«Απολογία Σωκράτους» - Ένα αθάνατο κείμενο, μια αξιόλογη παράσταση, μια συγκλονιστική εμπειρία.

Γράφει η Αγγελική Πλουμά*

Είναι λίγες οι φορές που παρακολουθώντας μία παράσταση ένοιωσα να σωματοποιώ τη συγκίνηση με ανατριχίλες στο κορμί μου.  «Η Απολογία Σωκράτους» στο θέατρο Αλκμήνη με τον Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο στον ρόλο του Σωκράτη  αποτέλεσε μία τέτοια περίπτωση.

Ανατριχιαστικά σύγχρονο είναι το κείμενο κι ας γράφτηκε τόσες χιλιάδες χρόνια πριν. Ανατριχιαστική κι η ερμηνεία του Κωνσταντίνου. Στα δικά μου μάτια το μεγάλο κατόρθωμά του είναι ότι αναδεικνύει πίσω από τον Σωκράτη φιλόσοφο, τον Σωκράτη μύστη. Αυτόν που μαγεύοντας -όχι με τον περίτεχνο αλλά με τον απλό και αληθινό του λόγο- ελκύει την ψυχή στα μεγάλα μυστήρια και ερωτήματα της ζωής. Αυτόν που  πατάει με τα δύο του πόδια στη γη αλλά ξέρει και πότε να στρέφει τα μάτια στον ουρανό, να φωτίζει τις λέξεις και να τις μετουσιώνει σε βιωμένη έκσταση.

Αυτόν που γνωρίζει που στέκουν οι πολλοί, αλλά επιλέγει να ταξιδέψει εκεί που τον πάει η δική του συνείδηση, έστω κι αν ο δρόμος είναι μοναχικός. Ο παραλληλισμός με την μορφή του άλλου μεγάλου μύστη, του  Ιησού, αναπόφευκτος. Το βλέμμα στο υπερβατικό, τα τριάκοντα αργύρια, η γλώσσα που ξενίζει, η μοναξιά της επιλογής, οι τιμωροί που το ανάστημά τους εξαντλείται στο να σταματάνε αναπνοές και να παίρνουν ζωές αλλά όχι και να σταματάνε την κραυγή.

Παρακολουθώντας, συμμετέχοντας θάλεγα στην «Απολογία του Σωκράτη» συνειδητοποιείς ότι η ζωή, υπερβαίνει όλα αυτά, κι ότι o Σωκράτης ζει μέσα από τα σώματα και το πνεύμα εκείνων που καταδεικνύουν σεμνότητα αλλά όχι κατωτερότητα, αυτών που κάνουν το θάρρος έκφραση ζωής και ανάγκης, αυτών που είναι έτοιμοι να πληρώσουν το κόστος των «κόντρα» επιλογών τους. Και σου φαίνεται ότι κι εκείνος ήξερε κι αυτή όπως κι άλλες οικουμενικές αλήθειες.

Προσωπικά και με την ιδιότητα αυτής που χρόνια υποστηρίζει την αξία της βιωματικής εκπαίδευσης και την υπηρετεί, συγκινήθηκα πολύ με την συνειδητοποίηση ότι η βάση της στήθηκε μέσα από την ΑΠΟΛΟΓΙΑ και την φοβερή φράση «Βίος ανεξέταστος, ου βιωτός ανθρώπω». Ακριβώς δηλαδή αυτό που η βιωματική εκπαίδευση πρεσβεύει: «Τίμα τη ζωή σου, δωσ' της δύναμη, αξία, μάθε ό,τι έχει να σου διδάξει, εξέτασέ την προκειμένου να προχωρήσεις παρακάτω.»

Μεγάλο το στοίχημα της αναμέτρησης με τον Σωκράτη κι ο Κωνσταντόπουλος, κατά τη γνώμη μου, τα  κατάφερε και μας έδωσε κάτι θαυμαστό, μας έκανε να βιώσουμε μια πρωτόγνωρη εμπειρία.

Να βγούμε από το θέατρο και να πονάμε. Να πονάμε από την κατανόηση ότι ο τόπος αυτός βρέθηκε πολλές φορές μπροστά σε μεγάλες ευκαιρίες και έχει ζήσει πολλούς φαύλους κύκλους.

Και ταυτόχρονα να έχουμε και μια αίσθηση λύτρωσης. Μια και νοιώθουμε στο πετσί μας πως ο Σωκράτης δεν είναι η κρύα, αποστασιοποιημένη φιγούρα των σχολικών βιβλίων, αλλά ο παππούς μας, αίμα μας δηλαδή, δικός μας άνθρωπος, που η αλήθεια του σαν το λεπίδι κόβει τους αιώνες και έρχεται στο σήμερα. Και να ελπίζουμε το ίδιο και για τη δική μας αλήθεια και αυθεντικότητα!

*Η Αγγελική Πλουμά είναι κάτοχος ΜΒΑ και εκπαιδεύτρια ενηλίκων βιωματικής προσέγγισης. Έχει εργαστεί σε θέσεις Ανάπτυξης Ανθρώπινου Δυναμικού επί 20 έτη σε Οργανισμούς και Επιχειρήσεις. Έχει εισάγει στην Ελλάδα το σύστημα ανάπτυξης ικανοτήτων και έκφρασης ταλέντων «ο Δρόμος της Πεταλούδας».

Είναι μέλος της Ευρωπαικής Ένωσης Εκπαιδευτών Βιωματικής Εκπαίδευσης για λογαριασμό της οποίας οργάνωσε το πρώτο διεθνές συνέδριο βιωματικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα το 2012.

Το πρώτο της βιβλίο «Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ» τιμήθηκε με πρώτο βραβείο καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου βιβλίου με διηγήματα.

Περισσότερα εδώ http://pressworkers.blogspot.gr/2013/10/blog-post_24.html