Ο καλύτερος τρόπος να προβλέψεις το μέλλον είναι να το σχεδιάσεις ή όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο θεός γελάει; Ό,τι και να ισχύει, δεν σημαίνει ότι δεν αξίζει να κάνεις μια προσπάθεια για να «μεταπείσεις» το θεό!







Γράφει η Αγγελική Πλουμά 


«Αν έχεις κτίσει κάστρα στον αέρα, η δουλειά σου δεν πήγε χαμένη. Εκεί θα έπρεπε να είναι. Τώρα βάλε τα θεμέλια από κάτω τους». Thoreau

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει όνειρα. Δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς νησί. Υπάρχουν άνθρωποι που «βλέπουν» το νησί κι άνθρωποι που μπορεί να είναι τόσο απασχολημένοι ώστε δεν βρίσκουν χρόνο να ασχοληθούν με το προσωπικό τους ταξίδι. Ακόμα, υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στην ικανότητά τους να φτάσουν στο δικό τους νησί και άνθρωποι που αμφισβητούν ή έχουν αρνηθεί για καιρό αυτή την ικανότητα.

Πολύ περισσότερο υπάρχουν άνθρωποι που σχεδιάζουν τη ρότα τους για να φτάσουν στον προορισμό τους.

Αυτοί οι τελευταίοι εφοδιάζονται με χάρτες, πυξίδες, μολύβια, και σχεδιάζουν το πώς θα φτάσουν στο νησί τους με ακρίβεια και σαφήνεια. Ποιότητες που έχει ένας καλός χάρτης πλεύσης. Κι όσο σχεδιάζουν, τόσο το νησί έρχεται πιο κοντά, τόσο το όνειρο γίνεται όραμα, το όραμα σκοπός κι ο σκοπός σχέδιο δράσης. Έτσι το μακρινό ταξίδι «ποσοτικοποιείται», γίνεται χιλιόμετρα και χρόνος, αναλύεται σε μέρες, βδομάδες και απόσταση που πρέπει να διανυθεί σε αυτά τα μικρά χρονικά διαστήματα. «Σπάει» δηλαδή σε μικρούς, υλοποιήσιμους στόχους, με σύντομες δράσεις που χτίζουν σιγά-σιγά αυτό που 'μοιαζε άπιαστο στην αρχή…

Σε κάποιο από τα σεμινάρια μου ένας από τους συμμετέχοντες, ακούγοντας τα παραπάνω, μου χάρισε ένα παλιό, υπέροχο βιβλίο. Λεγόταν «Μόνος στον Ατλαντικό» και το είχε γράψει ένας συμπατριώτης μου ο Νίκος Βαρτζίκος. Στην ουσία, αποτελεί ένα ημερολόγιο του διάπλου του Ατλαντικού με ιστιοπλοικό!



Ο Νίκος Βαρτζίκος γεννήθηκε στους Μυτιληνιούς της Σάμου. Το 1947 μετανάστευσε στην Αμερική. Σπούδασε οικονομικά και σταδιοδρόμησε στην Αμερικανική Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση.




Όταν ήρθε η ώρα του νόστου, της μόνιμης πια επιστροφής του, πήρε μια γενναία απόφαση. Θα γύριζε με τον τρόπο που του ταίριαζε και που ήταν αντάξιος της μεγάλης διαδρομής στη ζωή του. Θα διέσχιζε τα 5.500 ναυτικά μίλια που τον χώριζαν από την αγαπημένη του Σάμο με τον τρόπο που ένοιωθε ότι περισσότερο χωρούσε στην καρδιά του. Με το δικό του κατάλληλα προετοιμασμένο ιστιοπλοϊκό.

Αυτό ήταν το όνειρο, το όραμα, η επιδίωξη, ο σκοπός του. Αγόρασε το ιστιοπλοικό, το ονόμασε «Samos» και δυόμιση χρόνια ασχολήθηκε κατ' αποκλειστικότητα, με την ανακαίνισή του και την προσαρμογή του στις συνθήκες του απαιτητικού ταξιδιού.

Όταν τελείωσε η ανακατασκευή έκανε ένα δοκιμαστικό ταξίδι 700 μιλίων στη Νέα Σκωτία. Ακολούθησαν κι άλλα δοκιμαστικά ταξίδια που τον βοήθησαν να τελειοποιήσει το «Samos».

Το επόμενο φθινόπωρο άρχισαν οι προετοιμασίες για το μεγάλο ταξίδι: αγορά οργάνων ναυτιλίας, αγορά και εγκατάσταση ανεμοτίμονου, προμήθεια ανταλλακτικών, αγορά και οργάνωση προμηθειών, τροφίμων και νερού για περίπου 3 μήνες, προμήθεια πανιών.

Στη διάρκεια του ταξιδιού αντιμετώπισε ένα μεγάλο φάσμα καιρικών συνθηκών, από άπνοια μέχρι εντάσεις πολλών μποφόρ, ικανών να ακινητοποιήσουν πλοία-μεγαθήρια.

Παρ' όλη τη μακροχρόνια και σχολαστική οργάνωση του ταξιδιού, δεν έλειψαν τα απρόοπτα και οι ανάγκες επισκευών και βελτιώσεων των λειτουργικών συστημάτων του σκάφους. Οργάνωνε σχολαστικά το κάθε 24ωρο και ο ύπνος του γινόταν με έγερση και έλεγχο κάθε μισή ώρα.

Κατέπλευσε στο Βαθύ της Σάμου, ολοκληρώνοντας το ταξίδι του μετά από 68 ημέρες.

Κατάλαβες; Βήμα-βήμα. Γι' αυτό που ονειρεύομαι.

