

-Κι ύστερα;

«Κι ύστερα έρχεται η αγάπη, όλα τα άλλα περιττά. 
Αν η γη δεν σε χωράει σε χωράω σε μια αγκαλιά.»  

-Ύστερα από τι έρχεται η αγάπη; 

«Από τα πάντα. Από δύσκολες στιγμές, μεγάλες ταλαιπωρίες, σκέψεις, προβληματισμούς, φουρτούνες, σκαμπανεβάσματα, πάντα έρχεται η αγάπη και τα αγκαλιάζει όλα, τα ξαναφέρνει στην ισορροπία. Ζω με την αγάπη οδηγό και χάρηκα που ο Σταμάτης το έκανε τραγούδι.» 

Δέκα ολοκαίνουρια τραγούδια σε στίχους και μουσική του Σταμάτη Χατζηευσταθίου. Του ανθρώπου που μπήκε θυελλωδώς στη ζωή του ερμηνευτή από πέρσι το καλοκαίρι στο πλαίσιο συναυλίας στην Τεχνόπολη στο Γκάζι.






«Τα είπαμε, τα βρήκαμε, και με μεγάλο ενθουσιασμό ξεκινήσαμε τη συνεργασία μας. Ο Σταμάτης δηλαδή περισσότερο, γιατί όλα ξεκινούν από το δημιουργό. Κι εγώ εκεί. Τον στήριζα, του έδειχνα τον ενθουσιασμό μου για το αποτέλεσμα. Σύγχρονα, ωραία τραγούδια! Τα είχα ανάγκη και σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης.» 

Τα βιώματα να συμβαδίζουν με την καλλιτεχνική πορεία, πώς αλλιώς η απόκτηση της αυθεντικότητας; 

«Απ’ ότι μου είπε ο Σταμάτης, προσπάθησε να με περιγράψει όπως με είδε: φρέσκο, χαρούμενο και ανανεωμένο. Τραγουδάμε μαζί το "Με τη φωνή στη θέση". Όλο τον πλούτο των βιωμάτων και των συναισθημάτων που αυτή τη στιγμή ζω, θα τα μοιραστώ με όλους.» 

Και φίλοι έσπευσαν να βοηθήσουν… 

«Έγινε ένα ερωτικό ντουέτο με τη Γιώτα Νέγκα το "Μην τολμήσεις". Επίσης με έχουν τιμήσει ο Παντελής Θαλασσινός, ο Γιάννης Κότσιρας, ο Απόστολος Ρίζος. Με τον Θάνο Μικρούτσικο λέμε ένα τραγούδι που περιγράφει το ρόλο και τη συμμετοχή που έχουμε όλοι στα πράγματα και στην εξέλιξή τους. Το "Σίγησα" είναι από τα σημαντικότερα μουσικά κομμάτια του δίσκου. Συμμετέχει και παιδική χορωδία.» 

-Χρειάζεται να σιγήσουμε για να αφουγκραστούμε; 

«Καταρχήν πρέπει να σιγήσουμε. Συνήθως το πρώτο που κάνουμε είναι να φωνάζουμε, να μιλάμε, χωρίς να ‘χουμε πρώτα ηρεμήσει, σκεφτεί τι είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει, πώς το εισπράττουμε, ποια είναι η δική μας θέση και ο τρόπος που μπορούμε να επηρεάσουμε την κατάσταση. Και μετά να προσπαθήσουμε να πράξουμε, να έχουμε γνώμη και μάλιστα πάντα με γνώμονα την αγάπη και την προσπάθεια. Να βελτιώνουμε πραγματικά την κατάσταση χωρίς να βλάψουμε τον άλλον και δίχως να κοιτάμε το προσωπικό μας συμφέρον.» 

Σίγησα...

«...Σίγησα μέσα στη θάλασσα κι ούτε που έλαμψε ένα μου δάκρυ, 

έβλεπα να με διαλέγουνε, να με στοιβάζουνε σε μια άκρη. 

