Αυτή τη γυναίκα που με κοιτά τη ξέρω χρόνια. Από τότε που είχε μπροστά της ένα κομμάτι λευκό χαρτί και δεν ήξερε τι να το κάνει…









Γράφει η Ελευθερία Ρίζου



Πάνε σχεδόν είκοσι χρόνια. Κρατούσε μπροστά της ένα κομμάτι χαρτί που 'θελε να του δώσει ζωή. Τότε, που νόμιζε πως το λευκό… ζωή δεν έχει. Και πάσχιζε να ξημεροβραδιάζεται από πάνω του. Η μία γραμμή διαδέχονταν την άλλη, το ένα χρώμα κάλυπτε το άλλο κι όταν έκρυβε το λευκό και η μεγαλειώδη του σιωπή δεν ακουγόταν πια… τότε, και πάλι κάτι δεν της άρεσε.





Μια μέρα αποφάσισε να τα χώσει όλα στο συρτάρι, να το κλειδώσει και να μην το ξανανοίξει ποτέ. Και μετά, στη ζωή ξεχάστηκε αυτή η γυναίκα με ομορφιές και δυσκολίες. Η ζωή της επιβίωσης της είχε προτείνει: Δουλειά, σπίτι, παιδιά, και πάλι ξανά.

Το συρτάρι κλειδωμένο. Κάπου χωμένο, ξεχασμένο το κλειδί.
Τα παλιά χρώματα είχαν αρχίσει να ξεραίνονται και το χαρτί να πανιάζει όταν ήρθε η οικονομική κρίση. Ήρθε και η ανεργία μαζί. Η γυναίκα έμεινε σπίτι να κοιτάζει τους τοίχους, τα ντουβάρια, τη ζωή από μπροστά της να περνά για 'κείνην και τον άνθρωπό της. Η σιωπή της… κραυγή. Θυμήθηκε το συρτάρι. Αναζήτησε το χαμένο κλειδί. Στην κρίση επιβάλλεται να 'χεις αντικλείδι.



Όλα τα παλιά υλικά ξανατοποθετήθηκαν στο τραπέζι. Η σιωπή απέκτησε φωνή, οι μέρες πέρασαν κι όταν έφτασε στα χέρια της η πρόσκληση για τα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής που συμμετείχε, ένιωσε κουρασμένη. Τιμητική η πρόσκληση, αλλά όχι κατά πως σκέφτονται οι άλλοι την τιμή, αλλά κατά πως ξέρει να την ορίζει ο κάθε άνθρωπος για τον εαυτό του.

Υ.γ.: Τελικά το άσπρο είναι πολύχρωμο; Το μαύρο μπορεί να είναι και αισιόδοξο;