Για παράδειγμα, βρίσκω το χώρο που χρειάζομαι για γραφείο, τον άλλο μήνα υποδέχομαι τον πρώτο μου πελάτη, σε έξι μήνες φτιάχνω τον πρώτο ντοσιέ από τους ευχαριστημένους μου πελάτες κι «ανοίγομαι» σε περισσότερους και σε ένα χρόνο έχω στήσει την ιστοσελίδα μου και προωθώ ευρύτερα τη δουλειά μου.

Όμως δεν γεννηθήκαμε για να «ταξιδεύουμε» μόνοι. Χρειαζόμαστε συνοδοιπόρους, συνεπιβάτες, ανθρώπους με τους οποίους να μοιραζόμαστε τα σχέδια και τη δράση μας. Κι αυτό είναι μια άλλη επιλογή που απαιτεί μεγάλη προσοχή. «Εμπιστοσύνη» και «ανοιχτοσύνη» δεν σημαίνει μοιράζομαι με όλους τα όνειρά μου, αναζητώντας ίσως επιβεβαίωση ότι η επιλογή μου είναι «σωστή». Το αδιάκριτο και φλύαρο μοίρασμα δεν δείχνει εμπιστοσύνη… πολλές φορές μπορεί να δείχνει κι ανοησία…

Αν ήταν να κάνετε ένα μεγάλο και σημαντικό για σας ταξίδι θα βγαίνατε στο δρόμο και θα διαλέγατε τον πρώτο τυχόντα για συνταξιδιώτη, πληρώνοντας μάλιστα τα ναύλα του; Αν όχι, γιατί φέρεστε έτσι στα όνειρα και στους στόχους σας; Γιατί τα περιφέρετε ανούσια στα στόματα και στο χρόνο ανθρώπων που διόλου δεν τους αφορούν και καθόλου δεν σας νοιάζονται;

Ο παρακάτω διάλογος από τον Laurent Gounelle και τον καταπληκτικό του «Άνθρωπο που ήθελε να γίνει ευτυχισμένος» εξηγεί λίγο καλύτερα:

-Λοιπόν, με το να πραγματοποιήσετε το σχέδιό σας, αφού σας έλκει τόσο, δεν θα ανήκετε σε μια κατηγορία ανθρώπων. Θα είστε ο εαυτός σας, θα εκφράζετε το ταλέντο σας, σύμφωνα με τις δικές σας αξίες.

-Αυτό είναι αλήθεια, πρέπει να το θυμάμαι.

-Ναι

-Ξέρετε, μίλησα ήδη γι αυτό το σχέδιο με δύο ανθρώπους από το περίγυρό μου και πρέπει να πω ότι κατά κάποιο τρόπο μου έβαλαν πάγο.

-Γιατί;

-Ό ένας μου είπε ότι το επάγγελμα (σημ. του φωτογράφου) είναι κλειστό και δεν θα καταφέρω τίποτα αν ξεκινήσω έτσι, χωρίς γνωριμίες. Ο άλλος αντέτεινε ότι τέτοιου είδους δουλειά δεν στήνεται από τη μια μέρα στην άλλη, χωρίς πελατεία, και ότι πρακτικά δεν έχω καμία πιθανότητα επιτυχίας.

-Όλοι όσοι έχουν στο μυαλό τους κάποιο σχέδιο αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα.

-Δηλαδή;

-Όταν μιλάτε για κάποιο σχέδιο στους γύρω σας, οι αντιδράσεις που εισπράττετε είναι τριών ειδών: οι ουδέτερες, οι ενθαρρυντικές και οι αρνητικές, αυτές που θέλουν να σας κάνουν να τα παρατήσετε.

-Είναι ξεκάθαρο...

-Είναι ανάγκη να απομακρυνθείτε από όσους νιώθετε ότι θα μπορούσαν να σας αποθαρρύνουν. Σε καμιά περίπτωση μην τους εμπιστεύεστε τα σχέδιά σας.

-Ναι, αλλά από την άλλη μπορεί να σου ανοίξουν τα μάτια, αν έχεις πάρει λάθος δρόμο.

-Ως προς αυτό, να απευθύνεσθε μόνο σε όσους γνωρίζουν καλά τον τομέα που σας ενδιαφέρει. Όμως, δεν πρέπει να εμπιστεύεστε ανθρώπους που θα μπορούσαν να σας αποθαρρύνουν ανταποκρινόμενοι στις δικές τους ψυχολογικές ανάγκες.



Κι όσους έχουν κάνει ήδη το ταξίδι μεταμόρφωσης που εσύ ξεκινάς τώρα, θα συμπλήρωνα… Μάθε από όσους τα κατάφεραν, από όσους ολοκλήρωσαν τη διαδρομή. Μοιράσου με όσους αξίζουν τα ωραία και σημαντικά που για καιρό επωάζεις σε μυαλό και ψυχή. Ένα σύμβουλο, ένα θεραπευτή, ένα φίλο… δεν έχουν σημασία οι περγαμηνές, αυτό που έχει σημασία είναι η συμβατότητα, η ικανότητα να τον εμπιστευτείς και να μάθεις απ` αυτόν. Και τότε το ταξίδι σου εκτός από προκλητικό μπορεί να γίνει και ευχάριστο.


*Η Αγγελική Πλουμά είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στη Διοίκηση Επιχειρήσεων, ασχολείται κι είναι ταγμένη στην Ανάπτυξη του Δυναμικού Ατόμων και Οργανισμών. Εφαρμόζει κατ` αποκλειστικότητα στην Ελλάδα το πρόγραμμα ανάδειξης ταλέντων «ο Δρόμος της Πεταλούδας» και είναι συγγραφέας του σχετικού βιβλίου, «Ζωές που ξεχωρίζουν, ιστορίες που μεταμορφώνουν» (Φίλντισι, 2015).