«Γεννήθηκα κάπου κοντά στην πλατεία Αττικής, αλλά μεγάλωσα με τη γιαγιά μου στον Βύρωνα. Είμαι παιδί χωρισμένων γoνιών. Αυτό με επηρέασε πολύ, γιατί από δύο χρόνων μου απαγορευόταν να βλέπω τη μητέρα μου. Είχε βγει το διαζύγιο εις βάρος της και όποτε προσπάθησε να με δει, διαδραματίστηκαν σκηνές βαρβαρότητας και απείρου κάλλους. Αυτή η εικόνα, να την πετάνε έξω, ενώ ερχόταν για μένα, με στιγμάτισε πάρα πολύ». 

«Το πρώτο μου σουξέ ήταν το ’62-’63, με το "Αν σ’ αρνηθώ αγάπη μου". Το ’64, παράλληλα με τη Νεράιδα, εμφανιζόμουν στο θέατρο με τον Γιώργο Μουζάκη, ο οποίος μου έγραψε τη "Σκλάβα" και το "Θέλω κοντά σου να μείνω", που τραγούδησα μαζί με τον Γιάννη Βογιατζή. Δεν έκανα κάτι τρανταχτό μέχρι το ’69, που με κάλεσε ο Φίνος. Ο Νίκος Μαμαγκάκης αργούσε να του παραδώσει τη μουσική για την ταινία Λεωφόρος του μίσους, γιατί η τραγουδίστριά του δεν μπορούσε να το βγάλει. Πάω εγώ, το μαθαίνω, το ηχογραφώ, παίρνω 350 δραχμές και φεύγω. Βγαίνει η ταινία, γίνεται χαμός κι εγώ δεν έχω πάρει είδηση. Ήμουν τότε στην εταιρεία "Βεντέτα" της Πόλυς Πάνου και με παίρνει ο άντρας της, ο Στέλιος Πελαγίδης, και μου λέει "έχουν σπάσει τα τηλέφωνα, ποιο είναι αυτό που λέει “ο ήλιος βγαίνει μες στα μάτια σου”;". Του απαντάω "μπας κι είναι απ’ την ταινία;". Είχα ξεχάσει και τα λόγια! Πήρε τη μήτρα απ’ τον Φίνο και με ειδική επεξεργασία στο Παρίσι το κυκλοφόρησε». 

«Με παίρνει μια μέρα ο Τάκης Λαμπρόπουλος της Columbia και μου λέει "κορίτσι μου, έκανες τη ζωή σου, σε θέλει ο Χατζιδάκις". Μόλις το άκουσα, διαλύθηκα. Ο Χατζιδάκις με συγκλόνιζε! Αλλά ήταν σε μόνιμη αντιπαράθεση με τον Πλέσσα. Λέω, "ρε Τάκη, ο Μίμης μ’ έβγαλε. Πώς θα του το κάνω αυτό;". Πολλά χρόνια αργότερα τον συνάντησα στην Αμερική. Μου είπε: "Λυπάμαι πολύ. Είσαι πολλή ανόητη κι έχασες την ευκαιρία της ζωής σου, γιατί εγώ πια ποτέ δεν θα σου δώσω τραγούδια μου". Κι έμεινα με τη μεγάλη πίκρα ότι δεν τραγούδησα Χατζιδάκι. Αλλά μπορεί να είχα πει, να χαλούσε η Ελλάδα κι εγώ να μην κοιμόμουν το βράδυ». 

«Οι μόνοι που έχω ζητήσει βοήθεια στη ζωή μου, είναι η μάνα μου και ο Θεός. Σεβάστηκα και αγάπησα τον εαυτό μου πάντα ένα σκαλοπάτι πιο κάτω. Δεν εκτίμησα τη χρυσόσκονη που μ’ έλουσε ο Θεός. Μετανιώνω που δεν έκανα λεφτά, γιατί στην ηλικία μου η μόνη μου προοπτική πια είναι να κάνω αύριο καλύτερο μουσακά και να ψωνίσω κάτι στο εγγόνι μου. Κι όταν δεν έχω, τότε μουντζώνω τον εαυτό μου. Αλλά και τώρα να ξεκινούσα, πάλι τα ίδια λάθη θα έκανα». 

 

«Η ζωή μου είναι δική μου. Δεν θέλω καμιά βιογραφία. Μου έχουν γίνει πολλές προτάσεις. Δεν το σκέφτομαι καν. Ο κόσμος ήθελε να με ακούει να τραγουδάω. Αυτό ήξερα να κάνω πάντα στη ζωή μου και αυτό θα μπορώ να κάνω μέχρι να φύγω από τη ζωή» 

«Μόνο λάθη έκανα. Έγινα αυτό το όνομα μόνο επειδή ήθελε ο Θεός. Προσωπικά δεν έκανα τίποτα ουσιαστικό, δεν είχα ποτέ στη ζωή μου δημόσιες σχέσεις, δεν κυνήγησα τίποτα. Το μεγάλο λάθος μου, όμως, είναι ότι δεν αγάπησα όπως έπρεπε τον εαυτό μου». 

«Αντράκι γιατί ξεπέρασα τα δύσκολα, απόρριψη και κακοποίηση. Όμως, οτιδήποτε κι αν περνούσα, έπαιρνα το αυτοκίνητό μου, έβαζα την αγαπημένη μου κασέτα κι οδηγούσα κλαίγοντας ώς το Σούνιο, μονολογώντας: εμένα δεν θα με αφήσει ο Θεός. Εγώ δεν ήμουν Σκάρλετ Ο'Χάρα "αύριο θα έρθει μια καινούργια ημέρα". Απλώς θεωρούσα απίθανο να με ξεχάσει ο Θεός. Η πίστη είναι βάλσαμο». 

  


Πηγές συνεντεύξεων: