Η γη στην Αίπεια της Μεσσηνίας είναι εύφορη. Η γη παράγει καρπούς και οι άνθρωποι ιδέες…
















Γράφει η Γεωργία Λινάρδου

Την Αίπεια δεν τη γνώριζα. Απέχει 38 χιλιόμετρα από την Καλαμάτα και παράγει εκπληκτικά προϊόντα. 

Εγώ, όμως, την έμαθα από τις ιδέες της. Την έμαθα από τους μαθητές και τον καθηγητή τους. Αυτός ο τόπος εμπνέει τα παιδιά ώστε να συμμετέχουν σ’ αυτό που λέγεται κοινωνία, ζωή, τόπος, παρόν, μέλλον και μέσα απ’ όλη αυτή τη διαδικασία να μάθουν την ιστορία. 

Το υλικό υπάρχει και είναι καλό. Χρειάζεται, όμως, και ένας καθηγητής. Κι αυτός υπάρχει. Είναι ο Γιάννης Λάσκαρης με την καθοδήγηση του οποίου οι μαθητές των Τμημάτων Πληροφορικής του Πολιτιστικού Συλλόγου της Δημοτικής Ενότητας Αίπειας δημιούργησαν ένα τηλεοπτικό σποτ και μία ιστοσελίδα με σκοπό την προώθηση των προϊόντων της περιοχής τους. 

Παρατηρώ τον καθηγητή αγκαλιά με τους μαθητές του που χαμογελούν με περηφάνια και σκέφτομαι… πόσο πολύ όμορφη μπορεί να γίνει η εκπαίδευση, η δημόσια εκπαίδευση εννοώ… 

Ανάμεσα στο αγνό βαλσαμέλαιο δίχως τα συντηρητικά ενός ξενόφερτου marketing, στο αγνό παραδοσιακό σαπούνι, το ελαιόλαδο, το κρασί, τα χειροποίητα ζυμαρικά… ξεφυτρώνουν κάτι πανέμορφα ξεπεταριούδια όλο περηφάνια για τον τόπο τους και χαμογελούν δίπλα στον καθηγητή τους.

Όχι, δεν πρόκειται για ενσταντανέ ιδιωτικής εκπαίδευσης. Είναι απλά μαθητές. Είναι απλά καθηγητής. 

Διδάσκει, εκπαιδεύει, μαθαίνει. Εμπνέει τους μαθητές του να αγαπήσουν τη ζωή, τον τόπο τους… να γίνουν ενεργά μέλη μιας κοινωνίας που βαριανασαίνει εξαιτίας μιας παλιάς (;) οκνηρίας σε όλα τα… μεγέθη. 

«Προκαλεί εντύπωση, αλλά σε απομακρυσμένα χωριά υλοποιούνται σημαντικές δράσεις άσχετα αν υποστηρίζονται από το Κέντρο. Σε πολλές περιπτώσεις το πάθος των παιδιών που ζουν στην ύπαιθρο βοηθά στο να ξεπερνιούνται ακόμη και γραφειοκρατικές δυσκολίες», περιγράφει  o καθηγητής Γιάννης Λάσκαρης. 

Η ιστοσελίδα που έχει φτιάξει η ομάδα του Γ. Λάσκαρη από την Αίπεια είναι: http://proionta-aipeias-messinias.webnode.gr. Έχουν και blog: http://www.aipeiafoods.blogspot.gr 

Είναι ωραίο να διδάσκεσαι από έναν δάσκαλο, έναν καθηγητή που δεν του περισσεύει όρεξη να γκρινιάξει (κι αν το έκανε, δίκιο θα είχε), αλλά ως παιδί σε σέβεται και σ’ αγαπά και παράλληλα σέβεται και την δική του αποστολή: να σε διδάσκει και να σε μαθαίνει.