Με εκνευρίζει συνεχώς με τα φερσίματα της. 

Αλλάζει πρόσωπο, μεταβάλλεται, παίζει ανελέητο κρυφτό. Με ανεβάζει στην σκάλα της, με τοποθετεί με το έτσι θέλω σε ένα τυχαίο σκαλοπάτι και ξεκινά το παιχνιδάκι της: Πότε πάνω, πότε κάτω, να παίζει με τη διάθεσή μου. 

Την κουβαλώ σαν σκιά μου τόσα χρόνια, ασχολούμαι με κείνη από την ώρα που κατάλαβα τον εαυτό μου και οι σχέσεις που έχουμε καταφέρει εντέλει να αναπτύξουμε δεν θα ’λεγα πως είναι και οι πιο αγαπησιάρικες. 

Και πώς να είναι… «Την ταυτότητά σας παρακαλώ», ζητά ο υπάλληλος της εφορίας, χωρίς να έχει βέβαια καμιά όρεξη να τσεκάρει την ηλικία μου. Έλα όμως που κάθε φορά που χρειάζεται να την επιδείξω, εκείνη μου κραυγάζει: «Μαντάμ, πέρασαν τα χρόνια»… Άλλοτε, ο φίλος του φίλου, ο κουμπάρος της κουμπάρας και ούτω καθεξής, σχολιάζουν με χαμόγελο: «Α, φαίνεστε πιο νέα από ότι είστε!». 

Όσο για αυτούς που σκέφτονται το αντίθετο, κι αυτοί ντύνουν τις λέξεις με χαμόγελο. Με ’κεινο που σε φτύνει, σιωπηλά κι ευγενικά… 

Και παράλληλα, εσύ να ζεις λες σε άλλο τόπο ή χρόνο, να χαίρεσαι με την τρίτη σου ηλικία. Εκείνη, που σε κάνει να νιώθεις κοπελούδα κι όχι απλώς κυρία ώριμης ηλικίας ή μάλλον, σιτεμένης. Γιατί τότε δεν θα μιλάγαμε για χαρά, αλλά για «θρήνο». Το γνωστό γυναικείο «θρήνο», που ξεσπά σε πλαστικούς, βιτρίνες, κομμωτήρια. 

Καταλάβατε τώρα γιατί τα έχω βάλει με την ηλικία μου; 

Δεν συμφωνεί ούτε με τα άντερά της. Και να ‘ταν μόνο μια. Κάπως θα την αντιμετώπιζα. Αλλά τρεις; Άλλη να βρίσκεται στα χαρτιά, άλλη να φαίνεται στα μάτια των άλλων, κι άλλη να βγαίνει από μέσα μου. «Μαντάμ, είσαι αυτή που αισθάνεσαι». 

Κι αν έχει κάποιος τα κότσια, ας το αρνηθεί.