Αυτή η σχέση συνδέει ανθρώπους που σε τρυφερή ηλικία «έφαγαν πόρτα» όταν πήγαν να εκφράσουν την διαφορετικότητα και το χάρισμα τους. 

Ο Αλβέρτος Αϊνστάιν ήταν ένα παιδί που δυσκόλευε τους γύρω του εξαιτίας «της καθυστέρησις του». H γυναίκα που τον πρόσεχε τον έλεγε «κοιμισμένο». «Ο δάσκαλός του έλεγε : "Θα ήταν ευγενικό από μέρους σου, αν κάποια μέρα μας άδειαζες τη γωνιά. Η παρουσία σου, η ονειροπαρμένη και αδιάφορη στάση σου απέναντι σ' όλα εκείνα που προσπαθούμε εδώ να σου μάθουμε, υποσκάπτει το σεβασμό όλης της τάξης». 

Σε ένα παράξενο γύρισμα, από αυτά που μόνο η ζωή ξέρει να σκηνοθετεί, αυτός που θα χρίζονταν και θα αποκαλούνταν από πολλούς «διάδοχος του» ξεκινάει τη ζωή με παρόμοια αντιμετώπιση. Αυτή «της πόρτας». 

Στα δύο του χρόνια, ο Jacob Barnett διαγνώστηκε με Σύνδρομο Asperger. Η πρώτη εκτίμηση των γιατρών και «η συμβουλή τους» προς τους γονείς του Jacob είναι να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι έχουν ένα παιδί – φυτό που «ούτε να μιλήσει θα κατόρθωνε ποτέ κι ούτε καν τα κορδόνια των παπουτσιών του να δέσει μόνος». 

Ο Αδόλφος Χίτλερ από την άλλη, ζούσε από μικρός με το όνειρο να γίνει ζωγράφος. Επέμεινε. Έδωσε εξετάσεις στην Ακαδημία Καλών Τεχνών στην Βιέννη. Ξανά και ξανά. Η απάντηση ήταν η ίδια. «Λυπούμαστε. Αποτύχατε». Ξανά και ξανά. 

Τα θέματά του επαναλαμβανόμενα. 

Γυναίκες – κυρίαρχη η προσωπογραφία της μητέρας του - λουλούδια, ζώα, κτίρια. 

Αυτό το τελευταίο τον έκανε να προσπαθήσει ακόμα μια φορά να κυνηγήσει το όνειρό του δίνοντας εξετάσεις στην αρχιτεκτονική. 

Θεωρεί, ωστόσο, την αρχιτεκτονική υποκατάστατο της πραγματικής του αγάπης που είναι η ζωγραφική. Το αποτέλεσμα και σ αυτή τη σχολή, το ίδιο. «Λυπούμαστε, αποτύχατε». 

Ο ίδιος γράφει σχετικά στο ημερολόγιό του: «Ήθελα να ασχοληθώ με τη ζωγραφική αλλά δεν τα κατάφερα. Η αρχιτεκτονική ήταν ένα όνειρο που έμεινε και αυτό ανεκπλήρωτο, αφού έπρεπε να έχω παρακολουθήσει μαθήματα σε αρχιτεκτονική ή έστω σε τεχνική σχολή. Η τελευταία απαιτούσε καλούς βαθμούς γυμνασίου, και εγώ δεν είχα. Η εκπλήρωση των καλλιτεχνικών μου ονείρων μοιάζει, πιά, αδύνατη!». Το τι έγινε στην πορεία είναι, λίγο – πολύ, γνωστό. 

Ο μεν Αϊνστάιν γίνεται, στα 34 του πανεπιστημιακός καθηγητής , στα 42 του παίρνει το βραβείο Νόμπελ και χαρακτηρίζεται μεγαλοφυΐα του αιώνα. 

Ο δε Χίτλερ κατατάσσεται εθελοντικά στο στρατό, ακολουθεί πολιτική καριέρα και χαρακτηρίζεται «ο φονιάς του αιώνα». 

Όσο για τον Jacob Barnett είναι σοβαρή υποψηφιότητα για το Νόμπελ Φυσικής κι έχει αποκτήσει και έμμισθη θέση ερευνητή στο πανεπιστήμιο που φοιτά… στα 14 του χρόνια. 