Χώρεσα όλους τους φόβους μου και τους ανθρώπους μου χωρίς ελπίδα, 

κι έβλεπα τις καταιγίδες μου σαν πρωτοσέλιδο σε εφημερίδα. 

Χάθηκα μέσα στο εύκολο κι ας όλα φώναζαν στον ήλιο, κοίτα, 

λύγισα, μα η συγνώμη μου ούτε που ακούστηκε μέσα στη νύχτα. 

Φώτισα, το μαύρο φώτισα, πέτρες και όνειρα η πανοπλία, 

άστραψα με ένα χαμόγελο. Στο δρόμο γράφεται η ιστορία.» 

-Άξιος συνδημιουργός ποιος είναι;

«Χρειάζεται να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Να πετάς τα σκουπίδια που είτε από την παιδική σου ηλικία είχες, είτε μαζεύτηκαν στην πορεία. Βλαβερές πληροφορίες που μπερδεύουν, συναισθήματα αρνητικά, όλα αυτά πρέπει να απομακρύνονται. Να μένεις με τον εαυτό σου και με το δημιούργημα του στίχου και της μουσικής που έχεις απέναντί σου. Αν καταφέρεις και βρεις κάτι δικό σου σε αυτά που έχεις να τραγουδήσεις και το μεταφέρεις, τότε έχεις καταφέρει να είσαι συνδημιουργός.» 

-«Ο Γκρεμός», «Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια», τραγούδια που ακούμε και σήμερα. Το ζητούμενο της τέχνης; 

«Αν καμαρώνω και νιώθω περήφανος για κάτι είναι γιατί δεν έβαλα νερό στο κρασί μου όσον αφορά τις επιλογές των τραγουδιών. Όλα όσα έχω τραγουδήσει είναι σημαντικά. Το καθένα με τον τρόπο του. Φρόντιζα πάντα να είχαν αλήθεια. Δεν ξέρω εάν το 'χω καταφέρει 100% - δεν ξέρω κι αν μπορεί κανείς να πετύχει αυτό το ποσοστό. Το ζητούμενο είναι να μπορέσεις να επικοινωνήσεις με τον κόσμο. Αυτό σημαίνει Τέχνη. Προσπαθούμε αλλά δεν μας βγαίνει πάντα αυτό που ονειρευόμαστε.» 

Η περιπλάνηση στη μουσική ξεκίνησε από τα παιδικά χρόνια. Πολλά ακούσματα στο σπίτι. Το μαγνητοφωνάκι με τις μεγάλης διάρκειας ταινίες «κάθε μια είχε δέκα ώρες μουσική!», ενθύμιο από τον «μερακλή πατέρα του». Σήμερα κοσμεί το στούντιο του. 

«Ο πατέρας μου Κεφαλλονίτης κανταδόρος. Τραγουδούσε πολύ ωραία! Ξεκίνησα μικρός να παίζω μουσική. Αυτοδίδακτος στην αρχή.» 

Αργότερα, ο Γεράσιμος Ανδρεάτος επηρεάστηκε βαθύτατα από τη λαϊκή μουσική. Τα παιξίματα και η προσωπικότητα του Ζαμπέτα, ο Τσιτσάνης, Παπαϊωάννου, Καζαντζίδης, Μπιθικώτσης, Αγγελόπουλος, Γαβαλάς, Διονυσίου, Γιώτα Λύδια, Σακελλαρίου, Νίνου, Μπέλλου, Πόλυ Πάνου, Καίτη Γκρέη και άλλοι αξιόλογοι καλλιτέχνες. 

