Γιώργος Δράκος: «Εκείνο το παιδάκι τι σημασία έχει...»
Ο πανεπιστημιακός καθηγητής Γιώργος Δράκος είναι εδώ και χρόνια φύλακας-άγγελος παιδιών με ιδιαίτερες ικανότητες. Διαβάστε το δεύτερο μέρος της συνέντευξης.
Συνέντευξη στην Αιμιλία Πανταζή
-Ποιο θεωρείται το μεγαλύτερο χάρισμα που έχουν τα παιδιά όλων των βαθμίδων νοητικής υστέρησης;
«Εμείς που υποτίθεται είμαστε στην κανονικότητα, θα πρέπει να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά. Να τους δώσουμε ευκαιρίες σύμφωνα με τις ιδιαιτερότητές τους. Το χάρισμα αυτών των παιδιών είναι ότι έχουν δικαίωμα στη ζωή. Έχουν δικαίωμα στην εργασία. Ξέρετε όταν μιλάμε για παιδιά με νοητική στέρηση τότε πρέπει να γνωρίζουμε πως έχουν την τάση να προσκολλούνται πάνω μας. Έχουν μια καλοσύνη, που πολλές φορές μπορεί να μην εκδηλώνεται με σαφήνεια, αλλά μπορούμε να την διαισθανθούμε. Σε κάθε περίπτωση, το κοινωνικό κράτος που αποδομείται σήμερα, θα πρέπει να είναι παρόν». -Οι γονείς είναι έτοιμοι να δεχθούν το πρόβλημα; Και κατά πόσο αυτή τους η συνειδητοποίηση οδηγεί σε θετικά αποτελέσματα για το παιδί;
«Θυμάστε την υπόθεση Κωσταλέξι; Ο Έλληνας γονιός είναι δύσκολο να δεχθεί το πρόβλημα, γι αυτό και είναι απαραίτητη η εκπαίδευση ενηλίκων-γονιών, καθώς και η στήριξη από εκκλησιαστικές, δημοτικές και εθελοντικές οργανώσεις».
-Τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας πως μπορούν να βοηθήσουν το παιδί;
«Όταν υπάρχει μέσα η αγάπη… Το μόνο σύστημα που ακόμη αντέχει είναι το οικογενειακό. Έχει βέβαια υποστεί τις ρωγμές του αλλά παραμένει. Γι αυτό και μπορεί να προσφέρει. Είναι αυθεντικό, άμεσο. Ο πλησίον σου έχει το ίδιο γονιδίωμα με σένα γι αυτό προσφέρεις την αγάπη σου, τη βοήθειά σου. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να κατανοήσει την μεταβολή η οικογένεια. Να είναι επιδεκτική στην μάθηση, για παράδειγμα ένα τυφλό παιδί που το δικό του πρόβλημα μετατίθεται αυτομάτως και στους γύρω του. Επομένως θα πρέπει να υπάρξει και μια επαναπαιδαγώγηση και του σπιτιού. Τι σημαίνει αυτό; Πως η μάνα θα πρέπει να μεταφέρει τα έπιπλα με τέτοιο τρόπο για να διευκολύνεται το παιδί, θα πρέπει τα χέρια να αντικαταστήσουν την όραση και ούτω καθεξής. Αυτά λοιπόν μπορεί να τα δώσει η οικογένεια. Μετά υπάρχει το σύστημα. Σε τι κοινωνία ζούμε, κατά πόσο υπάρχει κοινωνικό κράτος».
-Το κράτος;
«Είχαμε ένα καλό, θα λέγαμε για τα ελληνικά δεδομένα κοινωνικό σύστημα που δομήθηκε βεβαίως με δανεικά τη δεκαετία μετά την αντιπολίτευση μέχρι το 2004. Αποδομήθηκε το κοινωνικό κράτος κι όχι μόνον. Και δεν είναι μόνο επιλογή της Ελλάδος. Καλοί και ευπρόσδεκτοι οι χορηγοί, οι εθελοντικές εργασίες, τα φιλανθρωπικά ιδρύματα, αλλά αυτό θα έπρεπε να πραγματοποιείται καταρχάς από την πολιτεία. Φανταστείτε η Γερμανία που έχει νεοφιλελεύθερη πολιτική, αλλά όχι τόσο, και το στηρίζει αυτό, και εμείς αποδομήσαμε το ελληνικό κράτος που θα έπρεπε να ήταν μέριμνα της κάθε ευνομούμενης πολιτείας. Είναι ακριβώς το προϊόν που θα πρέπει να εισπράττουν τα παιδιά με ειδικές ιδιαιτερότητες. Είτε λέγεται άτομο με νοητική στέρηση, είτε τυφλός, είτε κωφός, ή με πολυαναπηρίες, είτε παιδί με αυτισμό, δεν θα έπρεπε να εισπράττει το τίμημα των ανομημάτων των πολυεθνικών που καταλεηλάτησαν τον πλανήτη και δεν τον σέβονται. Ο πλανήτης γη έχει πλαντάξει. Λέει ΣΟΣ. Το διαπιστώνουμε στα ακραία καιρικά φαινόμενα, σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Εδώ ακριβώς υπάρχει η άλογη δίψα για κέρδος ωσάν να είσαι αιώνιος. Ε, δεν είσαι αιώνιος. Πήρες αυτόν τον πλανήτη οφείλεις να τον παραδόσεις στις επερχόμενες γενιές. Και αυτό δεν γίνεται».
