Συνέντευξη στην Αιμιλία Πανταζή 

...Πιστεύαμε στο Φως, στην Αγάπη, στον Άνθρωπο. Κι ύστερα; Ύστερα μεγαλώσαμε και γίναμε πήλινα εκμαγεία...», γράφει η συγγραφέας Μαρία Στρίγκου. Και συνεχίζει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου της, «Παραμύθια σαν Αλήθεια» 

«... Κι άμα ήμασταν τυχεροί ή ερωτευμένοι τα καταφέρναμε να ξαναγυρίσουμε στην αλλοτινή μας παιδικότητα…» 

Eκείνη, μετά από δεκαοχτώ «ανέμελα χρόνια» στο νησί, μετακόμισε στην Αθήνα. Ο αέρας της Λέσβου ρέει ακόμη στα κύτταρά της αφού φρόντισε να βάλει τότε στις αποσκευές της «μια ελιά, δυο τόπια ουρανό, τη θέα της ανατολής και μια θάλασσα». Θύμησες της γενέτειρας για να τη συντροφεύουν… 

«Το να προσπαθήσω να προσαρμοστώ στην τσιμεντένια πραγματικότητα της Αθήνας δεν ήταν και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο. Για καιρό αποζητούσα τη θάλασσα σε κάθε λύπη ή χαρά μου. Σε κάθε μου ξεκούραση. Τώρα πια -επιλεκτικά- ανασύρω απ’ τη μνήμη μου σκηνές του αγαπημένου μου τόπου για να “αλαφρώνω” από το βάρος της καθημερινότητας. Να σκεφτείς το σπίτι που μένω το διάλεξα μόνο και μόνο γιατί είχε μια ελιά απέναντι απ’ το μπαλκόνι μου, ξεχασμένη απ’ τη μανία της ανοικοδόμησης πολυκατοικιών.» 

Παράλληλα με τη συγγραφή η Μαρία εργάζεται στο Ογκολογικό Νοσοκομείο Άγιος Σάββας. Συναντήσεις με σκληρά παλέματα για επιβίωση. Συναντήσεις με τον ανθρώπινο πόνο. Μπορεί να βρεθεί σε τέτοιες στιγμές… μαγεία; «Νομίζω πως σε τέτοιες ώρες κυριαρχεί η πιο ουσιαστική μαγεία. Η ίδια η ζωή. Η πολυτιμότητά της. Και η έμφαση στο Τώρα που όλοι έχουμε την τάση να ξεχνάμε. Στα λόγια που δε λέμε, στις πράξεις που δεν κάνουμε, στο ανώφελο ποντάρισμα σ’ ένα αβέβαιο αύριο. Η μαγεία λέγεται ΖΩ στο ΤΩΡΑ! Βιώνω τη στιγμή!» 

Σπούδασε νοσηλευτική και συμβουλευτική. Η ζωή πως σπουδάζεται; 

«Η ζωή είναι το καλύτερο και το σοφότερο σχολείο. Κι άμα έχεις μάτια, αυτιά και καρδιά ανοιχτή είσαι αιώνιος σπουδαστής. Μπορεί να μην κερδίζεις μια έδρα στο Πανεπιστήμιο αλλά κερδίζεις την ουσία των πραγμάτων. Θέλω να πω, πως η καλύτερη σπουδή είναι να είσαι ανοιχτός στην εμπειρία του ζειν.» 

Το πρώτο της βιβλίο, «H Αλίκη στη Χώρα των Τραυμάτων». Το επόμενο, «Η Κλέφτρα των Καλοκαιριών». Μια ποιητική συλλογή με τίτλο: «Ν’ Ακούσω τη Λέξη που Λείπει» ακολουθεί ενώ πρόσφατα ταξιδεύουν τα «Παραμύθια σαν Αλήθεια», τα οποία και ονομάζει θεραπευτικά. Τα έγραψε για ενήλικες. 

Χρειαζόμαστε και εμείς άραγε τα παραμύθια; «Οι τίτλοι διόλου τυχαίοι όπως αντιλαμβάνομαι τώρα. Σταδιακά μετακινήθηκα από την έξω-παρατήρηση στην ένδον. Κι αφού έφτασα να μιλώ για ελλείψεις, τι πιο φυσικό μετά να αναζητώ τη θεραπεία τους; Υπάρχει καλύτερη θεραπεία της ψυχής από τα παραμύθια; Εννοώ, απλές ιστορίες, μικρές στο μέγεθός τους που σε βάζουν στη διαδικασία να σκεφτείς χαλαρώνοντας. Φοράμε τόσες άμυνες στη διάρκεια της μέρας. Και δύσκολα ακούμε. Στο κυνήγι της ζωής επίσης χάσαμε τη μαγεία του απλού αλλά και του θαύματος. Για να ζήσουμε καλά θαρρώ πως οφείλουμε να τα ξαναβρούμε. Πιστεύω πως τα παραμύθια βοηθούν σ’ αυτό. Τα μόνα που δεν βοηθούν είναι τα κάθε είδους πολιτικά παραμύθια και η ανειλικρίνεια.» 