«Έχω τις φωνές τους τυπωμένες στο dna μου πια. Τις έχω τόσο αγαπήσει, που όταν ακούω κάτι καινούριο, πολλές φορές και χωρίς να το καταλαβαίνω, περνά από αυτό το φίλτρο των σπουδαίων καλλιτεχνών, κι ύστερα προσθέτοντας και δικά μου προσωπικά στοιχεία βγαίνει όλο αυτό…» 

Δεν ήταν πάντα ο τραγουδιστής. Βούτηξε από λίγο σε διάφορα επαγγέλματα, κι έβλεπε πως τελικά δεν τον ευχαριστούσε τίποτα παρά μόνο να παίζει μουσική και να τραγουδάει. Και η ευκαιρία δόθηκε σε καλή στιγμή… 

«Δούλευα στην αμερικανική βάση στο Ελληνικό κοντά στο τότε σπίτι μου, ήμουν υπάλληλος πολιτικής αεροπορίας. Υπήρχε τότε στο Ανώγειο το 1985 ένα μουσικό σχήμα στην Τερψιθέα Γλυφάδας και προστέθηκα στη θέση κάποιου που ήθελε να φύγει. Είχα πάει να ακούσω τους Πάνο Κατσιμίχα, Ηρακλή Κοντό και Αντώνη Μωραΐτη. «Πάρε το μπουζούκι, και έλα», μου είπαν, κι έτσι ξεκίνησε η επαγγελματική μου σταδιοδρομία.» 

Αρχικά, μέχρι να σταθεί στα πόδια του δεν άφησε τη δουλειά του. Ήρθε η συνεργασία που τον οδήγησε στην παραίτηση. 

«Ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας, που είχαν ήδη κάνει τα «Ζεστά ποτά», ξεκίνησαν καλοκαιρινές συναυλίες μαζί με τη Δήμητρα Γαλάνη και την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Με πήραν στο σχήμα, κι αυτή ήταν η πρώτη επίσημη δουλειά μου και με καλό μεροκάματο. Έτσι δήλωσα παραίτηση και από τότε μόνο τραγουδώ.» 

-Η πορεία του τραγουδιού;

«Πλούσια και μεγάλη, με τα πάνω της και τα κάτω της, τις στεναχώριες και τις χαρές της, αλλά νιώθω απόλυτα ευγνώμων και τυχερός. Η επαφή με τον βαθύτερό μας εαυτό είναι απαραίτητη για να μπορούμε να πάμε παρακάτω και να είμαστε και καλά. Δεν μπορώ να δώσω συμβουλή, αλλά θα ‘θελα να ευχηθώ ο κάθε άνθρωπος να ψάχνει πολύ τι είναι αυτό που πραγματικά τον εκφράζει και το αγαπά και να το ακολουθεί. Αν όλοι καταφέρουμε να ασχοληθούμε με αυτό που γουστάρουμε, τότε τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο.» 

-Αυτό είναι πραγματοποιήσιμο τελικά ή ουτοπικό; 

«Πολλοί βρίσκουν σαν δικαιολογία, πως αυτό δεν συμβαίνει. Κρύβονται πίσω από βολέματα, ψεύτικες ανάγκες, και διάθεση για συσσώρευση πλούτου. Δεν είναι υγιές, οδηγεί σε μαρασμό την κοινωνία.» 

-Λένε, πως οι καλλιτέχνες είναι δύσκολα όντα, πολλές φορές δεν συνεργάζονται, είναι εγωκεντρικά…

«Είναι αλήθεια. Γενικά οι καλλιτέχνες είμαστε ψωνάρες. Επιζητεί κανείς να τον χειροκροτούν, να τον θαυμάζουν. Αυτό νομίζω ανήκει πιο πολύ στην σφαίρα της παιδικής ηλικίας. Εντάξει το ζεις ίσως, αλλά το ξεπερνάς. Μερικοί δεν το ξεπερνούν ποτέ. Οφείλω όμως να πω, πως μπορεί να είμαστε "τρελοί" αλλά είμαστε και ευαίσθητοι, και ψυχούλες. Χρειαζόμαστε ειδική μεταχείριση και κυρίως από τους συντρόφους μας.» 

