Ο Τσακαλογιώργης είναι γλύπτης στον Ψηλορείτη.
Ο κατά κόσμον Γιώργος Κουτάντος είναι ένας ιδιαίτερος καλλιτέχνης, ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Μόνος του έχει φτιάξει ένα Μουσείο Ξυλογλυπτικής στον Αξό Μυλοποτάμου. Σε έναν χώρο 300 τ.μ., εκθέτει κοντά στα 100 ξυλόγλυπτα δικά του σε φυσικό μέγεθος! «Εγώ, ο Γιώργης Κουτάντος του Ιωάννη και της Μαρίας, γεννήθηκα στις 21 Μαΐου του 1981. Τέλειωσα το δημοτικό στην Αξό και συνέχισα τις σπουδές μου στο Γενικό Γυμνάσιο και Λύκειο Ανωγείων. Και τα έξι αυτά χρόνια, Γυμνάσιο και Λύκειο, έμενα στην Μαθητική Εστία Ανωγείων με άλλα παιδιά από τα γύρω χωριά. Ξένοιαστα χρόνια. Στη Β΄ Λυκείου έκανα μαθήματα ασπρόμαυρης φωτογραφίας, κάτι το οποίο με βοήθησε και στην ξυλογλυπτική. Όταν ήμουν εννέα χρονών είχαμε πάει την Πρωτομαγιά σε ένα χωράφι μας για να γιορτάσουμε την ημέρα και το ερχομό της άνοιξης. Όση ώρα ψήναμε το οφτό, ο πατέρας μου με τα μεγαλύτερα αδέρφια μου φύτευαν λίγες ελιές και μετά τις πότισαν. Τότε έσκυψα και πήρα στα χέρια μου ένα βώλο πηλό και άρχισα να τον ζυμώνω, μετά έμπηξα δυο μου δάχτυλα μέσα στην πηλό και μου φάνηκαν σαν μάτια… σε λίγο κρατούσα ένα μικρό κεφάλι στα χέρια μου», γράφει ο Τσακαλογιώργης. «Έτσι από πολύ μικρός, 9 χρονών περίπου, ξεκίνησα να κάνω διάφορες μορφές σε γύψο, πηλό και πέτρα πριν καταλήξω να δουλεύω με ξύλο. Τελικά με κέρδισε το ξύλο γιατί αυτά που έφτιαχνα με τα άλλα υλικά ήταν πολύ εύθραυστα και με το παραμικρό έσπαγαν. Ήμουν παιδί και αυτό δεν μου άρεσε, να φτιάχνω κάτι και μετά να σπάει. Ένας γείτονας έφτιαχνε μορφές με ζώα από τις ‘κουρμούλες’ των αμπελιών και τις πουλούσε στους τουρίστες. Ίσως και αυτό να με επηρέασε». «Από το Δημοτικό και μετά δε σταμάτησα να ασχολούμαι με τη γλυπτική. Στις αρχές είχα αρχίσει να φτιάχνω μουσικά όργανα, ιδιαίτερα λύρες». «Μόνος μου σε ένα υπόγειο/κατώγι του σπιτιού μας είχα ένα πάγκο με κάποια στοιχειώδη εργαλεία και μου άρεσε, με ευχαριστούσε να πελεκώ, να δημιουργώ κάτι, ήταν το μεράκι μου. Οι άνθρωποι του χωριού έρχονταν κάποιες φορές και τα έβλεπαν, τους άρεσαν και χαμογελούσαν. Όμως δεν είχα σκεφτεί να ασχοληθώ με την τέχνη, αυτό έγινε όταν επέστρεψα από το στρατό. Στην όλη μου προσπάθεια αυτή με στήριξε η οικογένεια μου ψυχολογικά πάρα πολύ όταν ξεκινούσα, γιατί αυτά που έφτιαχνα δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο, αλλά μου δίνανε κουράγιο και συγχαρητήρια, πράγμα που μου έδινε δύναμη να συνεχίσω και να μην τα παρατήσω». Επισκεφθείτε τη σελίδα του:http://www.woodenmuseum.gr/