Ο Μαρκ Τουέιν (σημαίνει δυο οργιές βάθος), ή επί του πραγματικού του ονόματος: Σάμουελ Λάγνκχορν Κλέμενς υπήρξε ένας από τους πλέον συναρπαστικούς μυθιστοριογράφους και ο πρώτος stand up κωμικός της Ιστορίας. 

Έφυγε από το σπίτι του στα 18 του και δεν ξαναγύρισε ποτέ! Έπιασε δουλειά σε ένα ποταμόπλοιο ελπίζοντας να γίνει καπετάνιος κάποια μέρα –και να παίρνει τον τρίτο υψηλότερο μισθό εκείνης της εποχής. Έπεισε και τον αδελφό του Χένρι να τον ακολουθήσει. 

Τον Μάιο του 1858, ο Τουέιν είδε ένα εφιάλτη με τον αδελφό του νεκρό μέσα σε μεταλλικό φέρετρο. Ένα μήνα μετά, το όνειρο επαληθεύτηκε, αφού ο Χένρι σκοτώθηκε σε μία έκρηξη σε ατμόπλοιο. Το συμβάν – μαζί με το προφητικό όνειρο- θα στοίχειωνε τον Τουέιν για το υπόλοιπο της ζωής του. 

Ξεκίνησε γράφοντας μια μικρή ιστορία: Ο περίφημος βάτραχος της Καλαβέρα. Ακολούθησαν κάποια άλλα (Τομ Σώγιερ-1876, Η ζωή στον Μισισιπή-1883) και το 1885 οι περιπέτειες του Χκαλπμπερι Φιν. «Αν δεν μπορείς να γράψεις ένα καλύτερο βιβλίο για τα παιδιά μας, καλύτερα μη γράφεις τίποτα», έγραφε σε μία από τις επιστολές διαμαρτυρίας της εποχής. Ο Τουέιν έγινε διάσημος! 

Έχει πει: «Νομίζω ότι δε γινόμαστε ποτέ ο απόλυτα αυθεντικός εαυτός μας, παρά μόνον όταν πεθαίνουμε. Έπρεπε να ερχόμαστε στη ζωή νεκροί-θα γινόμασταν ειλικρινείς πολύ συντομότερα»! 

Πολύ πριν τον Λένι Μπρους και τον Ρεντ Φοξ, ο Τουέιν διασκέδαζε το κοινό του (συνήθως έπειτα από δείπνα σε κλειστό κύκλο προσκαλεσμένων) με τον αθυρόστομο λόγο του, μιλώντας για σεξ, αέρια και άλλα θέματα ταμπού. 

Σε μία τέτοια διάλεξη με τίτλο «Σκέψεις για την Επιστήμη του Αυνανισμού», αυτοσχεδίασε στο θέμα της αυτοϊκανοποίησης  συμβουλεύοντας μην «παίζετε με την Μοναχική Παλάμη πάρα πολύ». 

Μια άλλη φορά, αφιέρωσε έναν ολόκληρο λόγο στη σημασία της πορδής, μπροστά στη Βασίλισσα Ελισάβετ Α’. 

Ίσως ο πιο περιβόητος λόγος του να είναι εκείνος που έβγαλε το 1902 για τα υπερμεγέθη πέη, υπερασπιζόμενος τα λιγότερο προικισμένα αυτού του κόσμου. Δεν δίστασε να ομολογήσει κιόλας ότι κάποτε είχε προσπαθήσει να επιμηκύνει το πέος του με μία ένεση νιτρικού άργυρου, αλλά «με το που το έβγαλα έξω ντράπηκα και μετάνιωσα»! 

Ο Τουέιν λάτρευε τις γάτες: «Αν ο άνθρωπος διασταυρωνόταν ποτέ με τη γάτα, θα ήταν πρόοδος για την ανθρωπότητα, αλλά καταδίκη για τις γάτες». 

Όσο αγαπούσε τα γατάκια, τόσο μισούσε τα παιδιά ο Τουέιν. Η τουλάχιστον έτσι ισχυριζόταν. Κάποτε μια φίλη του έδειχνε το ροδαλό μωρουδάκι της. «Μα δεν είναι αξιολάτρευτα κ. Κλέμενς;» τον ρώτησε. «Όχι, τα σιχαίνομαι», απάντησε και άρχισε να της διηγείται εκείνο το περιστατικό, που ο γιος της αδελφής της σκαρφάλωνε στο κρεβάτι του και τον φίλησε, ενώ εκείνος προσπαθούσε να αναρρώσει. «Αποφάσισα πως αν ζούσα, θα έστηνα ένα μνημείο στον Ηρώδη»! 

Ήταν φανατικός της νηστείας για τις ευεργετικές επιδράσεις που είχε στον οργανισμό. Όποτε κρυολογούσε ή ανέβαζε πυρετό, έραβε το στόμα του για δύο ή περισσότερες μέρες γιατί έτσι, έλεγε, γινόταν περδίκι. «Λίγη ασιτία κάνει μεγαλύτερο καλό στον μέσο άρρωστο απ’ ότι τα καλύτερα φάρμακα και οι ακριβότεροι γιατροί». 

Μπορεί ο Τουέιν να είχε το χειρότερο δυνατό ένστικτο στις επενδύσεις του, στην πρόβλεψη του θανάτου όμως ήταν σκέτος Νοστράδαμος. 

Γεννημένος το 1835, όταν ο Κομήτης του Χάλεϊ ήταν ορατός από τη Γη, πίστευε ότι θα πεθάνει στην επιστροφή του. «Ήρθα με τον Κομήτη Χάλεϊ», δήλωσε το 1909. «Tου χρόνου ξανάρχεται και πιστεύω ότι θα φύγω κι εγώ μαζί του. Θα είναι η μεγαλύτερη απογοήτευση της ζωής μου αν δεν πεθάνω με τον Κομήτη Χάλεϊ  Σίγουρα, ο Παντοδύναμος είπε: Λοιπόν, εδώ έχουμε δύο υπέρτατα ούφο. Ήρθαν μαζί, πρέπει να φύγουν και παρέα». 

Όντως ο Κομήτης του Χάλεϊ επέστρεψε τον επόμενο Απρίλιο και ο Τουέιν πέθανε την επόμενη μέρα.  

Πηγή: Κρυφές Ζωές Μεγάλων Συγγραφέων. Robert Schnakenberg. Intro Books.