-Δύσκολη η θέση να είσαι σύντροφος ενός καλλιτέχνη; 

«Μπορεί να στεναχωρήσω, αλλά είναι έτσι. Μέχρι και δεν ξέρω εάν πρέπει να κάνουν οικογένειες οι καλλιτέχνες. Η οικογένειά μου με στηρίζει και τη στηρίζω, αλλά προσπαθώ συνεχώς να γίνομαι καλύτερος, να μην γίνομαι κουραστικός για τους άλλους και βάρος. Δεν αρκεί να κάνεις οικογένεια, να τη διαλύεις και μετά τα παιδιά να τρέχουν σε ψυχίατρο. Αυτά τα έχουμε δει σε μεγάλους καλλιτέχνες. Πρώτα η οικογένεια και μετά η τέχνη. Αυτή είναι μια καθημερινή μου επιλογή που την έκανα από πολύ νωρίς. 

Δεν περιμένω από τον καλλιτέχνη να είναι Άγιος. Είναι λάθος λοιπόν να κυνηγάμε τους καλλιτέχνες και να τους βάζουμε στο μικροσκόπιο για τις τυχών αδυναμίες και πάθη τους. Πρέπει να τα συγχωρούμε αυτά στους ανθρώπους που μας ευεργέτησαν με τα δώρα τους. Κι όχι μόνο σε αυτούς αλλά και στους γύρω μας. Μόνο με την αγάπη μπορείς όλα αυτά να τα αφήσεις πίσω και να χαρείς την παρουσία του άλλου. Να νιώσεις πληρότητα και ευλογία.» 

-Τι μας λείπει για να νιώθουμε πληρότητα; 

«Να ανοιγόμαστε περισσότερο, να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον, να επικοινωνούμε. Είδες, με μια επαγγελματική αφορμή, συναντηθήκαμε και σαν άνθρωποι, μιλήσαμε, κι αν γίνει αυτό από όλους θα αγκαλιάσει όλο τον κόσμο και θα τελειώσουν τα βάσανά μας.»

-Σε κάθε γκρεμό υπάρχει και μια ευκαιρία; 

«Ναι, και πρέπει να τις κυνηγάμε τις ευκαιρίες. Να μην καθόμαστε στ’ αυγά μας. Να τολμάμε να έχουμε καλή διάθεση, θετική αύρα, ελπίδα.» 

-Και είναι και δωρεάν, αν αναλογιστεί κάποιος την οικονομική δυσπραγία. 

«Το οικονομικό είναι το λιγότερο τελικά. Οι άπληστοι του πλανήτη που μας βασανίζουν, είναι σίγουρα ανώριμοι και δυστυχείς. Θα μου πεις, την πληρώνουμε εμείς. Τι να κάνουμε, έτσι είναι η μοίρα των ανθρώπων. Αν όμως καταφέρουμε και ενωθούμε όλοι, θα τους πάρουμε μαζί.» 

-Ειδικός τρόπος προετοιμασίας πριν βγεις να τραγουδήσεις; 

«Η αυτοσυγκέντρωση. Κάνω και ένα είδος νηστείας πριν την παράσταση. Από την προηγούμενη δεν τρώω τίποτα, δεν πίνω. "Υγιής ψυχή τε και σώματι", για να μπορείς να κάνεις αυτό που είναι να κάνεις.» 

-Κι όταν παίρνεις το μικρόφωνο; 

