Μετά από ένα ολιγοήμερο ταξίδι του, διαγνώστηκε όγκος στο πάγκρεας. Ο Καναδός, Ralf  Steinman ήταν 64 ετών και διευθυντής στο Τμήμα Κλινικής και Ερευνητικής Ανοσολογίας του Πανεπιστημίου Ροκφέλερ στη Νέα Υόρκη. 

Τι θα μπορούσε λοιπόν να κάνει ένας άνθρωπος, σαν τον Ralf Steinman, ο οποίος είχε περάσει ώρες ατελείωτες στο εργαστήριο, έφερνε αντίγραφα των The New England Journal of Medicine στις εκδρομές πεζοπορίας στο Βερμόντ και σχεδίαζε πάντα τις οικογενειακές του διακοπές να συμπίπτουν με επιστημονικά συμπόσια;

Αυτή τη φορά είχε να αντιμετωπίσει έναν τύπο καρκίνου στο ίδιο του το σώμα. Μπήκε στο εργαστήριο και ξεκίνησε την έρευνα. 

«Αυτό είναι το μόνο που ήξερε πώς να το κάνει.. Γνώριζε πώς να είναι ένας επιστήμονας.» αναφέρει η κόρη του Αλέξις.

Το 80% των ασθενών του με τον συγκεκριμένο τύπο καρκίνου δεν τα είχε καταφέρει περισσότερο από έναν χρόνο. Κι αυτό το γνώριζε ο αξιόλογος γιατρός.

Αφού επικοινώνησε με τα παιδιά του μέσω skype ενημερώνοντάς τους να μην μπουν άδικα στην διαδικασία να ψάξουν μέσω διαδικτύου για θεραπεία αφού δεν υπήρχε, αποφάσισε στηριζόμενος στις πολυετές ιατρικές και ερευνητικές γνώσεις του, καθώς και  στην επιθυμία του να ανακαλύψει με όχημα τα δικά του καρκινικά κύτταρα τη θεραπεία που θα ανακουφίσει ίσως και άλλους ανθρώπους, να ξεκινήσει μια νέα μάχη αυτή τη φορά από τη μεριά του ασθενούς.

Δύο εβδομάδες μετά τη διάγνωση, αφού οι εξετάσεις είχαν δείξει πως ο όγκος του μπορούσε να αφαιρεθεί, μπήκε στο χειρουργείο του Memorial Sloan-Kettering Cancer Center, ακριβώς απέναντι από τη λεωφόρο που βρισκόταν το γραφείο του στο Πανεπιστήμιο Rockefeller.

Αργότερα ο Steinman κομμάτιασε το δείγμα του όγκου του και το έστειλε σε εργαστήρια σημαντικών Πανεπιστημίων στη Βοστώνη, Βαλτιμόρη, Τορόντο και Tübingen, Γερμανία, Ντάλας και Νέα Υόρκη προς περαιτέρω διερεύνηση και πειραματισμούς. 

Έβαλε τον εαυτό του σε διαδικασία συνεχών πειραμάτων:  έλαβε εμβόλια (ανοσοθεραπεία) που βρίσκονταν είτε σε στάδια δοκιμών, είτε είχαν επιτυχή αποτελέσματα σε άλλες μορφές καρκίνου.

Επινόησε μια σειρά θεραπειών από τα συστατικά του σώματός του, στηριζόμενος στην ανακάλυψή του για τα δενδριτικά κύτταρα, οι οποίες θα μπορούσαν να πάρουν τη σκυτάλη από τη χημειοθεραπεία του και να διαμορφώσουν μια προσαρμοσμένη, δυναμική θεραπεία για τη νόσο του.

«Τα τροφοδοτήσαμε με ένα βασικό συστατικό των κυττάρων, το RNA που εξάγαμε από τον όγκο του και στη συνέχεια τα εισαγάγαμε με ένεση στον οργανισμό του» εξηγεί η δρ Σλέσινγκερ. Τη θεραπεία αυτή έλαβε αρκετές φορές μέσα στους επόμενους μήνες και ακολούθησε και νέα κλασική χημειοθεραπεία.

«Ήταν ακριβώς όπως τον παλιό καιρό», λέει ο Ira Mellman, συνεργάτης του Steinman.

«Ήξερε ότι δεν θα ζήσει για να δει να αξιοποιούνται πλήρως οι δυνατότητές της ανακάλυψης του για τα δενδιτικά κύτταρα. Είχαν περάσει σχεδόν 40 χρόνια από τότε που είχε πραγματοποιηθεί, ενώ οι γιατροί  μόλις τώρα είχαν αρχίσει να εργάζονται στηριζόμενοι σε αυτήν.» 

Τέσσερα χρόνια κατάφερε να κρατηθεί στη ζωή ο Dr. Steinman.

Η είδηση είχε αργήσει. Ο Ralf Steinman είχε πεθάνει από καρκίνο του παγκρέατος τρεις μέρες πριν (30 Σεπτεμβρίου 2011). 

Το Ίδρυμα Νόμπελ δεν επιτρέπει μεταθανάτιο βραβεία, έτσι όταν η είδηση ​​του θανάτου του Ralph Steinman έφτασε στη Στοκχόλμη λίγες ώρες αργότερα, μια μικρή ίντριγκα ακολούθησε, αφού το καταστατικό του Ιδρύματος Νόμπελ ορίζει ότι το βραβείο δεν μπορεί να απονεμηθεί μετά θάνατον.  Μετά από συζήτηση, η επιτροπή αποφάσισε να γίνει κανονικά η απονομή. 

Η οξυδέρκεια και η αίσθηση του χιούμορ του Steinman, δεν τον άφησαν ακόμη και τις τελευταίες ημέρες που ο οργανισμός του είχε εντελώς καταβληθεί. Σύμφωνα με την κόρη του, είχε αστειευτεί την προηγούμενη εβδομάδα με την οικογένειά του, πως θα έπρεπε να παραμείνει ζωντανός μέχρι την ανακοίνωση του βραβείου. 

Ο Ralph Steinman Marvin είχε γεννηθεί στις 14 Ιανουαρίου 1943, στο Μόντρεαλ. Είχε λάβει το πτυχίο, Bachelor of Science από το Πανεπιστήμιο McGill το 1963 και είχε αποφοιτήσει από την Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ το 1968.

Στις 3 Οκτωβρίου 2011, έλαβε το μισό του βραβείου Νόμπελ Φυσιολογίας ή Ιατρικής , «για την ανακάλυψη των δενδριτικών κυττάρων και τον ρόλο του στην προσαρμοστική ανοσία». Το άλλο μισό απονεμήθηκε στους: Bruce Beutler και Jules A. Hoffmann , για «τις ανακαλύψεις τους σχετικά με την ενεργοποίηση της έμφυτης ανοσίας».