-Ποια η πορεία εξέλιξης εκπαιδευτικού και διδασκομένου;
«Αμφίδρομη και σχέση, θα έλεγα με την αρχαιοελληνική έννοια της λέξης, αγάπης, ανατροφοδότησης. Εγώ αν είμαι ακόμη εδώ, που είδα τόσα, είναι πολλές φορές η φρεσκάδα που έχουν οι φοιτητές μου για μάθηση. Αυτοί με κρατάνε. Δεν μπορώ να τους απογοητεύσω, παρόλα που με έχουν απογοητεύσει άλλα πράγματα. Η επαφή με νέους ανθρώπους είναι ότι ομορφότερο υπάρχει και κυρίως αυτό είναι που σε στηρίζει, και λες, κι αν σπείρω, ασφαλώς και δεν θα φυτρώσουν όλοι οι σπόροι αλλά πολλοί θα ευδοκιμήσουν και θα ανθίσουν».
-Ο κόσμος ενός αυτιστικού παιδιού;
«Αυτό μου ξύνει πληγές, διότι δεν έχουμε βρει ακόμα τα αίτια του αυτισμού. Περιγραφή της κατάστασης κάνουμε. Υπάρχει ο αυτισμός του κάθε ενός παιδιού, όπως υπάρχει και η προσωπική γλώσσα του κάθε ένα. Στην πρώτη δημοτικού ακούμε τη δασκάλα, στο πλαίσιο της κανονικότητας, αλλά ένα παιδί την κατανοεί καλύτερα και άλλο λιγότερο. Η διαφορετικότητα και η ατομικότητα του καθενός είναι δεδομένη. Όπως έχουμε τον ατομικό αυτισμό, ερχόμαστε και παίρνουμε συγκεκριμένες καταστάσεις και τις κατηγοριοποιούμε. Ένα αυτιστικό παιδί μπορεί να έχει άλλη αντιμετώπιση και επομένως και άλλη εξέλιξη στη ζωή του. Κάθε παιδί είναι μοναδικό και πρέπει να δει κάποιος τι μπορεί να κάνει όταν πιστεύει ότι μπορεί να… σπάσει το κέλυφος».
-Πόσα παιδιά έχετε βοηθήσει;
«Α, δεν μετράω παιδιά. Ξέρεις, αρχίζω πλέον να κατανοώ και να ερμηνεύω πως η Καινή Διαθήκη είναι ένα θεόπνευστο κείμενο, για αυτό και ο Χριστός είπε: Αφήσατε τά παιδία, καί μη έμποδίζετε αύτά νά έλθωσι πρός έμέ. Όλα τα παιδιά που ήρθαν. Και ήρθαν πάρα πολλά. Να ναι καλά όλα τα παιδιά. Ότι μπορούσα βοήθησα».
-Ένα όνειρο στα σχέδιά σας;
«Μαζί με τη γυναίκα μου είχαμε αποφασίσει, εφόσον τα τέσσερα παιδιά μας θα έχουν πάρουν το δρόμο τους κι εμείς μια αξιοπρεπή σύνταξη να επιστρέφαμε στο χωριό και να δημιουργούσαμε ένα κοινωνικό καφενείο. Να προσφέρουμε μια ζεστή σούπα και ένα καφέ στα γεροντάκια και να αναπαράγαμε τις μνήμες τούτου του λαού. Κι αυτό το όνειρο τώρα με τόσες περικοπές και απομυζήσεις το βλέπω να θολώνει. Αλλά με νύχια και με δόντια θα το προσπαθήσω. Θα είναι ο επόμενος στόχος μου. Γιατί όσο ζω θα αγωνίζομαι. Όλη μου η ζωή ήταν ένας αγώνας. Τίποτα δεν κατακτάται άκοπα».
-Ένα όνειρο στα σχέδιά σας;
«Μαζί με τη γυναίκα μου είχαμε αποφασίσει, εφόσον τα τέσσερα παιδιά μας θα έχουν πάρουν το δρόμο τους κι εμείς μια αξιοπρεπή σύνταξη να επιστρέφαμε στο χωριό και να δημιουργούσαμε ένα κοινωνικό καφενείο. Να προσφέρουμε μια ζεστή σούπα και ένα καφέ στα γεροντάκια και να αναπαράγαμε τις μνήμες τούτου του λαού. Κι αυτό το όνειρο τώρα με τόσες περικοπές και απομυζήσεις το βλέπω να θολώνει. Αλλά με νύχια και με δόντια θα το προσπαθήσω. Θα είναι ο επόμενος στόχος μου. Γιατί όσο ζω θα αγωνίζομαι. Όλη μου η ζωή ήταν ένας αγώνας. Τίποτα δεν κατακτάται άκοπα».
-Τι μπορούν να μας μάθουν τα παιδιά με ειδικές ικανότητες;
«Εδώ που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα ‘ρθεις», έτσι μου έλεγε ο πατέρας μου. Τι σημαίνει αυτό για τον κάθε άνθρωπο; Πως αυτή τη στιγμή, εδώ που συζητάμε μπορούμε να βγούμε έξω, να παραπατήσουμε και να γίνουμε άτομα με ειδικές ανάγκες. Το εγωιστικό γονίδιο που λέγαμε… Όσο αισθάνεσαι νέος και γερός νομίζεις πως είσαι παντοδύναμος, αλλά στην αντίθετη περίπτωση;»
Σ.σ. υπάρχει και άλλο όνειρο στα σκαριά… Να εκδοθεί η ποιητική συλλογή του. Μας εκμυστηρεύτηκε ένα αδημοσίευτο του ποίημα:
Εκείνο το παιδάκι, τι σημασία έχει,
στο Κόσοβο, στο Βελιγράδι,
παιδί Βαλκάνιας μάνας,
από τη μήτρα του Αιγαίου.
Σε κοιτάζει με το ίδιο βλέμμα δίπλα στο αίμα…
Γιατί;
0 comments
Το μήνυμα σας