Καμώνονται στίχοι για τα παιδιά που βλέπουμε, που υπάρχουν μαζί μας ή δεν τα ζούμε πλάι μας αλλά η δυστυχία τους εκλιπαρεί για ανθρωπιά και δικαιοσύνη. 

Ο σπουδαίος Αμερικανός ποιητής του Θεάτρου Ευγένιος Ο΄ Νηλ είχε δώσει τίτλο σε ένα από τα έργα του, «Όλα τα παιδιά του Θεού έχουν φτερά». 

Κι οι ποιητές θέλησαν να τ’ ανοίξουν, να τ’ υψώσουν, να δραπετεύσουν τα παιδιά απ’ τις αθλιότητες που τα περιτριγυρίζουν. 

Η ελληνική ποίηση αφήνει το άξιο λιθαράκι της… 

Γεώργιος Βιζυηνός 

Γεννήθηκε στη Βιζύη της Θράκης το 1849. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Ζώντας ένα διάστημα στην Κωνσταντινούπολη εργάστηκε ως καθηγητής στο φημισμένο Πανγκύπριο Γυμνάσιο. 

Απλά και γεμάτα ευαισθησία τα ποιήματά του και γενικότερα, τα αφηγηματικά του έργα χαρακτηρίζονται από ένα ηθογραφικό πλαίσιο το οποίο ψυχογραφεί εύστοχα και διεισδυτικά τους ήρωές του. Πέθανε νέος στο Δρομοκαΐτειο Ψυχιατρείο. 

Οι πρώτες στροφές του ποιήματος «Αποχωρισμός»...

«Α΄. Η Μάνα 

Φουρτούνιασε η θάλασσα και βουρκωθήκαν τα βουνά! 

είναι βουβά τ’ αηδόνια μας και τα ουράνια σκοτεινά, 

κ’ η δόλια μου ματιά θολή, 

παιδί μου, ώρα σου καλή! 

… …

Β΄. Το Παιδί 

Φυσά βοριάς, φυσά θρακιάς, γεννιέται μπόρα φοβερή

με παίρνουν, μάνα, σαν φτερό, σαν πεταλούδα τρυφερή, 

και δεν μπορώ να κρατηθώ 

μάνα, μην κλαις, θα ξαναρθώ... ...» 

Κωστής Παλαμάς

Άξιος διηγηματογράφος, δραματουργός, κριτικός της λογοτεχνίας πολύπτυχος ποιητής. Το πλούσιο έργο του κατέχει εθνικές διαστάσεις. Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1859, ορφάνεψε στα έξι του χρόνια, σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Εκλέχθηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Η κηδεία του στα χρόνια της Κατοχής (23 Φεβρουαρίου 1943) πήρε διαστάσεις εθνικού, ιστορικού γεγονότος. 

Απόσπασμα του πολύστιχου ποίηματός του, το οποίο είναι εμπνευσμένο από το θάνατο του μικρού παιδιού του...

«Από τον "Τάφο"» 

«... ...  το στερνό το χτένισμα 

με τα χρυσά τα χτένια 

πάρτε απ’ τη μανούλα σας, 

μαλλάκια μεταξένια, 

μήπως και του Χάροντα, 

καθώς θα σε κοιτάξει, 

του φανείς αχάιδευτο 

και σε παραπετάξει!... ...» 

Τέλλος Άγρας 

Ψευδώνυμο του Ευάγγελου Ιωάννου. Ποιητής χαμηλών τόνων αφοσιώθηκε από νέος στη σπουδή της λογοτεχνίας και της ποίησης. Λυρική η γραφή του και με ιδιαίτερο ύφος, αποτύπωνε ρυθμικά την καθημερινότητα των ταπεινών χρησιμοποιώντας συχνά λέξεις υποτιμημένες και πεζές δίνοντάς τους αξία με την ανυπέρβλητη έμπνευσή του. Στα Δεκεμβριανά του 1944 τραυματίστηκε από σφαίρα, κι ύστερα από περιπέτειες της υγείας του έφυγε από τη ζωή. 

Απόσπασμα από το ποίημά του, «Ήταν μες στον κόσμο». 

«… … αγαπούσε οι άλλοι ν’ αγαπούν, 

τα όργανα αγαπούσε, από μακριά, 

και τα μάτια που θαμποκοπούν 

μια κρυφή βαθιά παρηγοριά. 

… … 

Μες στου κόσμου την οχλαγωγή, 

τι ν’ απόγινε τα’ ωχρό παιδί, 

δίχως μοναξιά και συλλογή, 

όνειρα, ταξίδια, ούτε σπουδή; ... ...»

Μιχαήλ Στασινόπουλος 

Εκλέχθηκε Πρώτος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας μετά την κατάρρευση της δικτατορίας. Γεννημένος στην Καλαμάτα το 1903 σπούδασε νομικά, έγινε καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στην Πάντειο και Διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο του Μπορντώ στη Γαλλία. 

