Ο Μεσσήνιος ρεπόρτερ, που παράτησε το χωριό του για να σπουδάσει δημοσιογραφία, και χωρίς να έχει στόχο το εύκολο χρήμα και το lifestyle, έζησε στο πετσί του την «αξιοκρατία» του επαγγέλματος όταν «πήρε πόδι» το 2010 από την ΕΡΤ εν μια νυκτί και δουλεύοντας επί χρόνια με μπλοκ παροχής υπηρεσιών. 

Για την ΕΣΗΕΑ επαγγελματικά δεν υφίσταται γιατί δουλεύει στο Διαδίκτυο... Κουβέντα που έπιασα τώρα για τη δημοσιογραφία, σε μια εποχή που επιμένει τους ρομαντικούς -ή, κατ' άλλους, ανόητους- ρεπόρτερ να τους καταπίνει τον ένα μετά τον άλλο, πότε εξαιτίας ενός εγκεφαλικού, ενός πολέμου, ενός τυχαίου γεγονότος ή μιας φτώχειας μαύρης κι άραχλης. 

Ε, ψιτ, τη δημοσιογραφία δεν την καθορίζουν μονάχα τα δεκάδες «κεφαλάκια» που πρωταγωνιστούν στην τηλεόρασή σου... 

Ο Γιώργος Σκρομπόλας είναι ένας από τους δημοσιογράφους ο οποίος την τελευταία δεκαετία με μια τηλεοπτική κάμερα και παντελώς αθόρυβα κατέγραψε αμέτρητα χιλιόμετρα και ναυτικά μίλια με σκοπό να αναδείξει «τόπους», «ανθρώπους» και «θυμησιές». 

Γεννημένος το 1979 στη Χώρα της Δυτικής Μεσσηνίας από αθεράπευτα συνετούς γονείς, που το μόνο που ήθελαν για τα παιδιά τους ήταν να γίνουν καλοί ανθρώποι και να προκόψουν... 

Απορώ: Πώς προκόβει -κατά την παλαιά αστική επιθυμία- ένας αγνός πιτσιρικάς που παρατάει το χωριό του αμέσως μετά το Λύκειο για να σπουδάσει δημοσιογραφία; Οταν στα τέλη της δεκαετίας του '90 (η χρυσή εποχή του κλάδου) και στις αρχές της δεκαετίας του '00 (τα μηδενικά μαρτυρούν πολλά...) ο νεαρός ρεπόρτερ Σκρομπόλας ξεκινούσε το ρεπορτάζ, το σύνθημα «Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» ήταν πανίσχυρο. 

Μεγαλωμένος στον τόπο του βασιλιά Νέστορα, ξεκίνησε να διαβάζει πριν καν πάει στο Δημοτικό. Οταν άρχισε το σχολείο, θυμάται τον εαυτό του να αφοσιώνεται στα πλούσια αστυνομικά ρεπορτάζ των εφημερίδων της δεκαετίας του '90. 

Σήμερα είναι ένας από τους χιλιάδες ταλανιζόμενους λόγω κρίσης δημοσιογράφους, ένας από τους εκατοντάδες συμβασιούχους που έφυγαν εν μια νυκτί από την παλιά ΕΡΤ και πλέον εργάζεται στο Διαδίκτυο. 

Το «ψώνιο» 

«Οι περισσότεροι που ήθελαν να ασχοληθούν με τη δημοσιογραφία είχαν πρότυπο τη δόξα, το εύκολο χρήμα και τη ζωή σε μια υποτιθέμενη show biz. Δεν νομίζω ότι υπάρχει δημοσιογράφος που να μην είχε σε κάποια γωνιά του μυαλού του αυτό το ψώνιο. Ομως, το θέμα είναι κατά πόσο μπορείς να εξελιχθείς ή κατά πόσο μπερδεύεσαι στο παραπάνω πρότυπο». 

Η δημοσιογραφική γενιά στην οποία μεγάλωσε ο ρεπόρτερ Σκρομπόλας είχε την εξής «ατυχία»: γεννήθηκε στο... μεταίχμιο. 

Αβολες κουβέντες εν μέσω μιας ζοφερής δημοσιογραφικής πραγματικότητας, με την ανεργία στον κλάδο να αγγίζει -βάσει εκτιμήσεων- το 30% και τους δημοσιογράφους να προσπαθούν να σταθούν όρθιοι μετά το μεγάλο «μεθύσι», καταπώς περιέγραψε ένας πρόσφατα απολυμένος συνάδελφος: «Σαν τους ξιπασμένους μπάτλερ, νομίζουν ότι έχουν κάτι από την ευγένεια των κυρίων τους, ότι αποκτούν κάτι από την αύρα εκείνων στους οποίους σερβίρουν το Ντραμπούι»... 

