Γιώργος Δράκος: «Τη χώρα μας τη λεηλατήσαμε»
Ο καθηγητής Γιώργος Δράκος έχει αφιερώσει τη ζωή του στα παιδιά. Είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος και ένας σπουδαίος επιστήμονας. Διαβάστε το πρώτο μέρος της συνέντευξης του.
Συνέντευξη στην Αιμιλία Πανταζή
Ανεβαίνοντας την Ιπποκράτους για να συναντήσω τον Γεώργιο Δράκο, καθηγητή Ειδικής Παιδαγωγικής, Λογοπαιδείας-Λογοθεραπείας του Παιδαγωγικού τμήματος Δ.Ε. Πανεπιστημίου Αθηνών, η σκέψη μου γύρισε σχεδόν τριάντα χρόνια πίσω.
Τότε που τον παρακολουθούσα να προσπαθεί και τελικά να καταφέρνει να «σπάσει το κέλυφος» ενός άλλου παιδιού, του αδελφού μου.
Δεν κατάφερα να θυμηθώ το πρόσωπό του, παρά μόνο κάποιες νότες στο πιάνο του σαλονιού, κάτι περίεργες κάρτες με εικόνες και το τεράστιο χαμόγελό του… το οποίο ευτυχώς παραμένει ακόμη.
-Όταν εσείς υπήρξατε… παιδί;
«Είμαι ο τέταρτος από οκτώ εν ζωή αδέλφια. Πέτρινα παιδικά χρόνια, άγριας πείνας. Παρόλα αυτά μια μάνα καλοσυνάτη, με αγάπη. Κάθε στιγμή της καριέρας μου την βλέπω να είναι μαζί μου. Η καλοσύνη της, τα παραμύθια που μας έλεγε για να ξεχάσουμε την πείνα, όλα αυτά με έκαναν να δω τα πράγματα πολύ νωρίς. Δεν σας κρύβω, πως στα δεκατέσσερα μου χρόνια, μετά τη δολοφονία του Λαμπράκη, αποβλήθηκα γιατί είχα πάει στη συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη. Διαδρομές σκληρές, ενός πατέρα που ήταν στην Εθνική Αντίσταση και τον είδα να ραπίζετε από τους τότε κρατούντες. Όλα αυτά σημάδεψαν την διαδρομή μου. Είμαι ο μόνος πανεπιστημιακός που πάνω στο πτυχίο του τον έδιωξαν για τις ιδέες του, τον φυλάκισαν, και φυγαδεύτηκα στο εξωτερικό, πηγαίνοντας στις μετανάστριες αδελφές μου στην Γερμανία, όπου και με σπούδασαν οι Γερμανοί. Βρήκαν ένα δράκο και ξέσπασαν σε κείνον. Εκεί ήταν και η δικαιοσύνη».
-Η εμπειρία σας από τις σπουδές σας στη Γερμανία; Τι υπάρχει εκεί που εδώ λείπει;
«Εμένα η Γερμανία με σπούδασε. Έκανα λίγους φίλους, εμείς οι μεσογειακοί λαοί ξέρετε είμαστε εκρηκτικοί χαρακτήρες, αλλά οι Γερμανοί σέβονται τους ανθρώπους που σέβονται τους νόμους τους. Σου δίνουν ευκαιρίες, έχουν διοίκηση η οποία βεβαίως έχει και την διαφθορά της, εφόσον η διαφθορά είναι συνυφασμένη με την καπιταλιστική δομή του συστήματος. Το κέρδος θα υπάρξει όπως υπάρχουν και άλλες απόπειρες του ανθρώπου για το καλό, πχ. Ο Ούλοφ Πάλμε. Έζησα την περίοδο του Βίλι Μπραντ, ακόμα και του Κολ. Κι όσο και να μας φαίνεται κακό αυτό που κάνει τώρα η Γερμανία για την χώρα μας, το κάνει τώρα και για τον εαυτό της. Η μάνα μου η μακαρίτισσα, όταν της έδινε ο ράφτης πατέρας μου 100 δραχμές, εκείνη χαλούσε τις 95 να πάρει λίγο ρύζι αν υπήρχε και τις 5 τις κράταγε στερνή. Εδώ τη χώρα μας την λεηλατήσαμε, την καταχρεώσαμε διαχρονικώς . Η παιδεία στη Γερμανία έχει ταξικό σύστημα. Ξεχωρίζει, κι εδώ είναι ένα πολύπλοκο θέμα του συστήματος. Σίγουρα όμως έχει τόσες υπηρεσίες συνεισφοράς στα παιδιά. Έχουν σχολεία, επαγγελματικά εργαστήρια και σχολές για παιδιά με νοητική στέρηση. Κι εδώ απόπειρα κάναμε. Ο νόμος 1183 του 81 του Ράλλη έχει και τη σφραγίδα τη δική μου. Ήταν τότε ο μεγάλος, ο πρόδρομος της ειδικής αγωγής στην Ελλάδα, ο Καλατζής. Μετά την μεταπολίτευση ήμουν φοιτητής και μου λέει να του κάνω τις κατευθυντήριες γραμμές. Μετείχα σε όλη την διαδρομή των θεσμικών αλλαγών στην χώρα μου, είτε ως σύμβουλος, είτε ως εκπαιδευτικός στα θέματα αυτά. Σίγουρα η χώρα μας θέλει πολύ ακόμη δουλειά».
