Έγραφα το 2007: 

Ψευδαίσθηση να πιστεύεις ότι τα έχεις δει όλα. Κι αν ακόμη δυσπιστείς, τράβα μια βόλτα στον «Ημερο Τόπο», κοντά στον Ασπρόπυργο. Λίμνες με πετρελαιοειδή απόβλητα δίπλα από ρέματα, κοντά στο φράγμα του Μόρνου, απέραντοι σκουπιδότοποι-βοσκοτόπια παράλληλα με την Αττική Οδό, αποθήκη που υποδέχεται τόνους τοξικής αμμοβολής από τα ναυπηγεία, ελαιώνες που έχουν μετατραπεί σε χωματερές. Ολα αυτά συμβαίνουν στη συνοικία του «Ημερου Τόπου»! Λόφος αποβλήτων! Παράγκες χάρτινες που στοιβάζουν μετανάστες οι οποίοι παρέχουν τις υπηρεσίες τους σε ακτήμονες, στις γύρω βιομηχανίες και βιοτεχνίες, Τσιγγάνους που κλέβουν καλώδια για να πάρουν τον χαλκό και να τον πουλήσουν, τίμιους μεροκαματιάρηδες που σιχτιρίζουν τη μοίρα τους. Παιδιά που παίζουν σε λόφους αποβλήτων και που χαζεύουν φορτηγά να ξεφορτώνουν παράνομα τα σκουπίδια των μεγαλοβιομηχάνων. «Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;» Αυτό αναρωτήθηκε ο μουσικοσυνθέτης Γ. Στεφανάκης και ξεκίνησε τον πόλεμο. 

Πρώην μέλος του συγκροτήματος «Πελόμα Μποκιού» με τραγουδιστή τον Βλ. Μπονάτσο, το 1985 εγκαταλείπει τις μουσικές σκηνές της Αθήνας και γενικώς τα «εγκόσμια». Μεταναστεύει εδώ ώστε να ζήσει, τουλάχιστον, ανθρώπινα. «Εδώ έρχονταν από την Αθήνα για να μαζέψουν σπαράγγια και χόρτα. Ένας παράδεισος που έγινε κόλαση...»  

Σε μια βόλτα που έκανε πριν από πέντε χρόνια, ο «Πελόμα Μποκιού» αντιλήφθηκε ένα φορτηγό να αδειάζει απόβλητα κι από τότε «άρχισε να τους κυνηγάει».... 

Απ' ότι μαθαίνω ακόμη και σήμερα το ίδιο κάνει. Προσπαθεί όσο μπορεί να καθαρίσει τον τόπο μπας και κάποια στιγμή υπάρξει ελπίδα ότι θα ξαναγίνει παράδεισος. Μόνος του χωρίς την βοήθεια καμίας τοπικής αρχής, κανενός άρχοντα των μεγάλων αποφάσεων. 

Το 2010 ο Γ.Στεφανάκης μιλά στον Γ.Βιδάλη στην Ελευθεροτυπία. Ο Βιδάλης γράφει για τον Στεφανάκη: «Νηφάλιος αναζητητής της αλήθειας και της αρμονίας με πενήντα και πλέον βιβλία στο ενεργητικό του, ο Ινδός φιλόσοφος Τζίντου Κρισναμούρτι (1895-1985) είχε έντονη απήχηση, ιδιαίτερα τις δεκαετίες του 60, '70 και '80». 

«Με τον Κρισναμούρτι με ενώνει η ευαισθησία για την ανθρωπότητα και τη φύση», λέει ο Γιώργος Στεφανάκης.

Με το ποιητικό του έργο, εξίσου σημαντικό, ασχολείται αποκλειστικά τα τελευταία επτά χρόνια ο συνθέτης Γιώργος Στεφανάκης. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο του cd «Come away» με δέκα μελοποιημένα ποιήματα του Κρισναμούρτι (στα αγγλικά σε πρώτη φάση, στα ελληνικά στο εγγύς μέλλον, ενώ σταδιακά θ' ακολουθήσουν άλλα εννιά cd). Είναι η πρώτη φορά που ποιήματα του Ινδού στοχαστή μελοποιούνται. 

Ο ίδιος ο συνθέτης ερμηνεύει εκφραστικά μελωδικές μπαλάντες και ρυθμούς απαλούς σε ροκ αποχρώσεις. 

-Με τον Κρισναμούρτι τώρα, με τον συμπατριώτη του νομπελίστα ποιητή Ταγκόρ παλαιότερα σε δυο δίσκους («Ελα να σταθούμε αντίκρυ», «Φεγγαρόγιομα»). Σας γοητεύει η Ινδία της εσωτερικής αναζήτησης, της αγάπης για τον άνθρωπο και τη φύση; 

«Δεν με γοητεύει απλά. Θεωρώ πως η εσωτερική αναζήτηση και η κατανόηση του εαυτού είναι η ίδια μας η ανάσα, είναι ο λόγος που καταξιώνει την ύπαρξή μας. Ωστόσο, δεν είμαι προσκολλημένος στην Ινδική φιλοσοφία. Και η φιλοσοφία του αρχαίου ελληνικού κόσμου την αυτογνωσία έχει ως κορωνίδα. Μόνο που αυτή δεν έχει εκφραστεί ποιητικά, για να μπορέσω να την κλείσω σε μια μουσική μου δημιουργία. Αλλωστε, η αγάπη για τον άνθρωπο και τη φύση δεν έχει πατρίδα. Με τον Ταγκόρ και τον Κρισναμούρτι με ενώνει η ίδια ευαισθησία για την ανθρωπότητα και τη φύση, προς αυτούς με κατευθύνει η ίδια επιθυμία για την κατανόηση του εαυτού και το φτάσιμο στην αλήθεια. Κι όχι μόνο προς αυτούς, αλλά και σε κάθε άνθρωπο που δονείται από την ίδια λαχτάρα, ανεξαρτήτως καταγωγής». 

-Στην Ελλάδα το συλλογικό πλέον δεν μας αφορά; Η προσωπική αναζήτηση είναι πιο σημαντική; 

«Εχουμε, δυστυχώς, πολλούς επίδοξους "σωτήρες" και "υπερασπιστές" του συλλογικού συμφέροντος. Ακόμη κι αν δεν αμφισβητήσει κανείς την αγνότητα των προθέσεών τους, θα πρέπει τουλάχιστον να παραδεχθεί ότι ελαύνονται από μια -θεμιτή- φιλοδοξία. Η φιλοδοξία, όμως, είναι παράγωγο του εγώ. Για να φτάσεις στο συλλογικό, πρέπει να ξεκινήσεις από σένα. Την αρμονία της ανθρωπότητας πρέπει κανείς να την αναζητήσει στην εσωτερική του αρμονία. Αυτή θα ακτινοβολήσει στο κοντινό του περιβάλλον και με την επιρροή που θα εξασκήσει πάνω του, ως φως θεραπευτικό, θα πολλαπλασιαστεί με γεωμετρική πρόοδο. Αρα με αφορά το συλλογικό, όταν πρώτιστα με αφορά το προσωπικό, η κατανόηση του εαυτού μου δηλαδή. Να αγαπήσω τον εαυτό μου -πραγματικά- για να μπορέσω να αγαπήσω και τον συνάνθρωπό μου».