«Πιστεύω ότι διανύουμε τα μαύρα χρόνια της δημοσιογραφίας. Υπάρχουν όμως πολλά επίπεδα: οι δημοσιογράφοι που έχασαν τα παλιά τους προνόμια, οι δημοσιογράφοι της νεότερης γενιάς που τους κόπηκε η πορεία, όσοι ξεκινούν τώρα, τους οποίους και θα εκμεταλλευθούν στο έπακρο όσα Μέσα έχουν απομείνει, και οι ρομαντικοί, οι οποίοι απλώς θα μείνουν απλήρωτοι, κερδίζοντας μόνον εμπειρίες», σκέφτεται ο Γ. Σκρομπόλας. 

«Βρόμικα παιχνίδια» 

Γιατί ακολούθησες αυτή τη δουλειά; 

«Ενας από τους πολλούς λόγους είναι γιατί θα έκανα διαφορετικά πράγματα κάθε μέρα». 

Υπέροχο, αλλά δεν σου είπε κάποιος ότι αυτή η δουλειά πονάει; 

«Ναι, από την αδικία, τα χτυπήματα κάτω από τη μέση, τα βρόμικα παιχνίδια. Περιγράφει έναν ανελέητο ανταγωνισμό, ο οποίος φουντώνει όσο βαθαίνει η κρίση. Αλλά προσθέτει με νόημα: «Οταν αυτή τη δουλειά την αγαπάς, δεν σε νοιάζει τίποτα». 

Θυμάμαι το δημοσιογράφο Κώστα Χατζίδη, ο οποίος τον περασμένο Γενάρη έφυγε ξαφνικά από τη ζωή. Μια ζωή δίχως πληρωμένες «αναρτήσεις» και «ρεπορτάζ», που του κόστισε ένα θανατηφόρο ανεύρυσμα και του αφαίρεσε το δικαίωμα να μεγαλώσει το παιδί του. Λένε πως «η αγάπη σκοτώνει»... 

Είναι ένας από τους εκατοντάδες συμβασιούχους δημοσιογράφους της ΕΡΤ, πολλοί από τους οποίους -διόλου αξιοκρατικά- το 2010 πήραν «πόδι». Δουλειά με μπλοκ παροχής υπηρεσιών και ασφαλιστική αβεβαιότητα. 

Το πιο σκληρό που σου έχει συμβεί στην ΕΡΤ; 

«Ο τρόπος που ένας αρχισυντάκτης, και μάλιστα από τους πιο ακριβοπληρωμένους του κλάδου, μου ανακοίνωσε τη διακοπή της συνεργασίας μας: «Είσαι πολύ καλό παιδί, αλλά όχι και ό,τι καλύτερο δημοσιογραφικά»! 

«Από τους ανθρώπους» 

Αλλο δημοσιογραφία, άλλο ρεπορτάζ; 

«Το ρεπορτάζ σε θέλει να είσαι στο δρόμο και ν' ακούς τους ανθρώπους». 

Ποια είναι τα όνειρά σου στη δημοσιογραφία; 

«Ονειρα που διαμορφώθηκαν από τους ανθρώπους που γνώρισα στα πρώτα χρόνια της δουλειάς. Από την πρώτη μου δημοσιογραφική αποστολή στις Μικρές Κυκλάδες, όταν ήμουν 21 ετών και συνάντησα την Καπετάνισσα Ακαθή να γυρίζει με τη μεγαλύτερη ψαριά από το μικρό στόλο των ψαράδων της Ηρακλειάς, όταν γνώρισα τον Νεκτάριο να κάνει ορθοπεταλιές χαρούμενος που θα ξεκινούσε τα μαθήματα στην πρώτη τάξη του δημοτικού σχολείου μόνος του, χωρίς άλλους συμμαθητές, όταν κάποιο βράδυ με κέρασε τσιπουράκι και φρέσκα καρύδια ένα ζευγάρι ηλικιωμένων σε ένα ακριτικό χωριό της Θράκης. Τα όνειρά μου ήταν, είναι, παραμένουν να ταξιδεύω στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ανακαλύπτοντας ανθρώπους, τόπους, θυμησιές και να τις μεταφέρω όσο πιο πιστά μπορώ...» 

Ο Μεσσήνιος ρεπόρτερ, μαζί του και πάρα πολλοί άλλοι, περπατά στους δρόμους της Αθήνας και όπου συναντά το γνωστό παλιό σύνθημα, το σβήνει με ένα βλέμμα, για να γράψει τις δικές του σκέψεις: «Ενας δημοσιογράφος ζει μέσα από τις ζωές των άλλων. Και οι ζωές των άλλων δεν εμπεριέχουν πάντα... Ντραμπούι». 

Υστερα από 13 χρόνια δουλειάς, δεν είναι μέλος της Ενωσης Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών διότι ο κορυφαίος φορέας των δημοσιογράφων δεν αναγνωρίζει όσους δημοσιογράφους εργάζονται στο Διαδίκτυο... 

Πηγή: ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ-ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