Ο Βάρδος καταγράφεται ως φοροφυγάς εκείνη τη χρονιά. Τρία χρόνια αργότερα, το χρέος του παραμένει απλήρωτο. Ένα φορολογικό αρχείο του 1600 επισημαίνει ότι η οφειλή του είναι ακόμα σε εκκρεμότητα και το αναφέρει στον Επίσκοπο του Γουίντσεστερ του οποίου η δικαιοδοσία περιελάμβανε την πιο περιβόητη φυλακή οφειλετών στο Λονδίνο. 

Μεταγενέστερα έγγραφα δείχνουν ότι ο Σαίξπηρ -ή κάποιος εκ μέρους του- τα έσκασε τελικά. 

Ο Σαίξπηρ μπορεί να μην πλήρωνε τα χρέη του, αλλά απαιτούσε από τους άλλους να εξοφλούν τα δικά του. 

Σφιχτοχέρης δανειστής, ο Βάρδος ήταν γνωστό ότι πρόσφερε μετρητά σε φίλους που το είχαν ανάγκη «με κάποιο τίμημα». 

«Αποκλείεται να την βγάλεις καθαρή, αν παζαρεύεις με τον κ.Σαίξπηρ», είχε σχολιάσει μια φορά ο πατέρας του μελλοντικού γαμπρού του. 

Ήταν γνωστό ότι ο συγγραφέας έσερνε τα θύματά του στα δικαστήρια για τα χρέη τους, όσο μικρά κι αν ήταν. Δεν έδωσε ποτέ μία δεκάρα στους άπορους του Στάνφορντ και όλοι ήξεραν ότι καβάτζωνε σιτάρι και κριθάρι σε περιόδους λιμού. 

Οι μελετητές διαφωνούν ακόμα για το αν το ότι στη διαθήκη του ο Σαίξπηρ άφησε στη χήρα μόνον το «δεύτερο καλύτερο κρεβάτι» τους, ήταν μια πράξη αγάπης ή το τελευταίο χτύπημα από έναν ετοιμοθάνατο σπάγκο… 

Πηγή: Κρυφές Ζωές Μεγάλων Συγγραφέων. Robert Schnakenberg. Εκδόσεις IntroBooks.