Δεν θέλει να κατατάξει τα γραφτά της σε κάποιο είδος. Την ενδιαφέρει να… Γράφει. Και οι λέξεις αντλούνται και τρυπώνουν μέσα της. Στην τελεία μια γεύση αφήνεται στην ψυχή της… «Δεν γράφω ποίηση. Γράφω. Δεν ξέρω τι γράφω. Γράφω όσα νιώθω κι όσα θέλω να πω. Παρατηρώ πολύ. Τον κόσμο αλλά κι εμένα την ίδια. Κι από ‘κει αντλώ τη θεματολογία μου. Βέβαια κυρίαρχο ρόλο παίζει και ο έρωτας. Γιατί κι ο έρωτας εμπεριέχει μαγεία. Τοξική ίσως κάποιες φορές αλλά γεννά πεταλούδες και θεούς. Πώς να κλείσεις τα μάτια σ’ αυτή τη γέννα; Και ναι, τελειώνοντας ένα κείμενο αισθάνομαι πως πήρα μέρος σε μια μικρή γέννα. Έχω το αίσθημα της πληρότητας, της ανακούφισης, της χαράς.» 

Επανάσταση και Έρωτας… στη μέση μιας πορείας. «Όλα όσα έχω γράψει τα αγαπώ. Θα ξεχωρίσω εδώ τις Πορφυρές Προστακτικές απ’ την ποιητική συλλογή μου "Ν’ ακούσω τη λέξη που λείπει" κι αυτό γιατί το έγραψα στον δρόμο, στη μέση μιας πορείας. Κι είναι ποίημα ερωτικό. Άλλωστε το λέω συχνά, ο Έρωτας οφείλει να μας χαρίσει μια Επανάσταση. Κι η Επανάσταση έναν μεγάλο Έρωτα. Το μεγαλείο της Ζωής. Αυτό δεν είναι;» 

Η Μαρία γλυκαίνει τη μέρα της… «Με πολλές καλημέρες στον δρόμο, με έναν καφέ με συναδέλφους, μ’ ένα "ευχαριστώ" που θα μου πει ένας άρρωστος μου και φυσικά με τη Μπιζού. Παίζοντας με το σκυλί μου το βράδυ νιώθω γλυκά ευτυχής.» 

Αναζητά τον ελεύθερο χρόνο μετά μανίας. «Εάν τύχει να συναντηθούμε καμιά φορά -πράγμα σπάνιο- περνάμε μαζί κάποιες ώρες στο κρεβάτι ή στην κουζίνα. Η μαγειρική με ξεκουράζει αφάνταστα. Κι αν βρεθούμε σε μεγάλα κέφια πηγαίνουμε και κανένα σινεμαδάκι ή θέατρο. Δυστυχώς ο ελεύθερος μου χρόνος, μου κάνει τον δύσκολο.» 

Το πιο σημαντικό γεγονός που έχει ζήσει; «Βρισκόμουν στον χώρο της δουλειάς μου. Μιλούσα με μια νέα γυναίκα που πλησίαζε στο τέλος. Είχαμε καθημερινή επαφή γιατί ουσιαστικά αυτή είναι η δουλειά μου, δουλεύω με ασθενείς τελικού σταδίου. Η γυναίκα αυτή σε μια από τις τελευταίες μας συναντήσεις έβαλε τα κλάματα. Ύστερα μου εκμυστηρεύτηκε πως δεν είχε κλάψει ποτέ στη ζωή της μπροστά σε κάποιον άλλον. Και ήταν 38 ετών. Γιατί δεν ένιωθε ποτέ ασφαλής. Το κλάμα της γυναίκας αυτής με έκανε να νιώσω περήφανη και δυνατή. Ήταν η μεγαλύτερη τιμή που μου έχει κάνει άνθρωπος. Ένιωσα ευγνωμοσύνη. Μετά από δύο ημέρες πέθανε.» 

Της ζήτησα να κλείσει τα μάτια για ένα λεπτό, και να στείλει μια ευχή. «Υγεία, υγεία, υγεία σε όλον τον κόσμο. Όλα τα υπόλοιπα φτιάχνονται.»