Είμαι ο Βαγγέλης.

Γράφει η Αγγελική Πλουμά

Είμαι το παιδί χωρίς πατέρα που ακούω τους συμμαθητές, κάθε που περνάω, να με φωνάζουν μπάσταρδο.

Είμαι ο Βαγγέλης.

Είμαι το τρυφερό αγόρι που κάθε που ακούω μουσική, χορεύω, κρυφά γιατί όποτε με δουν θα με κυνηγήσουν κράζοντας με «αδερφή».

Είμαι ο Βαγγέλης.

Είμαι το χοντρό κορίτσι που δεν χωράει στο θρανίο και κανείς δεν θέλει να κάτσει μαζί μου.

Είμαι ο Βαγγέλης.

Είμαι ο έφηβος με το σύνδρομο της «διασπαστικής προσοχής» που κανείς ποτέ δεν με ρώτησε τι μ` αρέσει να κάνω – θα του δειχνα τις ζωγραφιές μου - και απλώς με λένε βλάκα.

Είμαι ο Βαγγέλης.

Είμαι το πρεζάκι που παίρνει τη δόση του στο δρόμο και γυρνάτε από την άλλη.

Είμαι ο Βαγγέλης.

Είμαι η όμορφη κοπέλα στο αναπηρικό καρότσι που βλέπω τις μάνες στο δρόμο να σταυροκοπιούνται νοιώθοντας τυχερές που δεν είμαι δική τους κόρη.

Είμαι ο Βαγγέλης.

Είμαι ο μεσήλικας που πάει σχολείο γιατί αυτό ήταν η λαχτάρα μου από παιδί και που οι κολλητοί με πνιχτά γελάκια με αποκαλούν γεροξεκούτη.

Είμαι ο Βαγγέλης.

Είμαι αυτή που προτιμώ να μιλώ με τη θάλασσα παρά με τους ανθρώπους και το χωριό με λέει «αλαφροίσκιωτη».

Είμαι ο Βαγγέλης.

Είμαι το παιδί, η έφηβη, η γυναίκα που ήθελα την ησυχία μου, είμαι το αγόρι, ο ώριμος άντρας…

Είμαι ο Βαγγέλης.

Και σας το λέω να το ξέρετε – παρέα ήθελα, ένα χαμόγελο, ένα άγγιγμα υποστήριξης στον ώμο … παρέα… τότε όχι τώρα, μόνο που ποτέ δεν σκέφτηκα ότι το τίμημα που θα μου ζητούσατε ήταν τόσο βαρύ.

Είμαι ο Βαγγέλης.

Δεν άντεξα, συγχωρέστε με, οι πληγές που μου άνοιξαν η αδιαφορία, ο περίγελος, ο φόβος, η κακοποίηση σας ήταν πολλές κι αιμορραγούσαν για καιρό… στράγγιξα.

Είμαι ο Βαγγέλης.

Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι έπρεπε να την κάνω για να μαζευτούν γύρω μου, γύρω σε μένα τον ντροπαλό, τον συνεσταλμένο, εμένα που δεν τολμούσα να δω άνθρωπο στα μάτια, τόσοι νοματαίοι, τόσο ενδιαφέρον, τόση, σχεδόν, αγάπη…

Είμαι ο Βαγγέλης.

Και το μόνο που επιθυμώ είναι να με θυμάστε… φτάνει πια με τις φωτογραφίες μου, πάρτε έναν καθρέφτη!