«Για ένα δέκατο του δευτερολέπτου κοιτάω με ένα βαθύ βλέμμα ένα άλλο βλέμμα από το κοινό, και αν και δεν έχω πάρει ποτέ μου ναρκωτικά, μπορώ να πω πως αισθάνομαι σαν "ντοπαρισμένος". Όλα λειτουργούν στο τέρμα. Στη σκηνή με όλη αυτή την ένταση, τα συναισθήματα, τη ροή ενέργειας που δίνεις και παίρνεις από τον κόσμο, γίνεσαι υπεράνθρωπος. Βέβαια χρειάζεται να είσαι προσγειωμένος και επικεντρωμένος σε αυτό που κάνεις. Κάποιοι τρελαίνονται, καβαλάνε το καλάμι, ενώ δεν είναι έτσι. Αν πάρεις, πρέπει να δώσεις πίσω. Δεν σου ανήκει όλο αυτό. Είναι δανεικό. Στο δίνει ο άλλος για να κάνεις αυτό που έχεις αποφασίσει να κάνεις, αλλά το θέλει πίσω. Το κοινό είναι αμείλικτο.» 

-Στίχος ή μουσική το πιο σημαντικό; 

«Ο στίχος. Όμως η μουσική πρέπει να υποστηρίζει το στίχο. Για παράδειγμα, μια γελοία μουσική σε έναν λυπητερό στίχο, ταιριάζει; Επίσης η μουσική είναι αυτή που καθορίζει και το στυλ του κομματιού, αν θα ‘ναι λαϊκό, τζαζ, έντεχνο, μπαλάντα…» 

-Η κρίση των τελευταίων χρόνων έχει επηρεάσει δραματικά το χώρο της δισκογραφίας; 

«Σχεδόν δεν υπάρχει. Το δίσκο αυτό μόνοι μας τον χρηματοδοτήσαμε. Δεν υπάρχει αγοραστικό κοινό για τα cd. Ακόμα και οι επιτυχημένες δουλειές πουλάν κάποιες εκατοντάδες κομμάτια. Στην καλύτερη περίπτωση, διακινούνται μέσω εφημερίδων. Μα όταν κάποιος αγοράσει ένα cd με 2 ευρώ, δεν θεωρεί πως έχει κάτι σημαντικό στα χέρια του, ακόμη κι αν είναι. Γίνεται μια πράξη εμπορικού πάρε δώσε. Γι' αυτό και εμείς όταν βάλαμε αυτή την ερώτηση στον εαυτό μας, είπαμε όχι, θα το χρηματοδοτήσουμε κι ας μην πάρουμε τα λεφτά μας πίσω. Ας απευθυνθεί στους ανθρώπους με το παραδοσιακό τρόπο και επίσης όποιος ενδιαφέρεται, ας το προμηθευτεί -όπως γίνεται πια- στις ζωντανές εμφανίσεις μας.» 

Όνειρα για τη μουσική. 

«Αυτό που ονειρεύομαι είναι να υπάρχουν καλλιτέχνες, έμπνευση, δημιουργία και να μην ρίχνουμε νερό στο κρασί μας έχοντας ως στόχο τα περισσότερα χρήματα. Όσο δύσκολο και αν είναι αυτό είναι ο μόνος τρόπος για να σταθούμε στα πόδια μας. Την έχουμε ανάγκη την τέχνη, την καλή μουσική. Δεν είναι πολυτέλεια η Τέχνη, είναι βασική μας ανάγκη. Να είμαστε εκεί έστω κι αν υποφέρουμε οικονομικά.» 

Και το «υποφέρουμε» σχετικό. 

«Νομίζουμε πως χρειαζόμαστε. Ίσως έχουμε προβλήματα πολυτελείας αν αναλογιστούμε ανθρώπους που δεν διαθέτουν καθαρό νερό να πιουν ή πεθαίνουν από την πείνα. Όποιος λοιπόν έχει πρόβλημα πολυτελείας δεν δικαιούται να λέει πως έχει πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου.» 

«Οι πιο μεγάλες οι στιγμές, είναι οι καθημερινές» ακούστηκε ο στίχος του τραγουδιού, «Τα πιο μεγάλα μυστικά»... 

«Όλα τα καλά και σημαντικά είναι τζάμπα. Όταν σε αγκαλιάζει και αγκαλιάζεις έναν άνθρωπο αυτό το συναίσθημα είναι το εντονότερο και το πλουσιότερο.»