Και τότε πιάνεις εκείνο το χέρι, εκείνο που σε άγγιξε στον ώμο την κρίσιμη στιγμή, το φέρνεις στα χείλη σου και το φιλάς. Και δεν ρωτάς ούτε καν σε ποιόν ανήκει γιατί δεν σε ενδιαφέρουν πια τα σχήματα της αγάπης αλλά μόνο το περιεχόμενό της...








Γράφει η Αγγελική Πλουμά 


Δεν έχει νόημα λες. Δεν έχει κανένα νόημα. Μούδιασμα σε όλο σου το σώμα... Μέχρι εδώ ήταν, λες. Και το εννοείς. Θες να εγκαταλείψεις, να εξατμιστείς αν γίνεται.

Και τότε… ένα χέρι σε ακουμπάει στον ώμο. Ένα στόμα σου λέει «πες μου, σε ακούω», δύο μάτια σου ψιθυρίζουν «εμένα με νοιάζει».

Ξαφνικά νιώθεις πως άνοιξε μια χαραμάδα, πως το βάρος στους ώμους σου δεν είναι πια δυσβάσταχτο, πως κάποιος καταλαβαίνει, πως κάποιος σε καταλαβαίνει.

Το αίμα αρχίζει και πάλι να ρέει μέσα σου, το μούδιασμα σαν να υποχωρεί λίγο και το βλέμμα αρχίζει να γεμίζει.

Τα μάτια υγραίνονται κι ανοίγουν το δρόμο της ψυχής. Φοβάσαι, φοβάσαι τόσο, φοβάσαι ακόμα, αλλά αντέχεις πια να κοιτάζεις αυτό το φόβο στα μάτια και μια στιγμή σου ξεφεύγει: «ξέρεις, γίνομαι πιο δυνατός από σένα.»

Κι όπως το δάκρυ κυλάει στο μάγουλό σου, αρχίζεις να καταλαβαίνεις πόσο η υγρασία του μοιάζει με φιλί. Όπως η νύχτα σε ζώνει, αρχίζεις να νιώθεις ότι πια μπορείς να αντιλαμβάνεσαι το σκοτάδι γιατί το περιβάλλει η μέρα.


Κι όσοι έφυγαν, έφυγαν. Λες μια μέρα…

Να πάνε στο καλό... θα μου λείπουν πάντα αλλά τουλάχιστον έζησα, τους έζησα. Και, κοίτα να δεις, που δεν σου ακούγεται πια παρηγοριά αλλά είναι ατόφια η αλήθεια σου. Και κλαις γι αυτήν την αλήθεια, την πλένεις στο πρωινό θαλασσινό νερό ενώ εκείνη την ώρα στον ουρανό ένα σύννεφο σου στέλνει ένα μεγάλο χαμόγελο.

«Όταν μια ψυχή κάνει μια κίνηση θεραπείας, οι άγγελοι τραγουδούν», και το τραγούδι από τα αυτιά περνάει κατευθείαν στο σπλάχνο, το γεμίζει ζωή. Κι όπως σε κάθε εγκυμοσύνη, βιώνεις τον πόνο που φέρνει τη χαρά και το ζόρι που φέρνει τη γέννηση.

Ένας μεγάλος αναστεναγμός σε ριζώνει στη γη κι ένας άλλος μεγάλος αναστεναγμός σου βάζει φτερά για τον ουρανό.

- Η ζωή χωρίς εσένα δεν θα είναι ποτέ ίδια, λες… αλλά θα είναι ζωή.

Ο χαρούμενος εαυτός από ουτοπία γίνεται στόχος…

Και τότε πιάνεις εκείνο το χέρι, εκείνο που σε άγγιξε στον ώμο την κρίσιμη στιγμή, το φέρνεις στα χείλη σου και το φιλάς. Και δεν ρωτάς ούτε καν σε ποιόν ανήκει γιατί δεν σε ενδιαφέρουν πια τα σχήματα της αγάπης αλλά μόνο το περιεχόμενό της.




Στέλνεις ένα φιλί στη βροχή που μόλις έχει αρχίσει γιατί γνωρίζεις ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο ισχυρό από την κάθαρση που φέρνει μια βροχή που ανακατεύεται με τα δάκρυα σου. Ούτε υπάρχει καλύτερος προάγγελος για ένα ουράνιο τόξο που περιέχει όλα τα χρώματα της ζωής…