Μπορεί να αλλάξει η ζωή; Φυσικά και μπορεί. Αρκεί να γυρίσουμε πίσω και να ξαναψάξουμε… καλύτερα!










Γράφει η Αιμιλία Πανταζή


Παρακολουθούσε τα μέλη της οικογένειάς του να αυξάνονται: δυο κατακόκκινες τριανταφυλλιές είχαν φυτρώσει στον κήπο και ένα τεράστιο σκυλί είχε εγκατασταθεί στο σπίτι!

Ο Νίκος, οικοδόμος με δύο παιδιά και μια γυναίκα, προσπαθούσε να κρατήσει αποστάσεις. Η σχέση του με τα ζώα είχε τραυματιστεί, από τότε που υπήρχε στη ζωή του η Μαξιμίλια. Γάτα ήταν. Η Μαξιμίλια, όμως, έπασχε από μία πολύ σοβαρή ασθένεια και ο γιατρός είχε προτείνει ευθανασία. Ο Νίκος δεν είχε άλλη διέξοδο. Από τότε, όμως, απέφευγε το οποιοδήποτε τετράποδο μπορούσε να του τινάξει τις συναισθηματικές του ισορροπίες στον αέρα. Δεν άντεχε και άλλη… πληγή. Υπέφερε, σιωπηλά.

«Πώς έγινα έτσι;», αναρωτιόταν αλλά επέμενε. Αλλά τα παιδιά συνέχιζαν να επιμένουν για την υιοθεσία της Νταίζης. Το είχαν αγαπήσει αυτό το σκυλί. Πώς να τους πει όχι;
Τους έλεγε «όχι» στις κυριακάτικες εκδρομές που είχαν μάθει να κάνουν οικογενειακώς, είχε πει «όχι» στον γιο του τον Γιάννη όταν του ζήτησε καινούργιο ποδήλατο, είπε «όχι» στην Άννα όταν δεν μπορούσε πια να της πληρώνει το μπαλέτο. Τα μεροκάματα από την οικοδομή έμπαιναν στο σπίτι περιστασιακά, το ίδιο συνέβαινε και με τη γυναίκα του. Η γιαγιά και ο παππούς από το χωριό έστελναν πεσκέσια, αλλά η ζωή τους είχε αλλάξει. Αυτήν την φορά αποφάσισε να τους πει «ναι».

Έτσι,  η Νταίζη μπήκε στο σπίτι σαν σίφουνας. Και τότε ο Νίκος που είχε σκληρύνει με τα χρόνια και τα προβλήματα της επιβίωσης, άρχισε να θυμάται την παλιά του ζωή, τότε που όλα ήταν ξέγνοιαστα. Τα βλέμματα απόκτησαν νόημα και το άγγιγμα στο τρίχωμα της Νταίζης τον βοήθησαν να αρχίζει να... νιώθει ξανά! Όσα απογεύματα δεν δούλευε στις σκαλωσιές την έβγαζε εκείνος βόλτα.

Ώσπου ξεκίνησε μια μεγάλη εργολαβία στη Δράμα και τον φώναξαν για δουλειά. «Μπαμπά, γιατί δεν παίρνεις μαζί σου και τη Νταίζη;» του πρότεινε η κόρη του.
Άφησε πίσω παιδιά, γυναίκα, σπίτι, τριανταφυλλιές… αλλά την Νταίζη την πήρε μαζί του. «Νταίζη, το σαββατοκύριακο θα πάμε σπίτι, τι λες να πάρουμε στα παιδιά;»