Συνέντευξη στην Αιμιλία Πανταζή

Με κοιτά στα μάτια και μου λέει: «Το δηλώνω χρόνια. Τη ζωή μου τη ζω φυσιολογικά. Δυο πράγματα έχω στερηθεί: τα όμορφα, ψηλά τακούνια και να με αφήνουν οι γονείς μου πιο πολλές ώρες έξω τα βράδια.»

«Έτσι με έμαθαν από μικρή. Να ζω χωρίς να αισθάνομαι την αναπηρία μου, παρά μόνο να ακούω για την ομορφιά μου: "Τι κούκλα ζωγραφιστή! Τι εκφραστικά μάτια!" Κι εγώ, ποτέ δεν κοιταζόμουν στο καθρέφτη για να εξετάσω με λεπτομέρεια το σώμα μου. Εξάλλου, με τέσσερα παιδιά στο σπίτι δεν θα μπορούσε να επιζήσει κι εύκολα καθρέφτης...»

Στην αρχή ασυναίσθητα, αργότερα μάθαινε να αξιοποιεί όλο και περισσότερο τα χαρίσματά της...

«Είχα επιλέξει τις δικές μου ταμπέλες: κοινωνική, χαρούμενη, δοτική. Όλοι αναζητούσαν την παρέα μου. Όλοι με αγαπούσαν.»

-Ο πατέρας σου γεννημένος στην πόλη Burell της Αλβανίας και η μητέρα σου από τους Άγιους Σαράντα. Άνθρωποι που "κυνήγησαν" με αξιοπρέπεια το μεροκάματο στην Ελλάδα. Η ζωή σας στην Αλβανία;

«Η οικογένειά μου! Ξέρεις, μέναμε σε μια γειτονιά, όπου οι άνθρωποι ήταν ενωμένοι. Δεν έθιξαν το πρόβλημα του ποδιού μου, την έντονη αστάθεια στο περπάτημά μου, τον ατροφισμό τού αριστερού μου χεριού.

Θυμάμαι, χειμώνας ήταν, και οι δρόμοι στο μέρος που ζούσα ήταν γεμάτοι λάσπη και πέτρες. Η μάνα μου με έντυνε καλά και μ’ άφηνε να βγω μαζί με τα άλλα παιδιά να παίξω. Έτρεχα, σκόνταφτα συνεχώς, έπεφτα κάτω, τα πόδια μου πλήγιαζαν, γέμιζαν αίματα, σηκωνόμουν για να ξανατρέξω. Όλη αυτή τη διαδικασία την είχα συνηθίσει. Αυτή ήμουν. Η Γιολάντα.»

Η Μάνα...

«Όταν άνοιξαν τα σύνορα, με πήρε η μάνα μου, έγκυος έξι μηνών στον αδερφό μου, και πήγαμε στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων για να μάθει τρόπους θεραπείας του προβλήματος υγείας μου. Μια νοσοκόμα ήταν πολύ σκληρή: "το παιδί σου θα μείνει έτσι για πάντα" της είχε πει. 

Τελικά οι γιατροί μας συνιστούν να πάμε στην Αθήνα. Με ασθενοφόρο φτάσαμε στο Παίδων Αγλαΐα Κυριακού. Τεσσεράμισι ετών εγώ και η μάνα μου μόνη, χωρίς χρήματα, και δίχως δυνατότητα επικοινωνίας με τον άντρα της και τ' άλλα της παιδιά που είχαν μείνει στην Αλβανία. Μείναμε περίπου ένα μήνα. Έτρωγε από το φαγητό που άφηνα και έπλενε τα ρούχα της στις τουαλέτες του νοσοκομείου. Μας βρήκε τελικά ο αδελφός της ο οποίος έψαχνε όλα τα αθηναϊκά νοσοκομεία για να μας εντοπίσει.» 




-Εμπόδιο τι είναι;

«Το σώμα μου πάντως, ποτέ δεν ήταν εμπόδιο για μένα. Δεν το έβλεπα έτσι. Μέχρι τα δεκαοχτώ μου δηλαδή, που για πρώτη φορά κατάλαβα πως έχω αναπηρία. Ο πρώτος μου έρωτας μού το ανακοίνωσε με τον πιο σκληρό τρόπο. Τότε έπαθα σοκ. Το σοκ της συνειδητοποίησης που δεν κράτησε όμως για πολύ.»

-Ζεις πλέον στην Αθήνα. Τα βλέμματα πώς τα αισθάνεσαι;

«Τα νιώθω να με καρφώνουν. Θέλουν να ικανοποιήσουν την περιέργεια, τη λύπη και μερικά την αδιαφορία τους. Κι εγώ απλώς τα προσπερνώ. Δεν έχω επιτρέψει ποτέ σε κανέναν να πει κάτι, τουλάχιστον μπροστά μου.  Πίσω μου δεν με νοιάζει τι γίνεται. Πώς αλλιώς να το πω;

Πηγαίνω γυμναστήριο και οι μισοί με κοιτάν σαν να κάνω το πιο extreme σπορ στον κόσμο, ενώ οι υπόλοιποι με λυπούνται, αληθινά ή ψεύτικα…»

-Τους λες κάτι;

-Σχέσεις και όνειρα...

«Δεν ονειρεύομαι να με δω, σώνει και ντε, νυφούλα. Αν είναι να ‘ρθει, ας έρθει. Σημαντικό για μένα είναι να βρεθεί ένας άντρας που θα με αγαπήσει όπως ακριβώς είμαι: η Γιολάντα. Αυτός θα είναι και ο κατάλληλος.»

Ομορφιά τι είναι;

«Η πραγματική ομορφιά είναι να έχεις ατέλειες. Να αγωνίζεσαι για όσα κάποιοι θεωρούν αυτονόητα: να κάνεις φίλους, να συμπεριφέρεσαι με καλοσύνη στους ανθρώπους, να τους βοηθάς.  

Ίσως εάν ήμουν σωματικά υγιής να ήμουν κακός άνθρωπος. Από μικρή εώς τα δεκαοχτώ μου μπαινόβγαινα στα νοσοκομεία. Εκεί είδα τους καλύτερους γονείς.»

Απλά και φυσιολογικά...

«Δεν πρέπει να λυπάσαι το άτομο που είναι ανάπηρο. Σε κείνο υπάρχει μεγαλύτερη θέληση και αγώνας για να ζήσει.»