Νέος έστελνε συνεργασίες του στο περιοδικό, «Η διάπλασις των παίδων». 

Απόσπασμα από το ποίημα: «Προσευχή για τ’ άστεγα παιδιά»

«Στο μαλακό κρεβάτι μου, 

λευκό μου προσκεφάλι, 

τι όμορφα που ‘ναι απάνω σου 

να γέρνω το κεφάλι, 

την ώρα που έξω η βροχή 

λυσσά κι όλοι οι άνεμοι 

- κι αχ! πώς φοβάται η μικρή 

καρδούλα μου και τρέμει! ... ...» 

Γ. Ξ. Στογιαννίδης 

Γεννήθηκε το 1912. Ιδιαίτερη η αγάπη του για την ποίηση την οποία υπηρέτησε με ευαισθησία και έμπνευση που συγκινεί. Συχνά τα ποιήματά του γραμμένα σε ελεύθερο στίχο και με πλούσιες λυρικές εικόνες. Ποιητής χαμηλών τόνων που άξιζε μεγαλύτερη αναγνώριση. 

«Ένα Παιδί». Απόσπασμα...

«Βαρύ σαν ένα φόρεμα 

σαν ένας λύχνος παγωμένος τη νύχτα 

χωρίς φωνή 

χωρίς μια στάλα αίμα 

… … 

Ποιος να τη θυμηθεί 

την ανοιγμένη θάλασσα 

που έπαψε να γυρίζει 

τα δέντρα που καρφώθηκαν 

σε μια ρωγμή από φως 

κουβαλώντας στους ώμους τους 

τα όνειρα των πουλιών… ...» 

Νίκος Γκάτσος
Το βιβλίο του «Αμοργός» με το ομώνυμο ποίημα, έμελλε  να σημαδέψει τη σύγχρονη ελληνική ποίηση.
Ποιητής, μεταφραστής και στιχουργός με γενέτειρα την Ασέα Αρκαδίας (1911-1992). Σε ηλικία πέντε ετών ορφάνεψε από πατέρα. Πρωτοδημοσίευσε μικρής έκτασης ποιήματά του στα περιοδικά «Νέα Εστία» και «Ρυθμός. Συνεργάστηκε με σπουδαίους Έλληνες συνθέτες: Χατζηδάκις, Θεοδωράκης, Ξαρχάκος, Μούτσης, Κελαηδόνης. Ποιήματα και στίχοι του έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, Γαλλικά, Δανέζικα, Ισπανικά, Ιταλικά, Καταλανικά, Κορεάτικα, Σουηδικά, Τουρκικά, Φινλανδικά.


«Το Παιδί με το Ταμπούρλο»

«Ζούσε κάποτε στον κόσμο τον αγιάτρευτο
ένα αγόρι ξεχασμένο κι απροστάτευτο
είχε ένα μικρό ταμπούρλο και το βάραγε
τι ψυχή βασανισμένη να 'ταν άραγε.

Ταμ-ταμ ταμ-ταμ η γειτονιά του δεν το κράταγε
ταμ-ταμ ταμ-ταμ πήρε τους δρόμους και περπα΄ταγε
ταμ-ταμ- ταμ-ταμ καπνός τριγύρω δε φαινότανε
ταμ-ταμ- ταμ-ταμ μα κάπου πόλεμος γινότανε... ...»










Γιάννης Κοντός – . Ποιητής, αρθρογράφος, διανοούμενος ο Γιάννης Κοντός, γεννήθηκε στο Αίγιο το 1943, σπούδασε οικονομικά κι έγραφε ως το τέλος με μολύβι, «για λόγους αντιστάσεων» όπως έλεγε, και ανησυχούσε για την περιπέτεια της ελληνικής γλώσσας, λέγοντας: «Αν χάσουμε τη γλώσσα μας, χάνουμε την εθνικότητά μας. Η γλώσσα είναι η κορωνίδα του ελληνικού βίου». 

Το 1998 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για την ποιητική συλλογή «Ο αθλητής του τίποτα», ενώ το 2009 τιμήθηκε με το Βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του ποιητικού του έργου. Πέθανε σε ηλικία 72 ετών ύστερα από μάχη με τον καρκίνο. 

«Τι έγιναν τα παιδιά του Κάρολου Ντίκενς». Απόσπασμα...

«Χάθηκαν προσωρινά, γίνανε σκιές, 

με παρακολουθούν για δευτερόλεπτα 

μέσα στην ομίχλη, 

πιάνουν την άκρη του παλτού μου. 

Χειμώνας είναι γι’ αυτά, βαρύς, με χιόνια. 

Με παπούτσια χαλασμένα, με αισθήματα 

κουρέλια τριγυρνάνε άσκοπα στους δρόμους, 

κάτω από φανάρια του δεκάτου ενάτου αιώνα. 

Το χιόνι σφυρίζει και τα χτυπάει αλύπητα... …»