-Έχετε αφιερώσει τη ζωή σας στα παιδιά που χρειάζονται ειδική παιδαγωγική.
«Πολύ γρήγορα ένιωσα την αδικία της φτώχειας. Έβλεπα τα παιδιά ξυπόλητα στο χωριό μου, μεταξύ αυτών κι εμένα. Πολύ γρήγορα έβλεπα πως ετούτος ο κόσμος έπρεπε να αλλάξει, να έχει ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Τάχθηκα, στρατεύτηκα με τον άνθρωπο. Ο πλούτος που έχει τούτη η γη θα πρέπει να μοιράζεται, όσο το δυνατόν, δεν τρέφω αυταπάτες, να μοιράζεται έτσι ώστε να μπορούμε να έχουμε όλοι μια ζωή ανθρώπινη με αξιοπρέπεια. Αποδομήθηκε πλήρως το κοινωνικό κράτος και βλέπω να συντηρείτε στη χώρα μου η γενοκτονία της φιλαριστείας, όπου τα παιδιά μας φεύγουν στο εξωτερικό όπως τότε… Κι εγώ Έλλην της διασποράς που η τύχη, η συγκυρία, με οδήγησαν να με σπουδάσουν οι Γερμανοί και μετά να με πάρει η χώρα μου, που τόσο λατρεύω. Άρα λοιπόν, είναι βιωματική η σχέση μου με τον άνθρωπο και κυρίως με το παιδί. Γιατί το παιδί είναι το μέλλον της ανθρωπότητας. Και όποιο σύστημα, είτε θρησκείες, είτε ανθρωποποιητά μορφώματα πολιτικά, απόπειρα για το καλό κάνουν. Μέσα μας ελλοχεύει πάντοτε ο διάολος και ο άγγελος. Μέσα μας υπάρχει το εγωιστικό γονίδιο, το οποίο πολλές φορές είναι καλό γιατί μας κρατάει να αμύνεται ο οργανισμός μας έναντι των απειλών που δέχεται από ασθένειες, αλλά παράλληλα, θα πρέπει αυτό το εγωιστικό γονίδιο να το υπερβούμε σε σχέση με τον άλλον. Στο πόσο νοιάζεσαι για τον άλλον. Αλίμονο στον οποιονδήποτε άνθρωπο δεν νοιάζεται για το παιδί. Αλίμονο αν δεν συγκινείται για το παιδί. Ακριβώς γι' αυτό έχω επιλέξει αυτό τον χώρο. Ο χώρος της εκπαίδευσης για μένα -θεραπεύω εδώ και 42 χρόνια, σε όλες τις βαθμίδες πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια στην Γερμανία, τριτοβάθμια μη πανεπιστημιακή, πανεπιστημιακή στις Ακαδημίες ως καθηγητής- ήταν μια διαρκής εμμονή. Πολλές φορές στην ουτοπία; Ναι, ίσως. Μια εμμονή όμως για καλύτερη ανθρωπινότερη ζωή για όλους, ιδιαίτερα δε των παιδιών. Να έχουν δικαίωμα στη σίτιση, πρόσβαση στην εκπαίδευση, με σεβασμό στις διαφορετικότητες τους…»
-Όταν κοιτάτε ένα παιδί με νοητική υστέρηση στα μάτια τι σκέφτεστε;
«Σκέφτομαι ότι: Μπορείς. Το παιδί με νοητική στέρηση είναι ακριβώς σε αυτή την κατάσταση γιατί κάποια χρωματοφυσιολογική ανωμαλία συνήθως, έλαχε σε εκείνη την οικογένεια. Από τη στιγμή όμως που ήρθε στον κόσμο ως άνθρωπος και ως παιδί, πρέπει το σύστημα να βοηθήσει σε μια αντισταθμιστική διαπαιδαγώγηση αυτού του παιδιού. Να μπορέσει κι αυτό να σταθεί στο μέτρο που μπορεί… έχω δει παιδάκια με νοητική υστέρηση στην Γερμανία να πηγαίνουν στο εργοστάσιο με την τσαντούλα τους, με σύνδρομο Down ή και με πολλαπλή αναπηρία, να εργάζονται καθισμένα σε καρέκλες μετακινούμενες και να αξιοποιούν τις δυνατότητές τους. Τα βλέπεις, πως χαίρονται. Όχι όπως εδώ, όταν ήρθα από το εξωτερικό και με κάλεσε ο αείμνηστος Δοξιάδης για να οργανώσω λίγο την Λογοθεραπεία στο Παιδοψυχιατρικό τμήμα στο Νοσοκομείο Νταού Πεντέλης το 1981 και είδα την ημιμάθεια… είχαν δέσει μερικά παιδιά, τα έστελναν στην Λέρο… αφήστε τα..»
0 comments
Το μήνυμα σας