Ένας απόγονος επιζώντα από το ναυάγιο του Τιτανικού διηγείται...






Γράφει η Αγγελική Πλουμά

H παρακάτω ιστορία του μεταφέρθηκε από τον παππού του: «Όταν ο Τιτανικός άρχισε να βυθίζεται επικράτησε ένας απίστευτος πανικός. Όλοι οι επιβάτες έτρεχαν αριστερά-δεξιά, φέρνοντας γύρους στο πλοίο. Κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος για ένα ναυάγιο «στο αβύθιστο» πλοίο που θα έδινε, μεταφορικά, το όνομά του σε κάθε καταστροφή. Αυτό που μου ‘καναν όμως τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν… το πλήρωμα. Χαμογελαστοί -αν και κίτρινοι από το φόβο τους- απαντούσαν πανομοιότυπα σε όλες τις ερωτήσεις των τρομαγμένων επιβατών: «Μην ανησυχείτε, όλα είναι υπό έλεγχο»…


Όταν ανέβηκα στο κατάστρωμα, μήπως καταλάβω λίγο καλύτερα τι γίνεται, είδα έκπληκτος ότι τα περισσότερα μέλη του πληρώματος βρίσκονταν εκεί και τακτοποιούσαν τις καρέκλες σε αράδες. Μου φάνηκε τόσο παράξενο που αμέσως τους πλησίασα. «Τι κάνετε εκεί», τους είπα, «δεν βλέπετε ότι πνιγόμαστε, γιατί δεν τρέχετε να βοηθήσετε;». Ακόμα πιο έκπληκτος τους άκουσα να μου απαντάνε: «Τη δουλειά μας κάνουμε κύριε. Ακολουθούμε τις διαδικασίες που μας έμαθαν». «Μα ποιες διαδικασίες» απάντησα θυμωμένος. «Οι διαδικασίες είναι για μπουνάτσες, για ήρεμα, για κανονικά ταξίδια. Αυτό δεν είναι κανονικό ταξίδι, βυθιζόμαστε!». Το ίδιο χαμογελαστά και ήρεμα μου αποκρίθηκαν. «Αυτή η κατάσταση δεν προβλέπονταν στο manual του πλοίου, κύριε. Κι έτσι κάνουμε αυτό που μας έμαθαν κι αυτό που συνηθίζαμε μέχρι τώρα! Ακολουθούμε τη διαδικασία που προβλέπει ότι αυτή την ώρα τακτοποιούμε καρέκλες στο κατάστρωμα».

Αλήθεια, πόσες μέρες και πόσες φορές στην ζωή μας «δεν τακτοποιούμε καρέκλες στο κατάστρωμα;» Πόσες φορές, δηλαδή, δεν εμμένουμε σε καθημερινές μαθημένες συμπεριφορές που μας έχουν γίνει, πλέον, εθιστικές; Πόσες φορές δεν επαναλαμβάνουμε αυτό που συνηθίζαμε χωρίς να βλέπουμε ότι η εξωτερική πραγματικότητα και οι ανάγκες μας έχουν αλλάξει; Πόσες φορές δεν συμπεριφερόμαστε στον πόλεμο, σαν σε καιρό ειρήνης; 

Όπως σε ένα πλοίο που βυθίζεται, έτσι και σε κάθε κρίση αυτοί που έχουν πιθανότητες να σωθούν είναι αυτοί που αποφασίζουν να μετακινηθούν, αυτοί που τρέχουν, αυτοί που είναι ικανοί να δουν πέρα από τη συνήθειά τους, πέρα από διαδικασίες, αυτοί που εμπιστεύονται όχι αυτό που τους είναι βολικό και γνώριμο, αλλά αυτό που χρειάζονται για να προχωρήσουν, όσο «κόντρα», όσο ριψοκίνδυνο, όσο άβολο κι όσο επαναστατικό κι αν είναι αυτό.

Η Jane Simington σπουδαία θεραπεύτρια τραύματος που μου είπε την παραπάνω ιστορία μας έμαθε ότι μια καλή ερώτηση παντός καιρού και κυρίως για μεγάλα διλήμματα, ανησυχίες, αμφιβολίες, κρίσεις, είναι αυτή: «Τώρα αυτό που κάνω έχει πράγματι σημασία ή απλώς τακτοποιώ καρέκλες στο κατάστρωμα;» Πως απαντάμε την ερώτηση; Ίσως είναι χρήσιμο να παίρνουμε κάθε φορά, την απόστασή μας, «να ανεβαίνουμε στο κατάστρωμα», να βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα, να αναρωτιόμαστε «αυτό που με ταλανίζει, αυτό που μου κλέβει τον ύπνο μου, αυτό που με απασχολεί τώρα είναι πραγματικά σοβαρό; Συνδέεται με κάτι ή κάποιον που έχει κομβική αξία, αξία ζωής για μένα;» Ακόμα πιο απλά, μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας την ερώτηση, «Αυτό που με στεναχωρεί, αυτό που καταγίνομαι είναι πραγματικά σημαντικό ή μήπως απλώς αραδιάζω καρέκλες στο κατάστρωμα;»

Σημ: η ιστορία δημοσιεύεται με την άδεια της Dr Jane Simington.