Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης με την ευγενική χορηγία της Αγγελικής Νικολούλη και της γνωστής εκπομπής της ξύπνησε μέσα μας την ευαισθησία για τα θύματα του σχολικού εκφοβισμού, γνωστού κι ως bullying.





Γράφει η Αγγελική Πλουμά


Η χρόνια και χρονίζουσα «ιδρυματική» απειλή αναδεύτηκε στις συνειδήσεις των νεοελλήνων. Άσημοι και διάσημοι «υιοθέτησαν» τον Βαγγέλη και ένωσαν τη φωνή τους στην κραυγή απόγνωσης. «Να κάνουμε τα αδύνατα, δυνατά  για να βρεθεί». Κι αν ο ίδιος δεν θέλει να βρεθεί; Αν ήδη γνωρίζει ότι μετά από λίγο θα κρυφτεί βαθύτερα στις ίδιες αυτές συνειδήσεις που τον ανέδειξαν;

Πολλοί με τη βοήθεια του Βαγγέλη γυρίσαμε στις σχολικές τάξεις, αμφιθέατρα και καφενεία και θυμηθήκαμε χλευασμούς γιατί δεν «είμασταν σαν όλους τους άλλους»,  είχαμε κάποιο ελάττωμα. Το ύψος μας, τον τρόπο που μιλούσαμε, τον τρόπο που δεν μιλούσαμε, το ότι είμασταν ήσυχοι ή ανήσυχοι, τα κιλά μας, τη μη ομορφιά μας, την υπερβολική ντροπαλοσύνη μας. Και προτάσσοντας αυτά τα ελαττώματα τραβούσαμε πάνω μας τα βλέμματα που όσο τίποτα απευχόμασταν. Ζούσαμε καθημερινά με ανθρώπους που έκαναν τη ζωή μας κόλαση, υπακούοντας κι εμείς οι ίδιοι στην ιδιότυπη ομερτά. Την ίδια ομερτά που διαφυλάσσαμε κι όταν στην προσοχή μας έρχονταν αντίστοιχα περιστατικά χειρότερα από τα δικά μας, πιο επικίνδυνα, πιο τραυματικά.

Όλα αυτά  είχαμε αποκοιμήσει καλά στου χρόνου τη λήθη όταν  ξαφνικά έρχεται αυτό το παιδί με την ευγενική φάτσα από την Κρήτη, που γίνεται ο σάκος του μποξ και μας τα θυμίζει. Μας θυμίζει πώς είναι να γίνεσαι αντικείμενο χλευασμού, να μην ξέρεις από πού θα σου 'ρθει η κοροϊδία ή η σφαλιάρα, να 'χεις τη μέγιστη ανασφάλεια ότι το σώμα σου είναι ένα σπίτι ανοιχτό που όποιος θέλει μπουκάρει, να μπαίνεις σε ντουλάπες για να «παίξεις» το τζουκ μποξ, να σου κλείνουν, ενώ πλένεσαι, το ζεστό νερό και να παγώνεις, να σε σέρνουν δεμένο με ιμάντες στους κοινόχρηστους χώρους μιας εστίας και να σε διακωμωδούν…

Το βλέμμα του Βαγγέλη μέσα από τις φωτογραφίες, το συνεσταλμένο, όμορφο βλέμμα του που δείχνει μια ολύμπια ηρεμία καθόλου δεν συνάδει με την «κρητική βαρβατίλα». Να σημειωθεί ότι λατρεύω τους Κρητικούς και τη δονούμενη αγάπη τους προς τη ζωή, εκστασιάζομαι με τη λύρα και νοιώθω την Κρήτη τόπο μου. Αλλά ακραίο τόπο που στο κόρφο του μπορεί να εκκολαφτεί το καλύτερο και το χειρότερο. Κι εδώ μιλάμε για το χειρότερο.

Βλέπω αυτό το ήσυχο, χαμηλών τόνων αγόρι και καταλαβαίνω ότι δεν ταιριάζει με αυτό που πουλάνε όσοι χρησιμοποιούν την Κρητική καταγωγή τους σαν στάμπα γιατί δεν έχουν άλλη ταυτότητα. Τον βλέπω να συναναστρέφεται, φεύγοντας από το χωριό του τους συντοπίτες τους όπως κάναμε όλοι εμείς οι χωριάτες όταν φύγαμε από τον γενέθλιο τόπο μας. Νοιώθω πως αυτή η φάτσα προκαλεί, γιατί προδίδει αποδοχή και καλοσύνη κι όταν έχεις μάθει στο  αντριλίκι δεν χωράς τέτοιες ποιότητες, πρέπει να χτυπήσεις αυτό το πρόσωπο, πρέπει να ματώσεις αυτή τη φάτσα για να «τη βγάλεις καθαρή».

Παρακολουθώ να τον φτύνουν, να τον σπρώχνουν, να τον δένουν, να τον εγκλωβίζουν και σκέφτομαι ότι έρχεται μια στιγμή που σιχτιράς για όσα επέτρεψες να σου κάνουν αλλά και που δεν μπορείς να ανταποδώσεις τα ίδια.

Και κείνη τη στιγμή η απομόνωση μοιάζει η μόνη λύση. Θυμάμαι πριν από χρόνια την αξιοπρεπή Καρέζη όταν είχε αρρωστήσει κι είχαν πέσει πάνω της τα κοράκια των ΜΜΕ να λέει πως ακόμα και τα αγρίμια έχουν το δικαίωμα όταν τα πληγώνουν, να απομονώνονται στη σπηλιά τους και να γλείφουν τις πληγές τους μέχρι να γιατρευτούν. Και να σκεφτείς πως εκείνη δεν είχε ζήσει την εποχή που τα ΜΜΕ σπεύδουν να σε κατασπαράξουν μόλις μυριστούν πάνω σου φρέσκο αίμα που μοσχοπουλάει!

Και να, οι αφίσες και να οι πληροφορίες για τον Βαγγέλη, και αναρωτιέμαι αν ο ίδιος έχει πολύ καλούς λόγους που δεν θέλει να τον βρουν.

Γιατί. ποιος είναι αυτός που μπορεί να αρνηθεί το δικαίωμα σε ένα ανθρώπινο πλάσμα να λουφάξει και να γλύψει τις πληγές του μέχρι να γιατρευτεί;

Αν λοιπόν, αν κατάλαβε πως μόνος του είναι, μόνος του θα πορευτεί κι αυτό το αυτονόητο έκανε;

Αν …. Λέω αν, αλλά ίσως και να το ελπίζω…