 «Τι θα είχε γίνει αν η επιτροπή είχε δεχθεί και δεν είχε απορρίψει τον Αδόλφο Χίτλερ; Ποια θα ήταν η ζωή του; Η ιστορία του κόσμου θα άλλαζε;». 

Ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας Ερίκ-Εμμανουέλ Σμιτ αποφασίζει να διηγηθεί αυτή την ιστορία στο βιβλίο του Αν ο Χίτλερ συναντούσε τον Μπρετόν και δίνει τροφή για σκέψη στα παραπάνω ερωτήματα.«Τι σχέση μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στον μαθητευόμενο καλλιτέχνη και στον ολοκληρωμένο τύραννο; Και αν τελικά ο Χίτλερ ήταν μια πιθανή δική μας εκδοχή;» 

Και σε μερικά άλλα.

Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν ξέρει μια και σε τόσο μεγάλα και καίρια ζητήματα δεν χωράνε «εύκολες» απαντήσεις. Άλλωστε όπως λέει κι ο Ιονέσκο «την αλήθεια την προβλέπεις μόνο εφόσον έχει συμβεί». 

Αυτό που μπορούμε μόνο να πούμε είναι ότι σε κάποιους ανθρώπους, «η πόρτα» ή «το καβούκι» λειτουργεί παρα-κινητικά, σε άλλους παρα-λυτικά. 

Δεν έχει, τελικά, τόσο μεγάλη σημασία το «τι θα γινόταν αν…», όσο το να αναγνωρίσουμε ότι «πόρτες» δεν τρώμε μόνο εμείς οι κοινοί θνητοί αλλά και πολλοί διάσημοι. Κι αυτό που έχει πραγματικά σημασία δεν είναι το υλικό «της πόρτας» αλλά η στάση μας απέναντι σε αυτή «την πόρτα». 

Πολλοί οι παράγοντες αλλά δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω την μεγάλη και καίρια σημασία της προσωπικής επιλογής. 

Τι θα επιλέξω να κάνω στην επόμενη «πόρτα» που θα παρουσιαστεί στην προσπάθεια να ακολουθήσω το όνειρό μου. «Θα την φάω στα μούτρα» η θα την ανοίξω. 

Η διαφορά βρίσκεται πολλές φορές σε εκείνο το μικρό βήμα που θα μου δώσει την ευλογημένη απόσταση να το ξαναδώ, να το ξανασυζητήσω με τον εαυτό μου, να μη λειτουργήσω αυτόματα. Κι ίσως, τότε, να δω και το τι / ποιος βρίσκεται πίσω από αυτή «τη πόρτα». Ίσως να δω ότι εγώ δεν είμαι γυμνός και άοπλος. 

Κι αυτοί που είναι οι κλειδοκράτορες δεν είναι και τόσο «ειδικοί» και ισχυροί τελικά. Ειδικός για να διαγνώσεις την πηγή της πραγματικής του δύναμης και της πρωταρχικής σου ικανότητας είσαι εσύ ο ίδιος. 

Κι όπως είχε δηλώσει κι ο Jacob Barnett sε πρόσφατη ομιλία του στο TEDx Teen με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Κανονικά δεν θα έπρεπε να βρίσκομαι εδώ τώρα. Οι ειδικοί είχαν πει πως δεν θα κατάφερνα καν να μιλήσω. Προφανώς κάποιοι τραβάνε τα μαλλιά τους τώρα»!

Πηγές : http://www.storieumane.gr/2013/02/albert-ainstain-o-pio-kakos-o-mathitis.html, Αιμιλία Πανταζή Αυτοβιογραφία Αϊνστάιν. Συγγραφείς: Άλμπερτ Αϊνστάιν.Εκδότης: Κοροντζής. Αν ο Χίτλερ συναντούσε τον Μπρετόν, Eric Emmanuel Schmitt, εκδόσεις Καστανιώτη Τα ρόδα της σιωπής, Πασχαλία Τραυλού, εκδόσεις Ψυχογιός 

http://www.fpp.co.uk/Hitler/artist/Price/WashingtonPost210402a.html 

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/ Το αγόρι που μιλούσε με τους πλανήτες, Κριστίν Μπαρνέτ, εκδόσεις Ψυχογιός